Vijftien mensen kwamen uit een grot in het zuidwesten Frankrijk Na 40 dagen ondergronds in een experiment om te zien hoe de afwezigheid van klokken, daglicht en externe communicatie hun tijdsbesef zal beïnvloeden.
Met een grote glimlach op hun bleke gezichten verlieten ze hun vrijwillige isolement in de grot van Lombreeves voor een applaus en lagen ze in het licht terwijl ze een speciale bril droegen om hun ogen te beschermen na zo lang in het donker te hebben doorgebracht.
“Het was als een pauze”, zei Marina Lancon, een van de zeven vrouwen die aan het experiment deelnamen. Ze zei dat ze geen haast had om iets te doen en wenste dat ze een paar dagen in de grot was gebleven, maar ze was blij de wind te voelen en het vogelgezang weer te horen.
Lancon zei dat ze niet van plan was om nog een paar dagen naar haar smartphone te kijken, in de hoop een “zeer brute” terugkeer naar het echte leven te voorkomen.
De groep leefde en verkende de grot als onderdeel van een project genaamd Diepe tijd. Er was geen natuurlijk licht, temperatuur 10 ° C en 100% relatieve vochtigheid. Ze hadden geen contact met de buitenwereld, noch hadden ze updates over de epidemie of enig contact met vrienden of familie.
Wetenschappers van het Institute for Human Adaptation, dat het project van € 1,2 miljoen leidt, zeggen dat het experiment hen zal helpen beter te begrijpen hoe mensen zich aanpassen aan drastische veranderingen in levensomstandigheden en omgevingen.
Zoals verwacht verloren de mensen in de grot hun tijdsbesef.
“We zijn hier!” Zei de projectmanager, Christian Klot, “We zijn net na 40 dagen vertrokken … Voor ons was het een echte verrassing.” In ons hoofd waren we de grot 30 dagen geleden binnengegaan.
Een teamlid schatte de ondergrondse tijd op 23 dagen.
Johann Francois, een wiskundeleraar en zeilinstructeur, liep 10.000 meter lange circuits in de grot om hem in vorm te houden. Hij zei dat hij soms “diepe motivaties” had om te vertrekken.
Zonder dagelijkse verplichtingen en zonder kinderen in de buurt, zei hij, was de uitdaging om “gebruik te maken van het huidige moment zonder ooit na te denken over wat er binnen een uur, binnen twee uur zal gebeuren”.
In samenwerking met laboratoria in Frankrijk en Zwitserland volgden de wetenschappers de slaappatronen, sociale interacties en gedragsreacties van de 15 leden van het team via sensoren. Een van de sensoren was een kleine thermometer in een capsule die de deelnemers slikten als een pil. Hij mat de lichaamstemperatuur en stuurde de gegevens naar een computer, zodat deze op natuurlijke wijze zouden worden verdreven.
Teamleden hielden hun biologische klok bij om te zien wanneer ze wakker worden, slapen en eten. Ze telden hun dagen niet in uren maar in slaapcycli.
“Het is echt spannend om te zien hoe deze groep samenvalt met zichzelf”, zei Clute eerder in een opname vanuit de grot. Hij zei dat het bijzonder uitdagend was om samen aan projecten te werken en taken te organiseren zonder een vergadertijd vast te kunnen stellen.
Tweederde van de respondenten gaf aan iets langer onder de grond te willen blijven om de groepsprojecten die ze tijdens hun verblijf begonnen af te ronden, zei Benoit Mouveau, een chronobioloog die bij het onderzoek betrokken was.
“Onze toekomst als mens op deze planeet zal evolueren”, zei Clute na zijn verschijning. “We moeten beter leren begrijpen hoe onze hersenen in staat zijn om nieuwe oplossingen te vinden, ongeacht de situatie.”
