Voor fotograaf Herlind Kölbel is het einde van Angela Merkels ambtstermijn als Duitse kanselier niet alleen het einde van een politiek tijdperk – het is ook het einde van een van de langstlopende artistieke projecten in de wereldpolitiek.
Sinds 1991 bezoekt mevrouw Kolbel bijna elk jaar mevrouw Merkel om twee foto’s te maken voor het Traces of Power-project, dat tot doel heeft te begrijpen hoe politiek het uiterlijk en de persoonlijkheid van mensen verandert.
“Ze was verlegen toen ik haar voor het eerst zag, en ze schaamde zich een beetje”, herinnert mevrouw Culbell, 82, zich in een recent telefonisch interview. Ze vertelde me: ‘Ik ben het niet gewend om altijd gefotografeerd te worden. Ik weet niet wat ik met mijn armen en handen moet doen.”
De fotograaf koos aanvankelijk 15 politici voor het project, waaronder bekende namen als Gerhard Schroeder, die in 1998 kanselier van Duitsland werd. Mevrouw Merkel, de voormalige wetenschapper, viel meteen op, niet in de laatste plaats door haar gebrek aan ijdelheid.
Wat betreft hun vroege foto’s, mevrouw Merkel droeg geen make-up en “scheen geen aandacht te schenken aan wat ze droeg”, in tegenstelling tot sommige andere babysitters van mevrouw Kulbel. Mevrouw Culbel zei dat mode “haar niets uitmaakte”. “Voor haar was het belangrijkste wat ze deed: werken.”
Mevrouw Kolbel zei dat toen Merkel meer zelfvertrouwen kreeg als politicus, ze zich begon te ontspannen voor de camera. In 1998 legde ze voor het eerst een diamant in handen – iets dat een handelsmerkgebaar zou worden.
Mevrouw Culbel zei dat ze geloofde dat er een simpele reden was achter haar gebruik van de diamant: haar duimen tegen elkaar gestoken duwden haar schouders omhoog, waardoor ze verloofd leek. “Als je urenlang moet staan luisteren naar toespraken, kom je heel attent over, zelfs als je dat niet bent”, zegt mevrouw Culbel.
Tijdens de eerste acht jaar van het project interviewde mevrouw Kolbel ook uitgebreid met mevrouw Merkel, waarbij ze onderzoeksvragen stelde over haar politieke ambities, evenals andere vragen die geschikter leken voor therapiesessies.
In 1993 vroeg ik mevrouw Merkel hoe ze omging met haar gevoelens van afwijzing en of er situaties waren in haar jeugd waarin ze zich hulpeloos voelde. (Mevrouw Merkel reageerde door te verwijzen naar de dag dat haar ouders hoorden van de bouw van de Berlijnse Muur en haar moeder in tranen uitbarstte. “Ik wilde ze helpen, om ze weer gelukkig te maken, maar ik kon het niet,” zei ze .)
Mevrouw Kolbel stopte in 1999 met Traces of Strength, maar nadat mevrouw Merkel in 2005 kanselier werd, besloot ze terug te keren om het te filmen. Merkel heeft geen tijd meer voor interviews, maar ze stemde ermee in om eenmaal per jaar voor foto’s te gaan zitten totdat ze haar kantoor verliet, en publiceerde de foto’s allemaal in het boek van dit jaar.
Op recente foto’s is mevrouw Merkel te zien als de bekende politica van die tijd: in broek en jasje staart ze rustig in de lens. Maar mevrouw Kolbel houdt vol dat het uiterlijk van de leider in de loop der jaren is veranderd.
“Eerst had ze sprankelende ogen,” zei mevrouw Culbel, “en nu kijkt ze naar je, maar de vitaliteit is weg. De schittering in haar ogen is weg.”
Mevrouw Kolbel hield vol dat de verandering niet betekende dat het kanselierschap een slechte zaak was. “Ik denk dat dat slechts een deel is van de waardering die je moet betalen als je deze baan krijgt”, zei ze.
“Trotse twitterliefhebber. Introvert. Hardcore alcoholverslaafde. Levenslange voedselspecialist. Internetgoeroe.”
