COVID-19: de volgende fase en verder

Na meer dan twee jaar met COVID-19 te hebben geleefd – met meer dan 6,2 miljoen bevestigde sterfgevallen (maar mogelijk nog veel meer, met naar schatting 20 miljoen extra sterfgevallen) en meer dan 510 miljoen bevestigde gevallen – bevindt de wereld zich op een kritiek punt. De ommicrongolf, met zijn hogere overdraagbaarheid en matig verloop van de voorgaande varianten, vooral voor volledig gevaccineerde mensen zonder comorbiditeiten, neemt in veel landen af. De beperkingen worden versoepeld en mensen keren langzaam terug naar pre-pandemische activiteiten, waaronder bijeenkomsten, kantoorwerk en culturele evenementen. In veel landen worden maskermandaten opgeheven. Testen en toezicht namen af ​​en begonnen opnieuw op grote schaal te reizen. Mensen zijn begrijpelijkerwijs uitgeput en willen de pandemie vergeten. Dit zou een grote vergissing zijn.

Ten eerste is de epidemische situatie niet overal ter wereld hetzelfde. China blijft bijvoorbeeld zijn zogenaamde dynamische nul-COVID-strategie gebruiken voor massatests, het in quarantaine plaatsen van degenen die positief testen en het afsluiten van regio’s of zelfs hele steden (meest recentelijk Shanghai). De Chinese autoriteiten voerden deze maatregelen meedogenloos en meedogenloos uit, zonder veel rekening te houden met de menselijke kosten. Het doel is volgens Chinese functionarissen om verdere verspreiding te voorkomen, het gezondheidssysteem te beschermen en sterfgevallen te voorkomen. Het probleem is dat ouderen en kwetsbaren vaak niet volledig zijn gevaccineerd en dat de doeltreffendheid van goedgekeurde vaccins niet optimaal is. Voor China zou het versnellen van een effectieve vaccinatiestrategie de hoogste prioriteit moeten hebben. De huidige aanpak is geen langetermijnoplossing voor het Chinese volk.

Ten tweede is de wereldwijde bestuivingsstrategie verre van de goede weg. Aanhoudende ongelijkheid in onaanvaardbare vaccins. Het doel van de Wereldgezondheidsorganisatie om tegen juni 2022 ten minste 70% van de mensen in elk land volledig te vaccineren, is buiten bereik. Hoewel 59,7% van de mensen wereldwijd twee doses van het vaccin heeft gekregen, is minder dan 20% van de mensen in meer dan 40 landen volledig gevaccineerd. Zelfs in landen met een hoog inkomen blijft een groot percentage van de bevolking vaccinatie weigeren. De opkomst van een nieuwe variant van SARS-CoV-2 is bijna onvermijdelijk omdat de overdrachtssnelheden hoog blijven. De subvarianten BA.4 en BA.5 die voor het eerst in Zuid-Afrika werden gezien, worden nauwlettend gevolgd. Overal is constante waakzaamheid geboden.

Ten derde wordt de ongelijkheid in vaccins weerspiegeld door langzame en vertraagde toegang tot een van de weinige effectieve orale behandelingen voor COVID-19 – Baxiloid. Als het vroeg wordt ingenomen, vermindert paxlovid het risico op ziekenhuisopname en overlijden met 89%. Hoewel landen met een hoog inkomen miljoenen doses van de fabrikant Pfizer eisen, zijn de mechanismen om paxlovid via de geneesmiddelenoctrooipool beschikbaar te maken in lage- en middeninkomenslanden traag. Er is overeenstemming bereikt met 35 fabrikanten van generieke geneesmiddelen in 12 landen, maar het geneesmiddel zal naar verwachting niet vóór 2023 worden geleverd.

Ten slotte is het tijd om te plannen, van fouten te leren en robuuste en veerkrachtige gezondheidsstelsels te creëren, evenals nationale en internationale paraatheidsstrategieën met duurzame financiering. De capaciteiten van de gezondheidsstelsels moeten worden versterkt, niet alleen om voorbereid te zijn op toekomstige pandemieën, maar ook om onmiddellijk het hoofd te bieden aan vertragingen in de behandeling, diagnose en zorg voor andere ziekten na de ontwrichting van de afgelopen twee jaar. Vaccinatiecampagnes zijn dringend nodig om ziekten als mazelen in te halen. In de paraatheidsplannen, zowel op nationaal als internationaal niveau, moet sterk de nadruk worden gelegd op het vroegtijdig delen van gegevens en transparante monitoring. “One Health” moet het uitgangspunt zijn, waarbij tegelijkertijd rekening wordt gehouden met de gezondheid van mens en dier. Tijdens de vijfenzeventigste zitting van de Wereldgezondheidsvergadering (22-29 mei 2022), is er een gelegenheid om de voortgang bij de herziening van de Internationale Gezondheidsregelingen te onderzoeken en het Pandemieverdrag verder te bespreken – het verdragsproces is erg traag verlopen. Het voortgangsrapport van het Intergouvernementeel Onderhandelingsorgaan wordt pas in 2023 verwacht.

Landelijk hebben landen onafhankelijk onderzoek nodig naar hun reacties op COVID-19. Leren van fouten is nooit gemakkelijk, en overheden kunnen zelfs aarzelen om te accepteren dat ze zijn gemaakt. Toen het Britse Hooggerechtshof vorige week oordeelde dat het illegaal was om ziekenhuispatiënten naar verzorgingshuizen te brengen zonder te testen op COVID-19, beweerde de Britse regering dat ze handelde op basis van het beste beschikbare bewijs op dat moment. Dit is een flagrante leugen. Eind januari 2020 was duidelijk bewijs van asymptomatische overdracht beschikbaar.

Dit is niet het moment om je af te keren van COVID-19 of de geschiedenis te herschrijven. Het is tijd om krachtige en dubbele inspanningen te leveren om de acute fase van de pandemie in 2022 voor iedereen te beëindigen, en een sterke duurzame basis te leggen voor een betere toekomst met duidelijke verantwoordelijkheden en oprechte acceptatie van ongemakkelijke realiteiten.