Als Zimbabwaanse cricketspelers waren overtuigd door de steun van de oppositie, en je kunt er zeker van zijn dat ze nog nooit in hun leven voor zoveel mensen hadden gespeeld, zou India tegen hun achterhoofd hebben gedacht dat dit een toernooi vol problemen was .
Wat meer is, terwijl Engeland, Pakistan en Nieuw-Zeeland zijn geïdentificeerd als de drie bevestigde halve finalisten, alleen wie zal spelen, moet nog worden bepaald, wat je vertelt hoe open dit toernooi was tot de laatste wedstrijd.
Toen de zenuwen tot rust kwamen en Rahul zijn tweede halve eeuw in de kluis scoorde, ontspande het publiek. Toen deed Suryakumar Yadav wat hij dag in dag uit doet, de bal op alle delen rammelen in een verspreid wagenwiel dat 61 ballen opleverde van slechts 25 ballen. Daarbij maakte de T20I 1.000 ronden voor het kalenderjaar met een verbluffend slagingspercentage van meer dan 180. De vertraagde lading bracht India naar 186 voor 5, een score die 71 te veel zou zijn voor Zimbabwe.
Het resultaat betekent dat India zichzelf een halve finale heeft vastgelegd tegen Engeland op de Adelaide Oval op 11 november. De dag ervoor hadden Pakistan en Nieuw-Zeeland de uitslag bepaald op de Sydney Cricket Ground.
Toen de dag begon, waren dat amper de vier halve finalisten. Het was immers Zuid-Afrika dat tegen Nederland speelde in de ochtendwedstrijd, waarvan verwacht werd dat het grotendeels een formaliteit zou zijn. Terwijl de Nederlanders Zimbabwe hadden verslagen, vroeg hun verwachting dat ze een aanval met Kagisu Rabada, Enrich Norte en Lungi Ngidi te slim af zouden zijn, veel. Ze deden het echter wel met wat kussen over. Na te zijn gevraagd om te slaan, zette Holland 158 op het bord, hield Zuid-Afrika comfortabel op 145 tegen 8 en won met 13 worpen, waardoor Proteas uit het toernooi werd geslagen.
Deze ergernis was misschien de kers op de taart op een parcours dat vanaf het begin wijd open stond, maar zeker niet uniek was.
In de eerste wedstrijd van de eerste ronde van het toernooi werd Sri Lanka, na het winnen van de Asian Cup, geschokt door Namibië. Namibië, misschien wel het minst fantasievolle team in de running, versloeg Sri Lanka met 55 punten. Dit had een passende waarschuwing moeten zijn voor de grotere teams die hadden kunnen verwachten dat ze zich bij de laatste vier zouden kwalificeren.
De sterke mannen uit West-Indië, tweevoudig winnaars van deze wedstrijd, hadden hun smaakpapillen in hun eerste wedstrijd toen ze comfortabel werden ingehaald door Schotland. Terwijl Sri Lanka zich verzamelde om de concurrentie vooruit te helpen, eindigde het West-Indische kampioenschap bijna net zo snel als het begon, toen Ierland het verdreef. Dit was de eerste grote vis die werd gevild.
Toen liet Ierland zien dat dit geen toeval was en versloeg Engeland opnieuw in een groot toernooi. Na 157 op het bord te hebben gezet, was Ierland goed genoeg om Engeland laag te houden tot 105 voor 5 van een stijging van 14,3 toen de regen de MCG doordrenkte en Duckworth-Lewis in het spel bracht.
Net toen het leek alsof de zaken tot rust kwamen en de grote teams dicht bij hun pas kwamen, ging Pakistan tegen de trend in en verloor met één ronde in een achtervolging van slechts 131 tegen Zimbabwe.
Toen kwam de grote wedstrijd, om de boel te beëindigen, want Zuid-Afrika stuurde op de laatste dag van de Super 12s pakjes. En dat is alleen het tellen van de echte onrust, niet de overeenkomsten die indruisen tegen het model van het boek.
Cricketers vertellen je vaak dat ze tegenstand niet als vanzelfsprekend beschouwen, en hoewel ze daar in het openbaar op aandringen, verwachten ze dat ze bepaalde teams fantastisch zullen verslaan. Wat nu echter is gebeurd, is dat het T20-formaat de kloof tussen de teams heeft verkleind. Terwijl een overwinning van Nederland op Zuid-Afrika in een Test een wonder zou zijn (als ze de Test-modus hadden), hebben ze in een spel met kleine marges slechts een paar dingen nodig om de dag bovenaan te staan.
Bovendien krijgen spelers uit sommige van deze landen misschien niet veel kansen op nationaal niveau, maar velen van hen zijn actief in een reeks T20-franchisegebaseerde toernooien over de hele wereld. Die angstfactor, zo je wilt, van het spelen van een goed uitgerust team als India, Engeland of Australië, is nu grotendeels uit beeld. Voeg daarbij de wil om zichzelf individueel te bewijzen om extra contracten binnen te halen in de T20-toernooien, en er is geen gebrek aan motivatie.
De dagen dat de grootste teams gewoon opduiken en de tegenstander verslaan, behoren echt tot het verleden.
Korte cijfers
- India: 186/5 op 20 plus (KL Rahul 51, Suryakumar Yadav 61 niet uit; Sean Williams 2/9).
- Zimbabwe: 115 op 17.2 over (Ryan Burle 35, Sikandar Raza 3
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
