Door een VA-schandaal aan het licht te brengen, hielp Drew Griffin van CNN gewone mensen de moed te vinden om fouten recht te zetten

Washington
CNN
–

in 2014, Drew Griffioenonze geliefde CNN-collega die dit weekend is overleden, ontmoette de belangrijkste bron voor een van zijn meest baanbrekende verhalen in een louche bar in Phoenix.

Pauline DeWinter, een planningsmedewerker bij een Veterans Affairs-ziekenhuis in Phoenix, koos de plaats omdat het op zakenreis was.

Ze wilde niet dat iemand haar in een VA-ziekenhuis zou zien met Drew en zijn producer Scott Bronstein, en ze zei dat ze zijn bron was voor een verhaal dat de regering-Obama op zijn kop zette.

Ambtenaren van het Phoenix VA-ziekenhuis houden een geheime lijst bij om een ​​achterstand van patiënten die wachten op zorg te verbergen, sommige al tot negen maanden.

Destijds stelde de VA zich ten doel om patiënten binnen 14 dagen te zien. Het Department of Veterans Affairs betaalde zelfs bonussen aan senior medewerkers van wie de faciliteiten tijdig veteranen zagen.

De Winter, Drew en Bronstein ontmoeten elkaar verschillende keren terwijl ze achtergrondinformatie geeft, en haar identiteit wordt beschermd in zijn verhalen. Uiteindelijk probeerde Drew haar te overtuigen om zich aan te melden voor de opname en als een onmiskenbare klokkenluider te gaan zitten voor een interview voor de camera.

“Hij was erg geduldig en begripvol”, zei ze, maar ze aarzelde nog steeds om naar buiten te treden.

Na een bijeenkomst ging ik naar huis en bad. Toen veranderde ze van gedachten.

De volgende dag interviewt Drew DeWenter voor de camera.

“Wat is er met deze mensen gebeurd?” hij vroeg haar.

Ze antwoordde: “Ze gingen naar de bureaula.”

Die mensen waren Amerikaanse veteranen, op die geheime lijst die de achterstand van patiënten in het Phoenix VA-ziekenhuis verborg.

In sommige gevallen stierven ze terwijl hun naam nog op die lijst stond, nog in die la, voordat ze ooit werden gezien voor een afspraak met hun huisarts of voor een echo.

“[Drew] Hij vertelde me: “Nadat dit interview is uitgezonden, zal je leven nooit meer hetzelfde zijn.” “Het kan goed of slecht zijn, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn”, zei DeWinter. “Hij had gelijk.”

Het was een tijdje moeilijk – ze werkte tenslotte nog steeds in het ziekenhuis, waar het verhaal zo wijd openging. Maar uiteindelijk kwam er een nieuw management en veranderde de omgeving volledig, zei DeWenter.

Tegen de tijd dat Drew en zijn team meer dan twee jaar hadden besteed aan het rapporteren over wat simpelweg bekend werd als het ‘VA-schandaal’, hadden ze de directeur van het Phoenix VA-ziekenhuis, Sharon Hellman, overgehaald (voordat ze haar ontsloeg) om te gaan zitten voor een interview, maar niet voordat Drew zijn voorbeeld volgde, een zin op een microfoon in zijn hand, terwijl ze probeerde de parkeerplaats van het ziekenhuis te bemachtigen terwijl ze snelde in haar blauwe Mercedes-Benz.

hun verslagen aan het eind Minister van Veteranenzaken Eric Shinseki werd gedwongen af ​​te tredenveroorzaakte federale wetgeving en een herziening van de manier waarop ziekenhuizen in Virginia patiëntenafspraken organiseren.

Ten slotte bezocht president Barack Obama persoonlijk het Phoenix VA-ziekenhuis, waarbij hij erkende dat er “aanzienlijke problemen” waren die bij de VA waren ontdekt, en beloofde hij ervoor te zorgen dat de afdeling met veteranen zou werken.

In de loop van zijn carrière heeft Drew talloze prijzen gewonnen met zijn team van onderzoeksproducenten bij CNN, maar hij is niet iemand die zich koestert in de schijnwerpers van de ballroom op chique etentjes.

Meestal blijft hij thuis.

Voor Drew waren de grootste beloningen de wijzigingen die zijn rapporten aanbrachten en de fouten die hij ontdekte en corrigeerde.

“Hij hield van gewone mensen die ergens gekwetst waren en wilde ze moed geven om te zeggen dat het niet goed was”, zegt Bronstein, een senior onderzoeksproducent bij CNN.

In 2015 was er geen ontkomen aan de prijsuitreiking. Peabody. Eduard R. Moro. Een enorme eer, maar waar Drew het meest in geïnteresseerd was, was de Fourth State Award van The American Legion – van de veteranengemeenschap zelf.

In een land waar slechts een kleine minderheid van de bevolking in het leger heeft gediend, was de eer een erkenning dat Drew’s berichtgeving opvalt door uitdagende burgeropvattingen over hoe de regering van de Verenigde Staten haar plicht moet vervullen om voor veteranen te zorgen.

Hij onthulde dat de enorme bureaucratie die de VA is, wanneer ze niet wordt gecontroleerd en geen verantwoording hoeft af te leggen, niet kan worden vertrouwd om haar eenvoudige verbond met serviceleden na te komen: u dient uw land en wij zullen de voordelen die u heeft verdiend, behouden.

“Het was een breekpunt voor een nieuwe generatie Amerikanen over hoe zij naar Veterans Island kijken”, zegt veteranen Paul Rickhoff, die de non-profitorganisatie American Veterans in Irak en Afghanistan oprichtte. “Totdat die verhalen naar buiten kwamen, vertrouwden de meeste Amerikanen de VA onnodig. Het was dus belangrijk om disfunctie aan het licht te brengen die in het slechtste geval mensen het leven zou kunnen kosten.”

Het Department of Veterans Affairs staat nog steeds voor grote uitdagingen Zorg bieden aan 9 miljoen geregistreerde veteranenMaar de rapportage van Drew legde rot bloot binnen een bureaucratie wiens missie van vitaal belang is voor de gezondheid van onze natie.

Wat me opvalt is hoe weinig het hele verhaal is en hoeveel doorzettingsvermogen het vraagt.

In 2013, lang voordat de onthullingen in Phoenix werden onthuld, drong Drew er bij zijn team op aan om achter een tip in South Carolina aan te gaan over vertraagde zorg voor veteranen in het William Jennings Bryan Dorn Hospital in Virginia in Columbia.

“We wisten niet hoe groot het was”, herinnert Bronstein zich, maar hun onderzoek breidde zich snel uit, ondersteund door interne documenten die ze met behulp van Veterans Affairs hadden verkregen.

South Carolina was geen anomalie. Ook in Georgia, Texas, Mississippi en Colorado sterven veteranen terwijl ze maanden en maanden wachten op eerstelijnszorg.

Terwijl hij aandrong, kreeg Drew te maken met felle tegenstand van het management.

“We zaten VA echt in de weg”, herinnert Nellie Black zich, een senior onderzoeksproducent van CNN die ook de verhalen produceerde. “Ze vertelden ons vaak dat we ongelijk hadden.”

“We hebben het verhaal laten kantelen”, zegt Patricia DiCarlo, die nu de uitvoerend producent van de onderzoekseenheid is, en beschrijft hoe afdelingsfunctionarissen het onderzoeksteam probeerden te bedriegen door een CNN-manager te bellen. “Ze maakten de overstap naar het management.”

Maar Drew bleef aandringen. Hij was, zoals altijd, onverschrokken.

Drew’s journalistieke talent was dat hij ons liet zien wie stikte in bureaucratische rompslomp. En de machthebbers moesten het ook zien.

Zoals hij zei toen hij, vriendelijk maar misschien met tegenzin, de Peabody in 2015 accepteerde: “Ons doel met dit rapport was niet alleen om een ​​licht op dit probleem te werpen, we wilden verandering beïnvloeden, om deze politici en bureaucraten ter verantwoording te roepen. We bellen het houdt ze eerlijk.”