Excuses voor slavernij zijn lovenswaardig, maar niet voldoende

Op 19 december 2022 bood Nederland als eerste westerse land officieel excuses aan voor deelname aan en profiteren van de transatlantische slavenhandel.

Minister-president Mark Rutte bood in het Nationaal Archief in Den Haag namens zijn regering zijn excuses aan voor de rol van zijn land in de slavernij en noemde het “lelijk, pijnlijk en zelfs volkomen beschamend”.

“Al honderden jaren maken mensen goederen, worden ze uitgebuit en misbruikt in naam van de Nederlandse staat”, zei Rutte. “Daarvoor bied ik excuses aan van de Nederlandse overheid.”

Het feit dat de Nederlandse regering eindelijk de moed heeft gevonden om haar rol in het “agiteren, motiveren, in stand houden en profiteren van eeuwenlange slavenhandel” volledig te erkennen en formeel te verontschuldigen, is zeer lovenswaardig.

Maar ook de door de regering voorgestelde verzoenings- en hersteltrajecten vallen tegen.

In zijn verontschuldiging erkende Rutte dat “eeuwen van onderdrukking en uitbuiting vandaag de dag nog steeds effect hebben” en sprak hij van “recht doen aan het verleden en genezing voor het heden”.

Om dit herstelproces op gang te brengen, zei de Nederlandse premier, zal zijn regering “de kennis van de geschiedenis van de slavernij bevorderen” en “zorgen voor meer bewustzijn, erkenning en begrip”. Daartoe kondigde hij de oprichting aan van een fonds van 200 miljoen euro ($ 216 miljoen) om de erfenis van slavernij aan te pakken en onderwijs te bevorderen.

Toch drukt Rutte nergens in zijn historische verontschuldiging zijn intentie uit om die ene actie te ondernemen waarvan afstammelingen van slaven herhaaldelijk hebben gezegd dat die het verschil zouden maken bij het rechtzetten van het onrecht uit het verleden: een uitbetaling.

Nederland dankt, net als de meeste westerse landen, de enorme economische welvaart die het vandaag de dag doormaakt mede aan de opbrengsten uit de slavernij.

In 2019 concludeerde een vijfjarig onderzoeksproject, gefinancierd door de Nederlandse Onderzoeksraad, getiteld “Slaves, Commodities, and Logistics” dat “economische activiteiten gerelateerd aan de slavenhandel tussen Europa, Afrika en Amerika een significante bijdrage leverden aan de welvaart van de Nederland in de tweede helft van de achttiende eeuw.”

Volgens de studie was in het referentiejaar 1770 ongeveer 5,2 procent van het Nederlandse bbp afhankelijk van de transatlantische handel in tot slaaf gemaakte mensen – een bijdrage die bijna gelijk is aan die van een hele haven in Nederland. Rotterdam Vandaag.

Rutte vermeldde daar niets van in de zorgvuldig georkestreerde toespraak die hij in december hield bij het Nationaal Archief. Het is duidelijk dat de Nederlandse regering, ondanks het aanbieden van een historische officiële verontschuldiging voor de slavernij, nog steeds niet van plan is om terug te geven wat ze van hen heeft gestolen aan de nakomelingen van de slaven.

Nederland is helaas niet de enige van de landen die profiteerden van de slavernij door te weigeren te betalen. Ook de regeringen van de VS, het VK, Frankrijk en andere landen zwijgen ondanks de luidste oproepen tot herstelbetalingen.

Ter verdediging van de weigering van hun regeringen om te betalen, voeren politici en opinieleiders – vooral blanke conservatieven die de neiging hebben om alle inspanningen voor raciale gerechtigheid achterdochtig te bekijken – in deze landen altijd dezelfde vermoeide argumenten. Ze beweren dat “niemand die vandaag leeft rechtstreeks profiteert van of lijdt onder slavernij”, dat het “tot het verleden behoort” en dat “het onmogelijk zou zijn om te bepalen wie het verdiende om betaald te worden”.

Deze argumenten zijn natuurlijk niet bestand tegen zelfs maar de geringste controle.

Enerzijds is duidelijk dat mensen nog steeds profiteren van en lijden onder slavernij.

In de Verenigde Staten schat de Brookings Institution bijvoorbeeld dat het gemiddelde blanke huishouden tien keer zoveel vermogen heeft als het gemiddelde zwarte huishouden. familie. Witte afgestudeerden bezitten meer dan zeven keer de rijkdom van zwarte afgestudeerden. Ook in het VK hebben mensen met een zwarte Afrikaanse achtergrond doorgaans minder rijkdom, ongeveer een tiende van dat van blanke Britten.

Dergelijke ongelijkheden, verergerd door systemisch racisme op alle gebieden van het leven – van gezondheid en huisvesting tot onderwijs en wetshandhaving – zijn directe, moderne gevolgen van slavernij die miljoenen mensen treft.

Slavernij is niet alleen ‘iets uit het verleden’ in de landen die het hebben gevormd en eromheen hebben gebouwd, zoals Suriname, waar de directe afstammelingen van mensen die door de Nederlanders tot slaaf zijn gemaakt en daarheen zijn gebracht om op plantages te werken, het grootste deel van de bevolking uitmaken.

Ook in Afrika kan de enorme rijkdom die verloren is gegaan door slavernij niet zomaar worden genegeerd of vergeten, omdat de terugkeer ervan de meeste fundamentele problemen van het continent van de ene op de andere dag zou oplossen en het tot een leider in de wereldeconomie zou maken.

Ook de vraag wie een vergoeding zou moeten krijgen, is niet per se ingewikkeld. Na de afschaffing van de slavernij kwamen Nederland, de Verenigde Staten, Frankrijk, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk allemaal in actie om voormalige slaven te compenseren voor wat zij ‘verlies van eigendom’ noemen. De Britse regering heeft pas in 2015 de schuld afbetaald die ze was aangegaan om ex-slaven te betalen. Maar in al die tijd heeft geen van de slavenhoudende landen een cent betaald aan voorheen tot slaaf gemaakte mensen of hun nakomelingen.

Dus de tijd is gekomen om herstelbetalingen te doen, niet aan degenen die “mensen tot handelswaar hebben gemaakt”, maar aan degenen die de pijn en littekens van hun voorouders blijven dragen.

De Caribische Gemeenschap, een groep van 15 Caribische landen waarvan de bevolking wordt gedomineerd door afstammelingen van voormalige slaven, heeft een 10-puntenplan opgesteld voor herstelrecht voor Europese regeringen.

Het wil dat laatstgenoemde onder meer volledige verontschuldigingen, repatriëringsmogelijkheden, kwijtschelding van schulden, technologieoverdracht, psychologische rehabilitatie en Afrikaanse kennisprogramma’s aanbiedt.

Dit 10-puntenplan zou een goed startpunt kunnen zijn voor regeringen die het verleden echt onder ogen willen zien in al zijn lelijkheid en het genezingsproces willen beginnen.

Geen enkele vorm van sociale, politieke of economische rechtvaardigheid kan het collectieve geweten van blanken in het Westen sussen: het moet objectief zijn en altijd zonder excuses, ondanks de enorme kosten van financiële compensatie.

Bijna 160 jaar na de afschaffing van de slavernij in Europa en de Verenigde Staten, is het vrij duidelijk dat westerse landen niet alleen de plicht hebben om zich te verontschuldigen, maar ook om herstelbetalingen te doen en alomvattende programma’s voor sociale rechtvaardigheid op te starten.

Excuses zijn lovenswaardig, maar de afstammelingen van slaven hebben ook herstelbetalingen en sociale verandering nodig.

De meningen in dit artikel zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de redactionele positie van Al Jazeera.