Een archeoloog legt uit waarom we onder water moeten kijken om ons verleden te begrijpen

Sporen uit het verleden blijven verborgen in rivieren, meren en zeeën. Maar we kijken zelden onder water en, zoals ze zeggen, uit het oog, uit het hart. In zijn oratie legt Martin Manders uit waarom onderwaterarcheologie zo belangrijk is voor het begrijpen van onze geschiedenis.

“Het water zit vol met interessante vondsten”, zegt Manders, hoogleraar onderwaterarcheologie en marien erfgoedbeheer. “In de meest onverwachte en afgelegen delen van de zee liggen 1.623 Nederlandse schepen en die vertellen ons wie we zijn en wat we zijn.” Een voorbeeld hiervan is het VOC-schip de Rooswijk uit 1740. Onderzoek aan dit schip werpt licht op de internationale en Nederlandse zeehandel: de grote handelsnetwerken waarvan Nederland nog afhankelijk was.

Geleerden concludeerden ook, naar het voorbeeld van objecten uit Rooswijk, dat zilver zo belangrijk was voor deze handelsnetwerken dat de gewone man het meenam om er op reizen voor te handelen. Nederland heeft een belangrijke plaats op de valutamarkt behouden en het resultaat zijn onze grootbanken. Maritieme archeologie geeft dus inzicht in de oorsprong van de systemen die we dagelijks gebruiken en maakt ze tastbaarder.

Gewone schepen markeren beslissende momenten

Zo is de Nederlandse Kustwacht ontstaan ​​na het zinken van het polshorloge. Mevrouw Adair in 1882. Dit wachtschip kwam voor de kust van Scheveningen in de problemen. Urenlang keken mensen toe hoe het schip slingerde, rook opsteeg, maar niemand probeerde te helpen en 60 bemanningsleden kwamen om. Na de tragedie heerste er een ‘nooit meer’ stemming en dit markeerde de start van de Kustwacht.

Ook een wrak in het Scheurrak SO1-gebied op de Rede van Texel vertelt een verhaal over de ontwikkeling van het systeem. Het schip vervoerde enorme hoeveelheden graan en stond symbool voor de graanhandel met de Oostzee en de vergaarde grote Nederlandse rijkdom. “Het verbazingwekkende aan zowel het wrak van Hr. Mevr. Adair als het Scheurrak SO1-wrak is dat het heel gewone schepen waren, zonder koning of andere belangrijke mensen aan boord”, zegt Manders. “Maar deze gewone schepen illustreren sleutelmomenten in de Nederlandse geschiedenis en leren ons dingen over regimes die we niet altijd in historische bronnen vinden.”

De boeien van slaven wekken hartstochten op

Maritieme archeologische bronnen zijn objectief, in tegenstelling tot subjectieve geschreven bronnen. Dit betekent dat archeologie kan helpen bij gevoelige onderwerpen als slavernij of kolonialisme. Skeletanalyse kan bijvoorbeeld informatie geven over de toestand op dat moment. Door de tastbaarheid voelen mensen zich meer verbonden met het verhaal.

De boeien van een scheepswrak kunnen helpen om een ​​gesprek op gang te brengen over de rol van slavernij in de Nederlandse economie en de impact ervan op de huidige samenleving. “Ontdekkingen als deze zouden ons moeten dwingen na te denken over onze eigen geschiedenis en een spiegel voor onszelf te zijn”, zegt Manders.

Titanic-effect

Archeologische vondsten uit het water geven een schat aan informatie over onze geschiedenis. Dus waarom worden er slechts negen sites vermeld? Het is het principe van “uit het oog, uit het hart”, zegt Manders, “Als mensen naar water kijken, zien ze water. Ze vergeten dat er een hele wereld onder de oppervlakte is.” En het proces om te bepalen of iets nationaal erfgoed is, is relatief ondoorgrondelijk. Wie bepaalt dat iets legacy is? Zijn het academici met specialistische kennis? Of is het alleen erfgoed als het populair is in de gemeenschap?

“Vijftig jaar geleden zou de Titanic bijvoorbeeld niet als erfgoed worden beschouwd, maar de film van James Cameron heeft het perspectief van de samenleving volledig veranderd”, zegt Manders. “Als je foto’s van het wrak ziet, zie je meteen Kate en Leo. Dan wordt het ineens logisch voor mensen en krijgt het waarde.” Kortom, wat men als erfgoed beschouwt, verschilt van persoon tot persoon en door de jaren heen. Dit maakt het moeilijk om te beslissen of de vondsten al dan niet als rijksmonument moeten worden opgenomen.

Manders pleit voor meer aandacht voor de menselijke en sociale aspecten van erfgoedbeheer. “We praten vaak over wrakken, ruïnes en fossielen, maar wat doen we ermee in onze huidige samenleving? Het is belangrijk dat we ze gebruiken om ons begrip van onszelf en anderen te vergroten.”