Animek van Vleuten zag er sterk genoeg uit om zondag opnieuw een UCI Wereldkampioenschap wielrennen te winnen in Glasgow, Schotland, maar nadat ze in de laatste kilometers midden in de actie zat terwijl ze samenwerkte met de Nederlandse teamgenoot Demi Vollering, liep ze een lekke band op en was ze uit de strijd. .
Als achtste plaatste Van Vleuten haar frustraties over het gat uit haar hoofd en had ze alle tijd om de bewondering van de menigte in Glasgow op te snuiven, van wie velen uit Nederland kwamen, en te genieten van de laatste werelden. zijn functie.
“Ik hou van de mensen van het Verenigd Koninkrijk, ze hebben een speciaal plekje in mijn hart”, zei Van Vleuten na de finale tegen verslaggevers. “Het voelde niet goed om in de laatste ronde een lekke band te hebben. Ik kon niet boos of gefrustreerd raken, ik had gewoon het gevoel dat ik hiervan moest genieten.”
Van Vleuten bracht de laatste 200 meter door met zwaaien naar het publiek, omdat ze niet in het zicht was om de als zevende geplaatste Elise Chappe (Zwitserland) en de als negende geplaatste teamgenoot Regan Marcus meer dan een minuut achterstand in te halen.
“Bedankt aan alle mensen – ik had het gevoel dat ze wisten dat dit mijn laatste Wereldkampioenschap was, dus het was een geweldig einde van mijn laatste Wereldkampioenschappen.”
Het seizoen is op en neer gegaan voor de 40-jarige. Ze viel buiten de klassiekers en kwam terug om La Vuelta Femenina en de Giro d’Italia Donne te winnen, maar leed toen een pijnlijke nederlaag in de Tour de France Femmes en viel als vierde van het algemene podium.
Ze had gemakkelijk kunnen worden afgeschreven toen ze in een achtervolgende groep zat, ongeveer een minuut achter het voorste peloton na een fietswissel, maar ze slaagde erin om met de Spaanse Mavi Garcia te kruisen om een echte factor te zijn in haar wereldfinale.
“Het was hetzelfde als vorig jaar met een gebroken elleboog” – Hij kwam ten val tijdens de gemengde ploegenestafettetijdrit in Wollongong. Ze reed met de kopgroep mee en pakte in de laatste kilometers de kopgroep en overtrof zichzelf om de overwinning te pakken.
Ze had dezelfde nooit-zeg-die-mentaliteit als Glasgow. “Ik dacht vorig jaar zo van, nou, je kunt Marianne Vos nog helpen om wereldkampioen te worden. Dus laten we beginnen met racen. En dan ga ik tenminste met een beter gevoel naar huis, en dan ben ik wereldkampioen.”
“Ik ben zo trots dat ik tijdens mijn laatste Wereldkampioenschap nog steeds in competitieve modus was, echt vocht voor de overwinning en mijn team hielp. De energie is er nog steeds.”
Ondanks het resultaat en nog steeds op hoog niveau, herhaalde Van Vleuten haar vaste voornemen om aan het einde van het seizoen te stoppen.
“Ik zit nog vol energie en wil het beste uit mezelf halen. Die instelling heb ik nog steeds. Met trots neem ik afscheid van de sport.”
Het vrouwenwielrennen heeft sinds het begin van Van Valeutens carrière enorme veranderingen ondergaan, tot het punt waarop ze zei: “Ik zou er boeken over kunnen schrijven”.
“Ik ben begonnen in 2007. Toen was 2008 mijn eerste UCI, we reisden in een camper met alle fietsen achterin. We reden van de Tourlimousine naar Zweden in die camper. Het was een gekke tijd.”
“Toen ik begon was het een amateursport en nu is het een professionele sport. En ik ben er trots op daar een klein onderdeel van uit te maken.”
“Ik denk dat ik heb geholpen de lat een beetje hoger te leggen voor het vrouwenwielrennen om het professioneler te maken – ik was altijd de eerste die naar de hoogten ging, en nu gaat iedereen naar de hoogten om zich voor te bereiden.”
“Ik ben blij dat ik het hele traject mee heb gemaakt en het is ook goed dat ik de sport nu verlaat omdat het op een heel hoog niveau zit. Je gaat zeker nog stappen maken en je blijven ontwikkelen.”
Van Vleuten moet het seizoen nog afmaken bij haar Movistar-team en zal haar carrière afsluiten in de Scandinavia Tour en daarna de Simac Women’s Tour dicht bij huis.
Bovendien belooft ze dat ze geen intervaltraining zal doen, alleen rustige runs en koffiestops.
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
