Astronomen ontdekken eerste ‘melkwegbel’ van een miljard lichtjaar breed | Ruimtenieuws

De bel is 10.000 keer massiever dan de Melkweg en bevindt zich op 820 miljoen lichtjaar van ons sterrenstelsel.

Een team van internationale astronomen heeft de eerste ‘bel van sterrenstelsels’ ontdekt, een onvoorstelbaar massieve kosmische structuur met een diameter van een miljard lichtjaar, waarvan wordt aangenomen dat deze een gefossiliseerd overblijfsel is van de onmiddellijke nasleep van de oerknal.

De breedte van de bel is 10.000 keer zo groot als de Melkweg, volgens de wetenschappers die de ontdekking deden. gepubliceerd Hun bevindingen deze week.

“Deze enorme zeepbel is een fossiel uit de tijd van de oerknal, 13 miljard jaar geleden, toen het universum ontstond”, zei teamlid Colan Howlett van de School of Mathematics and Physics van de Universiteit van Queensland in een commentaar op donderdag.

“We waren er niet eens naar op zoek, maar de structuur is zo massief dat hij zich uitstrekte tot de randen van de hemelsector die we aan het analyseren waren”, zei Howlett in een interview gepubliceerd door de Universiteit van Queensland.

“Het valt in de schaduw van veel van de grootste bekende bouwwerken, zoals de Sloan Great Wall en Bootes, die feitelijk deel uitmaken van deze zeepbel”, zei hij.

“Wat het nog ongelooflijker maakt, is dat het in onze achtertuin ligt”, voegde hij eraan toe.

De bel bevindt zich ongeveer 820 miljoen lichtjaar verwijderd van ons sterrenstelsel, in wat astronomen het nabije heelal noemen.

Deze ontdekking geeft een duidelijker beeld van de uitdijingssnelheid van het universum, zei Howlett, en de resultaten zouden een revolutie teweeg kunnen brengen in de kosmologie.

“Onze analyse geeft aan dat deze zeepbel groter is dan verwacht, en dat het universum meer is uitdijd dan oorspronkelijk verwacht”, zei hij.

“We zijn nu één stap verwijderd van het teweegbrengen van zo’n significante verandering op het gebied van de kosmologie dat het hele universummodel mogelijk opnieuw moet worden geëvalueerd.”

“het geweldige”

Daniel Pomaridy, lid van het team en astrofysicus bij de Franse Autoriteit voor Atoomenergie, zei dat de galactische bel kan worden gezien als een “bolvormige schil met een kern”.

Binnen deze kern bevindt zich de Potts-supercluster van sterrenstelsels, die omgeven zijn door een enorme leegte die ook wel het “Grote Niets” wordt genoemd.

De korst bevat vele andere gigantische clusters van sterrenstelsels die al bekend zijn bij de wetenschap, waaronder de massieve structuur die bekend staat als de Grote Muur van Sloan.

Pomaridy zei dat de ontdekking van de zeepbel, die wordt beschreven in het artikel waarvan hij co-auteur was en deze week in The Astrophysical Journal publiceerde, “deel uitmaakte van een zeer lang wetenschappelijk proces.”

Deze ontdekking bevestigt ook een fenomeen dat voor het eerst werd beschreven in 1970 door de Canadees-Amerikaanse kosmoloog – en toekomstige Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde – Jim Peebles.

Hij veronderstelde dat in het oorspronkelijke universum – dat toen een wirwar van heet plasma was – zwaartekrachtrimpelingen en straling geluidsgolven creëerden die baryon-akoestische oscillaties (BAO’s) worden genoemd.

Wanneer geluidsgolven door het plasma rimpelen, creëren ze bellen.

Ongeveer 380.000 jaar na de oerknal stopte het proces toen het heelal afkoelde, waardoor de vorm van de bellen bevroor. De bellen werden toen groter naarmate het universum uitdijde, vergelijkbaar met andere gefossiliseerde overblijfselen van enige tijd na de oerknal.

Astronomen hebben in 2005 eerder signalen van BAO’s gedetecteerd toen ze naar gegevens van nabijgelegen sterrenstelsels keken. Maar de nieuw ontdekte bel is volgens de onderzoekers de eerste enkele sonische oscillatie van een baryon.

Astronomen noemden hun bel Ho’oleilana (wat ‘ontwakende trekjes’ betekent) en ontleenden de naam aan een Hawaïaans scheppingslied.

De naam kwam van de hoofdauteur van het onderzoek, Brent Tully, een astronoom aan de Universiteit van Hawaï.