- Geschreven door Mark Higginson
- BBC Sport
Zal Engeland voor de tweede keer op rij het WK winnen?
Het succes van Engeland op het WK cricket heren 2019 is in crickettermen bijna geschiedenis.
Destijds was honkbal slechts een twinkeling in de ogen van de onlangs gepensioneerde Brendon McCullum, de knie van Ben Stokes was zo goed als het midden van zijn knuppel en Harry Brook was een 20-jarige prospect die het veld bestormde. Yorkshire eerste elftal.
Sindsdien zijn T20, The Hundred en andere white-ball-franchisecompetities in omvang en status gegroeid, waardoor eendaagse cricket de schijnbaar zwakke relatie tussen de drie belangrijkste vormen van cricket heeft.
Maar terwijl ’s werelds beste cricketspelers – en wij cricketfans trouwens – zich opnieuw kalibreren naar 50-plus cricket, hoeveel is het format dan veranderd sinds het vrije Engeland van Eoin Morgan op weg naar glorie crashte?
Eendaagse cricket op de derde plaats qua prioriteit?
Elk land dat zich heeft gekwalificeerd voor de laatste twee Wereldbekers heeft de afgelopen vier jaar minder eendaagse cricket gespeeld, vergeleken met de voorgaande vierjarige cyclus.
Engeland heeft bijvoorbeeld 42 eendaagse internationals gespeeld sinds het de beste ter wereld werd, vergeleken met 88 in de voorgaande cyclus.
Er is het voorbehoud dat Covid-19 de cricketkalender al bijna twee jaar teistert, maar in dezelfde periode van vier jaar hebben de Engelse mannen gespeeld in twee T20 World Cups en drie Ashes-series.
Alleen Pakistan, Afghanistan en Nederland hebben minder gespeeld dan Engeland, dat in hetzelfde tijdsbestek 68 T20-internationals heeft gespeeld.
De prioriteiten zijn uiteraard veranderd.
Het winnen van het WK 2019 op eigen bodem was een uitgesproken doel, op sommige punten zelfs vóór Test- en T20-cricket.
De afgelopen jaren heeft Testcricket echter zijn plaats als onbetwiste prioriteit van Engeland herwonnen.
Sluit jij het gat?
Terwijl Engeland zich een weg baande naar WK-glorie tijdens hun vierjarige periode van dominantie, gebouwd op harde slagen en zonder duidelijk plafond voor de scores die ze konden vergaren of achtervolgen, had de rest van de wereld moeite om bij te blijven.
Tussen het WK 2015 en de start van het seizoen 2019 overtrof Engeland vier keer de 400, en een duizelingwekkend totaal van 500 was onvermijdelijk.
Ze hebben de afgelopen vier jaar slechts één keer de 400 punten behaald – tegen Nederland in 2022, toen ze 498-4 behaalden.
Misschien wel het meest opvallend is dat ze sinds het laatste WK slechts twaalf keer de 300 runs hebben gepasseerd in ODI’s, vergeleken met 38 keer tussen 2015 en 2019.
Zij zijn een van de slechts drie landen die hun run rate in de huidige cyclus niet hebben verbeterd – Bangladesh en Nieuw-Zeeland zijn de andere – hoewel zij en India de enige partijen zijn met een gemiddelde van meer dan zes.
Dus hoewel de gemiddelde runrate is gedaald en andere apparaten zijn verbeterd, staat hij nog steeds aan de top van het peloton.
Maar…er is altijd een maar!
Een grafiek waarin de Engelse teams voor de seizoenen 2015-2019 en 2019-2023 worden vergeleken. Kortom, Engeland heeft gemiddeld minder runs per wicket, en veel minder tegen spin. De samenstelling van hun bowlingaanval is ook veranderd, waarbij het team nu wat meer bowlt en meer het tempo van de linkerarm gebruikt.
Engeland is gezakt naar de vijfde plaats op de ICC-wereldranglijst – na India, Pakistan, Australië en Zuid-Afrika – en hoewel dit niet altijd de beste maatstaf is voor de mondiale positie van een team, kan het wel als een ruwe indicator dienen.
Een voor de hand liggende plek waar ze achteruit lijken te zijn gegaan, is hun vermogen om de beenrotatie te beheersen.
De Australiër Adam Zampa en de Indiaan Yuzvendra Chahal hebben de afgelopen reeks succes tegen hen geboekt, onderdeel van een bredere en zorgwekkende trend, vooral omdat het WK op spinvriendelijke velden in India zal worden gespeeld.
In deze cyclus heeft Engeland gemiddeld slechts 23 runs tegen beenspin, vergeleken met 59 in de voorgaande periode van vier jaar. Tegen alle spins in daalde het van 54 naar 37.
Van de best presterende bowlers (gebaseerd op genomen wickets) van de andere negen concurrerende landen, zijn er zes spinners. De beste speler van Engeland is benenspinner Adil Rashid.
Hoe zullen de WK-wedstrijden in India eruit zien?
De vraag tijdens het toernooi zal zijn: wat is een goed totaal?
Dit is natuurlijk moeilijk te meten vanwege de omstandigheden van vandaag enz., maar de gemiddelde score in de eerste innings in ODI’s die sinds het laatste WK in India worden gespeeld, is 276.
Teams die de toss wonnen, wonnen 57% van de wedstrijden, waarbij 73% van de tosswinnaars ervoor kozen om te achtervolgen – hoewel slechts 50% van de achtervolgende teams als overwinnaar uit de strijd kwam.
Misschien verrassend genoeg was snel bowlen in deze periode voor India veel effectiever dan spin, goed voor 283 wickets op een gemiddelde van 32, vergeleken met 142 op 40.
Welnu, wie zal het WK winnen?
Teams met de sterkste snelheidsaanvallen en waarvan de hitters de beste prestaties ten opzichte van snelheid bieden, zullen eerder het hele duel afleggen.
India en Pakistan staan op beide criteria in de top drie, waarbij Zuid-Afrika op dit toernooi de beste ter wereld is.
Een ander team met een krachtige tempo-aanval is misschien enigszins verrassend: Bangladesh.
Ze staan op de tweede plaats na Pakistan, met een gemiddelde bowler van 27.
|
Slaggemiddelde versus tempo |
|||
|---|---|---|---|
Kortom, als je India of Pakistan in de loterij op de werkplek hebt, zit je misschien in het geld.
De statistieken, verstrekt door Cricviz, zijn tot en met 2 oktober 2023.
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
