Onlangs drong Julie Axelrod van het Centrum er bij de Subcommissie Oversight and Investigations van het House Natural Resources Committee op aan om de milieueffecten van migratie te beoordelen. Ik steun deze oproep van harte. In Nederland, waar ik emeritus hoogleraar economie ben, weegt dit argument zwaarder.
Nederland is een van de dichtstbevolkte landen van Europa, en aangezien het nationale geboortecijfer aanzienlijk is gedaald, is alle bevolkingsgroei te wijten aan immigratie. De hoge dichtheid heeft geleid tot een ‘strijd om land’, een concurrentiestrijd tussen tegenstrijdige gebruikstypen, zoals woning- en utiliteitsbouw, landbouw, natuur en recreatie. Dit probleem is tientallen jaren verwaarloosd en politieke meningsverschillen hebben nu tot een zorgwekkende impasse geleid.
In mijn nieuwe boek De politieke economie van migratie in Nederland: bevolking, land en welvaartIk betoog dat immigratie het gemiddelde niveau van inkomen of inkomensgroei niet verhoogt, maar dat een toenemende bevolkingsdichtheid de welvaart vermindert als gevolg van negatieve ‘externaliteiten’, de effecten van bevolkingsgroei die niet in het inkomen worden weerspiegeld: congestie, schade aan de menselijke gezondheid en milieuschade, en sociale schade. Milieuschade. Hoewel dit waar is voor een klein, dichtbevolkt land als Nederland, zou het ongetwijfeld ook relevant zijn op staats- of lokaal niveau in de Verenigde Staten.
Zie ook, voor de impact van immigratie op de overheidsbegroting, De grenzeloze verzorgingsstaat: de gevolgen van immigratie voor de overheidsfinanciën.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
