Lucy Valentijn
Lucy Valentine @ SpringTige Festival 3, Haarlem, Nederland, 15 maart 2024,
19 maart 2024
Foto van Springtijfestival
Exclusief internet
Soms zijn er shows waar je heel graag naartoe wilt, maar niet kunt. Vanavond is er één van. Lucy Valentine speelde in Haarlem, Nederland Lentefeest 3. Helaas beschik ik niet over de financiële, spirituele, ethische of morele aanwezigheid om het festival bij te wonen. Gelukkig werd het optreden live uitgezonden. De rest van de line-up is echter goed. Pascal Plantinga, Carmen Jaci en Leonie Rosler. Niet zo erg, toch?
Ik logde een paar minuten eerder in, voor het geval de zaken eerder op schema lagen. Dat doen ze niet. Het gaf mij de kans om het podium te zien. Het stel was spaarzaam gekleed. Valentine zat met haar gitaar op haar knieën. Op de achtergrond hingen gordijnen van vloer tot plafond. Deze werden verlicht met blauw licht. Het riep herinneringen op aan David Lynch. Klassiek Klassiek Blauw fluweel En Twin Peaks Ik dacht meteen aan de Rode Kamer. Het creëerde een huiveringwekkend beeld in mijn gedachten. De MC van de avond introduceerde Valentine in het Nederlands. Op een gegeven moment grapte hij: 'Ze kan ons toch niet verstaan', waar Valentine vanaf zijn stoel naar keek en lachte.
De set begon met Valentine die boog voor het zadelgedeelte van zijn elektrische gitaar. Soms werden de noten gespeeld, andere niet. Volume- en toonknoppen zijn verplaatst. Het geluid veranderde een beetje, maar de sfeer bleef hetzelfde. De resultaten zijn verbluffend. Deze spookachtige geluiden worden vervolgens in een lus geplaatst om geweldige drones te creëren. Beklemmend, claustrofobisch en vochtig waren aan de orde van de dag. Op verschillende plaatsen luidden kerkklokken. Ik weet niet of dit opzettelijk was of niet, dat was waarschijnlijk zo, maar het effect voegde een extra laag respect toe aan de procedure. De muziek versnelde en de spiraal van lawaai verzamelde zich steeds verder. Naarmate de set vorderde, nam ook het buigen toe. Ongeveer halverwege stopte het buigen. Het duurde een tijdje voordat de drones aansloegen en stierven. Later speelde Valentine regelmatig gitaar. Dit gebied was erg mooi. Het gaf wat verlichting. Hier spande Valentine zijn muzikale spieren. Het vingertokkelen had een lichte country-tint, maar door zijn elektrische gitaar en een reeks onzichtbare pedalen te spelen, kregen de noten een scherp randje waardoor ze sinister en warm klonken. Het spel van Valentine was vloeiend, technisch hypnotiserend en vooral leuk. Je kunt zien dat ze geniet van dit deel van de set. Onlangs leerde ze veena spelen, wat haar spel verbeterde. Ik ging zo op in de zachte schoonheid van de muziek dat ik bijna vergat adem te halen. De drones speelden totdat ze stopten onder deze pijnlijk mooie muziek. Op dit punt tokkelde Valentine in zachte cirkels op zijn gitaarsnaren. In het begin was het zacht, bijna onhoorbaar, maar naarmate de cycli zich herhaalden en kromden, begonnen ze zwaarder en schurender te worden totdat er een muur van lawaai en chaos ontstond. Toen stopte de muziek. Valentine legde de gitaar neer en het was voorbij. De menigte barstte in applaus uit. Thuis stond ik ook te klappen. Tot grote vreugde van mijn buren, kan ik me voorstellen.
De visuele compositie gedurende de hele set werd tussen drie camera's geknipt. Een afstandsopname toont de zittende eerste rij van het publiek, waardoor we beter kunnen zien wat Valentine doet, en komt van achter haar vandaan. De camera rustte meestal op de zijopname, omdat daar het meeste zware werk plaatsvond, maar het snijden tussen de drie gaf de muziek een gevoel van flux.
Het nadeel van het live zien hiervan is dat je een deel van het dynamische karakter van de set verliest in plaats van dat je erbij bent. De warmte is uit de speakers verdwenen. De geur van gordijnen. Hij praat niet met mensen in de show. En de set ging live. Het voordeel is dat ik me geen zorgen hoef te maken over het verkeer en dus niet op een leuke tijd terugkom nadat ik heb gezien wat ik thuis al heb gezien. Natuurlijk zou ik erbij zijn geweest, maar aangezien het optreden in een ander land plaatsvond, was ik blij om het live te zien. Als het optreden een paar kilometer verderop had plaatsgevonden, had ik er misschien anders over gedacht om het te stomen in plaats van uit te gaan.
Lucy Valentine is momenteel een van de meest interessante en innovatieve gitaristen in Groot-Brittannië. Ze speelt gitaar zoals niemand anders die ik ooit heb gezien of gehoord. Het was geweldig om haar live te zien spelen, zodat ik precies kon zien wat ze deed om die geluiden te krijgen, want normaal gesproken zou ik achter mijn hoofd krabben. Zijn laatste album, 'Waltz of Heaven' uit 2023, bevatte mellotrons en genereuze drones. Het was trots. Helaas is live optreden niet erg praktisch, maar het is wel het beste wat er is. Als je een fan bent van experimentele muziek, raad ik je aan om te kijken of Valentine ooit in jouw stad speelt. Je zult niet teleurgesteld worden.
Aan het einde van de show dacht ik na over wat ik had gezien. Toen sloot ik mijn laptop en 30 seconden later was ik in mijn woonkamer en terug naar het normale leven. Zelfs als ik een geweldige live-ervaring mis, neem ik al die reistijd mee naar huis.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
