Het is niet eenvoudig om iets nieuws te zeggen met ‘Autumn Leaves’. Het fakkellied uit 1945 is zeker een van de meest uitgevoerde nummers in het jazzrepertoire, niet alleen door onder meer Miles Davis en Nat King Cole, maar ook door nieuwelingen die lessen volgen in de achterkamers van je plaatselijke muziekwinkel: Sit In If You Play Its Tune Sad op piano lijkt een beetje op de jazzversie waarbij je een elektrische gitaar oppakt en meteen naar ‘Smoke on the Water’ gaat. Je demo in 2024 op een nieuw album zetten is óf een conservatieve zet, óf een gewaagde zet. Voor Arooj Aftab, een zanger en componist uit Brooklyn via Lahore die zich vrij beweegt tussen jazz, folk, Hindoestaanse en westerse klassieke muziek, is dat laatste zeker het geval.
Aftab’s “Autumn Leaves” komt vroeg nachttijdperk, Haar vierde soloalbum, en maakt er een spookachtige talisman van. Metaalachtige percussie klinkt op de achtergrond. De staande baslijnen van Linda May Han Oh volgen de stem van Aftab als een langer wordende schaduw die de hoofdpersoon in een film noir volgt. Zonder een snaarinstrument ter ondersteuning wordt de bekende melodie skeletachtig en griezelig; De kleurversieringen van Aftab maken het nog angstaanjagender. Haar stijl in Autumn Leaves is emblematisch voor de manier waarop ze werkt: ze put tegelijkertijd uit traditie en sluit deze uit, ontdoet deze van clichés en traditionele middelen om het mysterieuze verlangen te onthullen dat oude gedichten en liederen hun blijvende kracht geeft.
Twee van NachtregeringHaar liedjes zijn geschreven door Mah Laqa Bai Chanda, de 18e-eeuwse dichter die de eerste vrouw was die een verzameling werken in het Urdu publiceerde. De teksten van de andere nummers zijn de originelen van Aftab, zowel in het Engels als in het Urdu. Een ander is gebaseerd op een geïmproviseerd gedicht dat de vriendin van de zangeres, de Pakistaanse actrice Yusra Rizvi, op Instagram plaatste. Aftab combineert de eeuwenoude, kortstondige mix van bronmateriaal met haar prachtige stem, soms zwevend maar even krachtig in het hese lagere register. En met haar composities assembleren en ontbinden ze geduldig, waarbij ze de voorkeur geven aan lange ontwikkelingsbogen boven plotselinge dynamische verschuivingen. hoewel Nachtregering Het heeft veel verschillende gebieden – grungy basgitaar neemt de leiding op “Bolo Na”; Auto-Tune covert de stem van Aftab op “Raat Ki Kai” – en over het algemeen kan het aanvoelen als één alomvattend muziekstuk.
Aftab, die haar albums zelf produceert, verdient evenveel lof voor het componeren en arrangeren ervan als voor het zingen ervan. NachtregeringHet kleurenpalet is vergelijkbaar met prins adelaar, Op haar baanbrekende album uit 2021 staan veel van dezelfde spelers, naast een paar nieuwe: harpiste Maeve Gilchrist, wiens instrument na de zang van Aftab de tweede plaats inneemt als kenmerkend geluid van haar muziek; Aftab’s Love in Exile-bandleden, jazzpianoster Vijay Iyer en multi-instrumentalist Shehzad Esmaili; gitaristen Kaki King en Gian Reilly; Voorzichtige kleifluitist. Percussionist Jamaa Haddad; Een onverwachte Wurlitzer-cameo van Elvis Costello. Hun gereedschap drijft als de bries van paardenbloemzaden, in dezelfde algemene richting, maar met onafhankelijke, onvoorspelbare paden van het ene punt naar het andere. Zelfs de Marokkaanse moeder, wier gesproken woord een van de meest onderscheidende stemmen is in links-van-het-midden-muziek, wordt gewoon een ander element in de mix wanneer ze arriveert om een gastvers te leveren op ‘Bolo Na’, de ritmische randen van haar muziek. . De vertolking ging in de helft van de tijd door de ritmische beat van het nummer.
‘Organisator. Social media-nerd. Algemene communicator. Bacon-geleerde. Trotse pionier op het gebied van popcultuur.’
