In een wereld die geobsedeerd is door uiterlijk, is het gemakkelijk om onze fysieke verschillen te laten bepalen wie we zijn. Jarenlang leefde ik onder de comfortabele paraplu van stereotiepe schoonheid, waarbij ik me niet realiseerde welke reis ons te wachten stond. Maar in 2019, op 25-jarige leeftijd, nam mijn leven van de ene op de andere dag een onverwachte wending toen ik een hersenoperatie onderging om een tumor te verwijderen. Tijdens de operatie kreeg ik een beroerte, waardoor ik niet meer kon lopen of schrijven, met het gevoel dat de wereld voortdurend in beweging was.
Door zenuwbeschadiging was de rechterkant van mijn gezicht blijvend verlamd. Toen ik wakker werd, was alles anders, vooral de manier waarop ik de wereld zag en de manier waarop zij mij zag en behandelde. Ik was doodsbang – niet alleen voor de omvang van de reis die voor mij lag, maar ook voor hoe mijn leven er nu uit zou zien.
In 2020 werd ik de eerste persoon in Groot-Brittannië die een baanbrekende glimlachoperatie onderging, waarbij zenuwen en bloedvaten van mijn rechterbeen naar mijn bovenlip werden geënt om de aangedane zijde kracht te geven.
De resultaten waren niet onmiddellijk zichtbaar en het kostte nog eens drie jaar fysiotherapie voordat ik weer leerde lachen en mijn bijtspieren kon gebruiken. Na verloop van tijd stelde een operatie mij echter in staat een deel van de uitdrukking terug te krijgen die ik verloren had toen ik wakker werd en niet in staat was om aan de rechterkant van mijn mond te communiceren.
Onmiddellijk nadat ik gezichtsverlamming had ontwikkeld, was ik voortdurend in een strijd tussen het accepteren van mijn ware zelf en het overgeven aan de onrealistische normen die door sociale media werden opgelegd. Ik voelde een impliciete verwachting om de aspecten van mijn uiterlijk die van de norm afweken te verbergen of te verminderen, en vestigde alle hoop op mijn glimlachoperatie om het verschil dat de beroerte had gemaakt uit te wissen.
Maar een operatie heeft dat allemaal niet volledig uitgewist. Een element van mijn gezichtsverlamming zal voor altijd blijven bestaan, en als ik terugkijk, kan ik dit als iets positiefs zien – een bewijs van de reis die ik heb gemaakt, een reis van kracht, veerkracht en zelfacceptatie.
Mijn uiterlijk voordat ik zenuwbeschadiging in mijn gezicht kreeg, paste in het beeld dat de maatschappij acceptabel achtte, en ik heb nooit mijn waarde in twijfel getrokken op basis van mijn uiterlijk. Maar toen ik op 25-jarige leeftijd zichtbaar verschil maakte, veranderde alles. Plotseling werd ik geconfronteerd met de blikken, het gefluister en de harde waarheid dat ik niet langer voldeed aan de traditionele definitie van fysieke schoonheid. Ik besefte hoeveel nadruk er op uiterlijk werd gelegd toen ik niet langer over straat kon lopen zonder negatieve aandacht te trekken of vragen te stellen over waarom mijn mond ‘scheef’ stond.
Het is voor mij moeilijk geworden om te socialiseren en nieuwe mensen te ontmoeten, wat ik voorheen zonder enige moeite deed. Ik besefte ook dat mijn meningsverschil anderen ongemak bezorgde omdat ze niet zeker wisten wat ze moesten zeggen, waardoor ik me vaak volledig vermeden voelde.
In het begin had ik moeite om mijn nieuwe look te verzoenen met mijn zelfgevoel. Binnenin voelde ik hetzelfde, maar ik zat vastgeketend aan een onherkenbare kooi. Ik was verdrietig omdat ik verloor hoe ik er vroeger uitzag. Ik besefte dat ik hem nooit volledig waardeerde, en ik worstelde met gevoelens van onzekerheid en twijfel aan mezelf.
De gevoelens van ongelukkigheid en angst rond mijn waargenomen verschil zijn verergerd doordat ik deel uitmaak van de Instagram-generatie. Ik voelde me onder druk gezet om me te conformeren aan de onrealistische schoonheidsnormen die we op sociale media zien. Ik word voortdurend gebombardeerd met beelden van onberispelijke gezichten en onberispelijke levens. Het zien van foto’s van anderen online – vooral mensen van mijn leeftijd die huizen kopen, reizen, zich verloven en dingen doen die ik op dat moment niet had kunnen bereiken – versterkte mijn worsteling met zelfvertrouwen en zelfacceptatie.
Ik ben opgegroeid met het idee dat deze dingen synoniem waren met uiterlijk, en nu beschouw ik ze als onbereikbaar voor mij. Elke keer dat ik door mijn nieuwsfeed scrolde, werd ik herinnerd aan het schril contrast tussen de perfectie die online werd getoond en mijn nieuwe uiterlijk. Ik vergeleek mezelf met anderen en kwam tot de conclusie dat anders zijn negatief was, zonder ten volle te beseffen dat iedereen zijn eigen reis in het leven heeft.
Na mij jarenlang minderwaardig te hebben gevoeld en mijn leven in de wacht te hebben gezet, vond ik een sprankje hoop: een nieuwe waardering voor de schoonheid van imperfectie. De eerste twee jaar na de operatie was ik te gefocust op het weer zelfstandig leren lopen, schrijven en balanceren om de volledige aandacht te schenken aan mijn verschil, en een deel van mij kon zich daarachter verschuilen. Dit gold des te meer tijdens de COVID-19-pandemie, toen het dragen van een masker de norm was.
Maar na een periode van verwijten aan het slachtoffer, depressie en het gevoel dat ik de controle over mijn uiterlijk en de kaarten die ik kreeg volledig kwijt was, besefte ik dat ik mijn reactie volledig onder controle had. Ik kon niet veranderen wat er met mij gebeurde, maar ik was de enige persoon die de macht had om mijn waarde te bepalen en te kiezen hoe mijn verhaal zich zou ontvouwen.
Ik besefte dat het enige wat mij ervan weerhoudt een gelukkig leven te leiden, mij en mijn keuzes zijn. Mijn beslissing om mijn uiterlijk mijn leven niet te laten beïnvloeden, was bevrijdend.
Mijn reis naar zelfacceptatie begon niet van de ene op de andere dag. Het vereiste een verandering in mijn manier van denken, waarbij ik stopte met het zoeken naar validatie van anderen en mijn uniciteit begon te omarmen. In plaats van te rouwen om het verlies van mijn oude uiterlijk, begon ik de schoonheid van mijn zichtbare verschil te vieren. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn waarde niet wordt bepaald door maatschappelijke normen; Het wordt eerder bepaald door mijn karakter, mijn vriendelijkheid jegens anderen en mijn veerkrachtige geest. Elke keer dat ik me van streek voelde door de opmerkingen, werd ik eraan herinnerd waarom ik er zo uitzag en dat dit kwam door een levensreddende operatie.
De meest krachtige beslissing die ik heb genomen, was om me niet langer door negatieve opmerkingen te laten beïnvloeden. Er gaat een golf van opluchting gepaard met het loslaten van wat anderen van je denken, wetende dat dit niet de realiteit is. In plaats van kwetsende woorden te internaliseren, besloot ik dat de meningen van mensen óf louter nieuwsgierigheid waren omdat ik er anders uitzag, óf een weerspiegeling waren van hun onzekerheden, in plaats van een maatstaf voor mijn waarde.
Ik heb geleerd dat acceptatie iets is dat in golven komt, en het is prima om op sommige dagen met je uiterlijk te worstelen. Velen van ons verlangen naar iets dat we ooit hadden, of anderen lijken nu te hebben. We zijn onderworpen aan beeldfilters en AI-tools, waardoor het schadelijke idee in stand wordt gehouden dat schoonheid wordt gedefinieerd door perfectie. Meestal krijgen we een korte videoclip te zien van het leven van mensen zonder enig idee van de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. Als gevolg hiervan voelen we ons steeds minderwaardig, alsof onze waarde wordt afgemeten aan de mate waarin we lijken op de bewerkte beelden die onze schermen overspoelen.
Maar als we onszelf vergelijken, concentreren we ons op wat we niet hebben. Dus begon ik lijsten te maken van mijn sterke punten en prestaties die geen verband hielden met mijn uiterlijk. Het uitdagen van negatieve overtuigingen over mijn sociale leven en datingvooruitzichten heeft mij laten zien dat mijn uiterlijke verschijning niet bepalend is voor mijn waarde. Dit proces heeft aan het licht gebracht dat wie ik intern ben, alle externe oordelen overtroeft. Het resultaat is dat ik niet langer het gevoel heb dat mijn zichtbare verschil een indicatie zal zijn van de vriendschappen die ik sluit of de ervaringen die ik heb.
Naarmate mijn zelfvertrouwen toenam, begon ik het leven vollediger te accepteren en stopte ik me te verschuilen achter angsten. Ik begon weer alleen te reizen naar nieuwe plaatsen, nieuwe ervaringen uit te proberen en mezelf uit te dagen om uit mijn comfortzone te komen. Ze nam deel aan een race van 10 km nadat ze niet meer kon lopen. Ik heb geoefend met roeien nadat ik niet meer zelfstandig kon staan. Ze richtte een bedrijf op om anderen te helpen tegenslagen te overwinnen nadat ze hun carrièrepad moesten veranderen vanwege een visuele beperking.
Ik heb vriendschappen voor het leven gesloten sinds mijn hersenoperatie – vrienden die geen eerdere versie van mij kenden – en ik heb mezelf actief in situaties gebracht waarin ik weet dat ik waarschijnlijk commentaar van anderen te horen zal krijgen, zoals wanneer ik vrijwilligerswerk doe bij jonge kinderen en geeft lezingen op scholen.
Elke prestatie die ik bereik vergroot mijn gevoel van eigenwaarde, en elk avontuur herinnert me eraan dat we allemaal in staat zijn om alles te bereiken waar we ons op richten. Toen ik mezelf openstelde om weer contact te maken met anderen, zag ik de schoonheid van menselijke verbindingen en leerde ik dat iedereen zijn eigen verhaal, tekortkomingen en onzekerheden heeft.
Het omarmen van mijn zichtbare verschil is een bevrijdende reis geweest – een reis vol eindeloze uitdagingen, triomfen en zelfontdekking. Als we een moeilijke tijd doormaken, willen we dat deze eindigt, omdat het op dat moment ondraaglijk lijkt. Maar ik heb geleerd dat je er doorheen moet gaan voordat het je kan vormen. Uiteindelijk zul je weten waar alle pijn over gaat, en als je dat weet, zul je het niet verspillen.
Door zelfacceptatie en zelfvertrouwen leerde ik te vieren wat mij uniek maakt, en liet ik me niet meer definiëren door negatieve opmerkingen. Ik nam de beslissing om mezelf onbeschaamd te accepteren, bereid om alles aan te pakken wat het leven op mijn pad brengt. Ik besloot dat mijn leven nog niet voorbij was toen ik wakker werd na een hersenoperatie, veranderd en onzeker over de toekomst – ik moest gewoon een nieuwe manier van leven vinden.
Ongeacht uw uiterlijk of waargenomen gebrek, uw uniciteit is uw kracht, en u verdient het om geliefd en geaccepteerd te worden zoals u bent. In een wereld waar filters en bewerkingstools de authenticiteit vaak overschaduwen, is het belangrijker dan ooit om maatschappelijke normen ter discussie te stellen en schoonheid op onze eigen voorwaarden te herdefiniëren. Er was een duidelijk verschil voor nodig voordat ik besefte dat ware schoonheid verder gaat dan de fysieke verschijning en ligt in de kracht, veerkracht en authenticiteit van elk individu. Laat niemand uw glans dimmen of uw licht dimmen. Je bent genoeg, precies zoals je bent.
Sammy Taylor is de oprichter www.beautybrainuk.combekroonde auteur en keynote speaker. Haar missie is om anderen te inspireren, te empoweren en te ondersteunen om tegenslagen te overwinnen met behulp van hulpmiddelen die veerkracht, vertrouwen en acceptatie bevorderen. Als je op zoek bent naar manieren om de positiviteit te vergroten en je mindset te veranderen, meld je dan aan voor haar gratis tips op www.beautybrainuk.com.
Heeft u een boeiend persoonlijk verhaal dat u wilt delen op The Huffington Post? Ontdek hier wat we zoeken en stuur ons een pitch op [email protected].
‘Organisator. Social media-nerd. Algemene communicator. Bacon-geleerde. Trotse pionier op het gebied van popcultuur.’
