De Pfizer- en Moderna-vaccins zullen naarmate het jaar vordert de steunpilaar worden van de lancering van het Australische COVID-19-vaccin, volgens onlangs vrijgegeven overheidsprojecties.
vanaf september, zal naar verwachting gemiddeld 1,3 miljoen doses van het vaccin van Pfizer, plus nog eens 125.000 doses van het niet-goedgekeurde Moderna-vaccin, per week beschikbaar zijn. Die aantallen zullen vanaf oktober stijgen, terwijl het gebruik van het AstraZeneca-vaccin afneemt.
Pfizer en Moderna zijn mRNA-vaccins, die kleine stukjes genetisch materiaal bevatten dat bekend staat als ‘messenger-ribonucleïnezuur’. En als sociale media iets is om door te nemen, sommige mensen Ze is bezorgd dat deze vaccinaties haar genetische code kunnen aantasten.
Dit is waarom het bijna nul gebeurde en een indicatie van hoe de mythe zou kunnen ontstaan.
Herinner me, hoe werken mRNA-vaccins?
De technologie die wordt gebruikt in de Pfizer- en Moderna-vaccins is een manier om uw cellen tijdelijke instructies te geven om het coronavirus-spike-eiwit te maken. Dit eiwit werd gevonden op het oppervlak van SARS-CoV-2, het virus dat COVID-19 veroorzaakt. Vaccins leren je immuunsysteem om je te beschermen als je ooit het virus tegenkomt.
Het mRNA in het vaccin wordt geabsorbeerd door de lichaamscellen en komt terecht in de vloeistof in elke cel die bekend staat als het cytoplasma. Onze cellen zijn op natuurlijke wijze gemaakt Duizenden van onze mRNA’s de hele tijd (om te coderen voor een groot aantal andere eiwitten). Dus het mRNA-vaccin is gewoon een ander vaccin. Zodra het vaccin-mRNA zich in het cytoplasma bevindt, wordt het gebruikt om het SARS-CoV-2-eiwit te maken.
mRNA-vaccin is korte termijn En het wordt snel afgebroken nadat het zijn werk heeft gedaan, zoals bij alle andere mRNA’s.
Het mRNA-vaccin bevindt zich in het cytoplasma en zodra het zijn werk doet, wordt het afgebroken.
Dit is waarom mRNA niet in je genetische code kan komen
Uw genetische code bestaat uit een ander maar verwant mRNA-molecuul, bekend als DNA of deoxyribonucleïnezuur. En mRNA kan zich om twee redenen niet in je DNA invoegen.
Ten eerste hebben beide moleculen een andere chemie. Als mRNA’s zichzelf routinematig willekeurig in je DNA zouden invoegen, zou dat grote schade aanrichten aan de manier waarop eiwitten worden geproduceerd. Het zal ook je genoom door elkaar gooien, dat wordt doorgegeven aan cellen en toekomstige generaties. Levensvormen die dit doen, zullen niet overleven. Daarom is het leven ervoor geëvolueerd Niet Gebeuren of voorkomen.
De tweede reden is de vaccinatie van mRNA en DNA in twee verschillende delen van de cel. Ons DNA blijft in de kern. Maar het mRNA-vaccin gaat rechtstreeks naar het cytoplasma en komt nooit in de kern. Er zijn geen transportermoleculen waarvan we weten dat ze mRNA naar de kern dragen.
Maar zijn er geen uitzonderingen?
Er zijn enkele zeer zeldzame uitzonderingen. Een waar de genetische elementen, bekend als retro transposon, kap cellulair mRNA, zet het om in DNA en plaats dat DNA terug in uw genetisch materiaal.
Dit gebeurde met tussenpozen doorheen de evolutie, om enkele oude kopieën van mRNA’s te produceren verspreid over ons genoom, de zogenaamde pseudogen.
Sommige retrovirussenNet als HIV voegen ze ook hun RNA in ons DNA in, met methoden die vergelijkbaar zijn met die van retrotransposons.
Er is echter zeer weinig kans dat een natuurlijk voorkomend transposon actief wordt in een cel die net een mRNA-vaccin heeft gekregen. Er is ook een zeer kleine kans om tegelijkertijd met het mRNA-vaccin HIV op te lopen.
Er is een zeer kleine kans om HIV op exact hetzelfde moment op te lopen met het mRNA-vaccin.
Zelfs als retrotransposons actief worden of een virus zoals HIV aanwezig is, is de kans op het vinden van een COVID-mRNA-vaccin, tussen tienduizenden natuurlijke mRNA’s, hoogst onwaarschijnlijk. Dat komt omdat het mRNA-vaccin erin wordt afgebroken enkele uren van het lichaam binnenkomen.
Zelfs als het mRNA-vaccin een pseudogen wordt, zal het geen SARS-CoV-2 produceren, maar slechts één van de virale producten, het onschadelijke spike-eiwit.
Hoe weten we dit eigenlijk?
Er zijn geen onderzoeken bekend die naar vaccin-mRNA in het DNA van gevaccineerde mensen hebben gezocht. Er is geen wetenschappelijke basis om te vermoeden dat deze opname heeft plaatsgevonden.
Als deze onderzoeken echter moeten worden uitgevoerd, moeten ze relatief eenvoudig zijn. Dit is omdat we het nu kunnen DNA-sequencing in afzonderlijke cellen.
Maar in werkelijkheid zou het heel moeilijk zijn om een nee-zegger tevreden te stellen die ervan overtuigd is dat een dergelijke genoominsertie heeft plaatsgevonden; Ze kunnen altijd zeggen dat wetenschappers dieper en harder moeten graven in verschillende mensen en in verschillende cellen. Op een gegeven moment zal dit argument rust nodig hebben.
Hoe is deze legende ontstaan?
één studie Bewijs voor de opname van coronavirus-RNA in het menselijk genoom is gemeld in in het laboratorium gekweekte cellen die zijn geïnfecteerd met SARS-CoV-2.
Dat artikel heeft het mRNA-vaccin echter niet onderzocht en het ontbreekt aan kritische controles en ze heeft Sindsdien heeft het zijn geloofwaardigheid verloren.
Dit soort studies moeten ook worden gezien in de context van de voorzichtigheid van het publiek over genetische technologie in het algemeen. Dit bevat publiek belang Over genetisch gemodificeerde organismen (GGO’s), bijvoorbeeld de afgelopen 20 jaar.
Maar GGO’s verschillen van de mRNA-technologie die wordt gebruikt om COVID-vaccins te maken. In tegenstelling tot genetisch gemodificeerde organismen, die worden geproduceerd door het inbrengen van DNA in het genoom, zal een mRNA-vaccin niet in onze genen zitten of worden doorgegeven aan de volgende generatie. Het verslechtert zeer snel.
In feite beschikt de mRNA-technologie over: alle soorten Toepassingen, naast vaccins, inclusief bioveiligheid en duurzame landbouw. Het zou dus jammer zijn dat deze inspanningen werden tegengehouden door verkeerde informatie.
geschreven door:
- Archa Fox – Universitair hoofddocent en ARC Future Fellow, University of Western Australia
- Jane Martin – Programmaleider Communicatiewetenschap, Universiteit van Melbourne
- Traude Beilharz – universitair docent, toekomstig fellow in ARC, biochemie en moleculaire biologie, Monash Institute for Biomedical Discovery, Monash University
Oorspronkelijk geplaatst in Gesprek.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
