Inge Jansen roeit aan de Universiteit van Virginia in 2010 en staat momenteel op het programma om deel te nemen aan de Nederlandse W4x op de Olympische Spelen in Tokio.
1. Wat inspireerde je om naar je eerste roeitraining te gaan; Was er iets memorabels aan?
Op mijn achttiende ben ik lid geworden van de studentenroeivereniging toen ik ging studeren in Utrecht, zonder ook maar iets te oefenen in de boot. In Nederland zijn studentenroeiverenigingen ook grote gezelligheidsverenigingen, waar slechts 5-10 procent van de klassen meedoet. Natuurlijk, ik was niet van plan om kajakken serieus te nemen, ik was meer geïnteresseerd in feesten en sociale evenementen ;-). Ik herinner me mijn eerste training niet, maar ik herinner me de eerste soort pre-race twee weken later en misschien 6 of 8 herhalingen. We deden het in vier zeer brede groepen (C4+). In de halve finale werden we door een andere boot uit de hoek gehaald en verloren. We kregen een herkansing aangeboden en mijn teamgenoten deden geen moeite. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat ik competitiever ben dan anderen. Twee weken later overtuigden ze me om me aan te sluiten bij de 8e Beginners, en daar begon het echte wedstrijdroeien.
2. Was er een training, race of ander evenement toen je verliefd werd op de sport, of wanneer je wist dat je misschien niet zo slecht was in roeien? Wanneer dacht je dat je het nationale team zou kunnen vormen?
Ik had veel geluk met het team en de staf die ik had tijdens mijn vroege jaren bij ORCA Rowing Club. Met onze acht eerstejaars hebben we niet verloren en in die boot wonnen we zelfs de National Open. Het gevoel van winnen was verslavend, maar ik dacht niet echt na over de toekomst van kajakken. Mijn coach was erg ambitieus en zei altijd dat 2 of 3 van ons naar de Olympische Spelen zouden gaan (het bleek goed te zijn). Op dat moment kon ik nog steeds niet geloven dat ik een van hen kon zijn. Ik denk dat ik in mijn derde jaar roeien, toen ik aan het roeien was aan de Universiteit van Virginia, besefte dat ik misschien het talent en de kracht voor dit roeien had. Ik herinner me een trainingssessie in tanks Kevin, onze hoofdcoach, vertelde me: “Weet je, je kunt een Nederlandse Olympiër zijn.” Toen ik een jaar later terugkwam in Nederland, werd dat zinnetje mijn doel, en ik wist niet hoe snel ik het zou halen.
3. Beste sprint/drill, slechtste sprint/drill?
Goud met NED W4x in 2017
Mijn beste races waren misschien wel de Olympische finale in Rio en de finale van het Wereldkampioenschap het jaar daarop. In Rio had ik echt het gevoel dat we strijden om het goud, een gevoel dat ik nog nooit eerder had gehad met deze boot, ook al hadden we veel zilveren en bronzen medailles van het WK. Ik denk echt dat we niets beters hadden kunnen doen in die Olympische finale. Uiteindelijk wonnen we zilver, maar dat gevoel motiveerde me voor het volgende jaar. In Sarasota wilden we alleen maar winnen, we kregen uiteindelijk minder medailles. In tegenstelling tot Rio werkten we niet hard in onze perfecte race, maar we waren zo vastbesloten om te winnen, dat er met nog 200 punten te gaan geen twijfel bestond, en we eindigden een geweldige race om te winnen.
Het was waarschijnlijk mijn slechtste race in Luzern dit jaar. Ik denk niet dat ik zoveel doe. We weten nog steeds niet precies wat er mis ging, maar we vonden ons tempo en tempo bij de volgende bootcamp. Het herinnert me er zeker aan dat snel gaan niet iets bijzonders is.
4. Beste/ Iets wat je in de sport hebt gedaan waar niemand iets vanaf weet?
Ik denk niet dat er grote geheimen zijn in mijn peddelcarrière, maar ik heb een aantal races gereden die niet erg belangrijk of serieus zijn, en dus weten mensen er niets van. Zo won ik met verschillende partners drie jaar op rij de dubbele HOCR-kampioen. Herinneringen koester ik ook, want soms zijn die races het leukst.
Een ander voorbeeld zijn de Amsterdam City Sprints in 2013, een race van ongeveer 150 meter op de grachten van het centrum van Amsterdam. Ik moest het opnemen tegen Knabekova en Karsten, destijds nog grote idolen voor mij. Het hele evenement was nieuw, heel vreemd, maar heel interessant. Eerst moest ik ze vanaf Amstel, door het hele centrum (dat niet bedoeld is om te peddelen) naar de juiste plek begeleiden, en daar moesten we racen in het knock-out systeem. Het was allemaal nogal rommelig, maar tegelijkertijd leuk. Ik won de race en was erg opgewonden, maar ik denk dat ze me de volgende dag allebei versloegen in de Holland Baker Regatta.
5. Wat is het belangrijkste advies voor jonge roeiers?
Grote dromen, maar maak geen ruzie met het enige doel van de samenstelling van het nationale team. Niet iedereen die het wil, die het nationale team zal maken, en sommigen die misschien het talent hebben, hebben niet de ambitie om dat te doen. Roeien gaat voor mij over genieten van trainen, wedstrijden en jezelf uitdagen. Als de weg naar de top (of waar dan ook) het op zich niet waard is, doe het dan niet!
geboorteplaats: Voorburg, Ned
geboortedatum: 20 april 1989
Hoogte: 6’0″
Universitaire opleiding: Universiteit van Virginia, 2010
Nationale teams: Negen – Onder 23, 2011; Senior, 2013-15, 2017, 2019; Olympisch, 2012, 2016, 2020
Janssen Race naar Virginia
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
