Al vijf jaar een zomerse liefdesrelatie

Tijdens de Olympische Zomerspelen waaraan de wereld deelnam, keerde ik terug naar China.

Mijn relatie met China is altijd complex geweest en onlosmakelijk verweven met mijn familiegeschiedenis, mijn Amerikaanse nationaliteit, internationale politiek en taalbarrières. Ik worstelde met het idee van een thuisland, met een vaderland, een geërfde plek en een echt noorden, omdat ik me altijd verraden voelde, hetzij voor het land waar ik opgroeide, of het land waar ik steeds naar terugkeer. Soms kan het gênant zijn om Chinees te zijn. Soms is het beschamend om een ​​Amerikaan te zijn. Soms is het gênant dat jullie allebei zijn.

Maar binnen deze dubbele en oorlogvoerende identiteiten zijn er zakken van vrede – de veilige havens die ik in de zomer van 2016 vond, waar het kiezen van een van beide partijen niet hetzelfde was als bedrog en onoprechtheid. Ik voelde me op mijn gemak – omringd te zijn door China, zijn bezienswaardigheden, geuren en mensen, en wens haar succes op het Olympische podium. Om rood en goud te bloeden, verdedig je het volkslied en onthoud je de namen van de spelers. Ik denk dat dit het mooie is van sport: meer dan alleen entertainment, sport is een kunstvorm en een uitdrukking van hoe competitie op onverklaarbare wijze eenheid genereert.

Mijn eerste en enige verering van een atleet was de inspiratie voor deze periode van ontdekking en verzoening. Ik herinner me mijn eerste indruk van Zhu Ting, haar titel als aanvoerder van het damesvolleybalteam enigszins ontsierd door hun inaugurele verlies voor Nederland. Ik herinner me dat ik me afvroeg of anderen haar achternaam voor de gek zouden houden, Atmosfeer Het klinkt net als het Mandarijnse woord voor ‘varken’. Ik herinner me mijn aanvankelijke onverschilligheid en hoe mijn onverschilligheid uiteindelijk plaats maakte voor trots, vreugde en bewondering toen ze haar team door Brazilië en Servië leidde op weg naar Olympisch goud.

Maar ik vind het niet zo leuk als mijn favoriete atleten. Ik volg haar seizoen niet, ik koop geen shirts voor haar en stalk haar ook niet op sociale media. Ik vond het vijf jaar geleden geweldig in de context van het Olympisch volleybalveld – terloops, zuinig en gemakkelijk. Ik ken haar niet meer of wil mijn woord verspillen omdat ik haar liefde noem, en toch: mijn bewondering voor haar is onvoorwaardelijk. Wat is liefde anders dan regelrechte eerbied?

Op deze manier overstijgt de sport de tijd, overstijgt het de bewegingen van het kijken naar games en onthoudt het statistieken die ik altijd als synoniem heb beschouwd voor fan zijn. Je hoeft niets te bewijzen, en ik denk dat we dat gemakkelijk vergeten als we trots zijn. Ik kan van Zhu Ting houden, ook al heb ik haar sinds de zomer van 2016 niet meer gezien. Ik hou van haar omdat het voor mij geen franchise, een erfenis of een voertuig voor een toernooi is. Ik vind het geweldig omdat het op de meest betoverende en transcendente manier een symbool van het gezin is geworden.

Het is een breedbeeld-tv naast een aquarium dat ik al sinds mijn kindertijd ken, en een verrekijker vanaf het water in de oceaan ver, het dichtst waar ik voor een huisdier ben gekomen. Het is de stille focus van mijn grootvader, rust en ontspanning. Het is de nieuwsgierigheid en het charisma van mijn neef die haar op de bank naar ons toe trekt. Ik heb nooit de kloof kunnen overbruggen tussen onze jaren, onze geboorteplaats en de soms onhandig uitgerekte stilte tussen ons; De woorden die ik vaak vind, zijn verkeerd, vreemd en vreemd, en klonteren in zo’n gemengde puinhoop dat ik me schaam mezelf Chinees te noemen. Maar volleybal – ik ken de taal van volleybal, en zo begrijpen mijn grootvader en neef elkaar.

Soms keken we naar haar vanaf de bank, soms keken we naar haar vanuit de eetkamer, terwijl onze met meel gevulde handen dumplings tegen elkaar sloegen op het ritme van haar opname. Ik verbond er deze dingen mee: de geur van rauw varkensvlees vermengd met bieslook, de eetstokjes die een nerveus schokkerig ritme op de tafel tikken, en de zachte, sterke handpalmen van mijn grootmoeder die het deeg kneden. Ze bloedt in mijn familie, en ik kon – ik kon niet – haar meedogenloze stroom stoppen: ze bloedt China binnen, rood, mooi en trots.

Het is deze blijvende aflevering, mijn relatie met Zhu Ting: ik hou ervan omdat ik van China houd, en ik hou van China omdat ik er het eerst van hield. Omdat het het gezin vertegenwoordigt en alle herinneringen die ons binden. Omdat het me doet denken aan het huis dat ik nog steeds probeerde te vinden. Omdat sport wereldwijd is, en ik zal het deze zomer weer zien.

Tijdens de Olympische Zomerspelen waaraan de wereld deelnam, keerde ik terug naar China. En ik vond iets beters dan goud en glorie: ik vond dit gevoel van vrede.

Cynthia Ge behandelt zwemmen en snorkelen voor mannen. Roep haar op [email protected].