Astronomen hebben een gitzwart gat ontdekt dat 50 keer groter is dan zijn eigen melkwegstelsel: ScienceAlert

Astronomen van de Western Sydney University hebben een van de grootste Zwart gat Vliegtuigen in de lucht.

Met een lengte van meer dan een miljoen lichtjaar van begin tot eind, strekt de jet zich met enorme energie en met bijna de snelheid van het licht weg van het zwarte gat. Maar in de uitgestrekte intergalactische ruimte krijgt het niet altijd zijn zin.

Kijk eens van dichterbij

Op slechts 93 miljoen lichtjaar afstand bevindt het sterrenstelsel NGC2663 zich kosmisch gezien in onze buurt. Als ons sterrenstelsel een huis was, zou NGC2663 een paar buitenwijken zijn.

Als we met een gewone telescoop naar het licht van zijn ster kijken, zien we de bekende elliptische vorm van een “typisch” elliptisch sterrenstelsel, met ongeveer tien keer de sterren van onze Melkweg.

Typisch totdat we NGC2663 observeerden met Pathfinder Australische vierkante kilometer bereik CSIRO (ASKAP) In West-Australië – een netwerk van 36 gekoppelde radioschotels die samen één supertelescoop vormen.

Radiogolven onthullen een straal materie, uitgestoten door een centraal zwart gat uit de melkweg. Deze stroom hoogenergetisch materiaal is ongeveer 50 keer groter dan de melkweg: als onze ogen hem aan de nachtelijke hemel zouden kunnen zien, zou hij groter zijn dan de maan.

Terwijl astronomen vonden Zulke vliegtuigen eerderde enorme omvang (over meer dan een miljoen lichtjaar) en de relatieve nabijheid van NGC2663 maken deze vliegtuigen tot de grootste die bekend zijn in de lucht.

diamant schok

Dus wat zagen we toen de precisie en kracht van ASKAP een “close-up” (astronomisch gesproken!) beeld kregen van een extragalactisch vlak?

Dit onderzoek werd geleid door promovendus Filippor Velovich van de Western Sydney University en is geaccepteerd voor publicatie in het tijdschrift Maandelijkse mededelingen van de Royal Astronomical Society (Hier verkrijgbaar in prepress). De Evolutionaire Kaart van het Universum (EMU) onderzoek ziet aanwijzingen dat intergalactische materie zich aan weerszijden van het vlak terugtrekt.

Dit proces is vergelijkbaar met het effect dat wordt waargenomen bij straalmotoren. Wanneer de uitlaatpluim explodeert in de atmosfeer, wordt deze door de omgevingsdruk van de zijkanten geduwd. Dit zorgt ervoor dat het vliegtuig uitzet en samentrekt terwijl het beweegt.

Zoals de afbeelding hieronder laat zien, zien we regelmatig lichtpuntjes in het vlak, die vanwege hun vorm ook wel ‘schokdiamanten’ worden genoemd. Wanneer de flux wordt gecomprimeerd, licht deze meer op.

De grootste tot nu toe

Net als in straalmotoren zijn er schokdiamanten gezien in kleinere, galactische jets. We hebben straaljagers gezien die dikke gaswolken raakten, waardoor ze oplichtten tijdens het gat. Maar de vernauwing van de jets vanaf de zijkanten heeft een subtieler effect, waardoor ze moeilijk op te merken zijn.

Tot NGC2663 zagen we dit effect echter niet op zulke enorme schalen.

Dit vertelt ons dat er genoeg materie is in de intergalactische ruimte rond NGC2663 om de zijkanten van het vliegtuig samen te drukken. De straal warmt op zijn beurt op en oefent druk uit op het materiaal.

Dit is een feedbacklus: intergalactische materie voedt de melkweg, de melkweg maakt het zwarte gat, het zwarte gat laat de jet los, de jet vertraagt ​​de toevoer van intergalactische materie door de sterrenstelsels.

Deze jets beïnvloeden hoe gas wordt gevormd in sterrenstelsels terwijl het universum zich ontwikkelt. Het is interessant om zo’n directe illustratie van deze interactie te zien.

EMU-onderzoek, dat ook verantwoordelijk is voor het identificeren van een nieuw type mysterieus astronomisch object genaamd “vreemd radiocircuitMaak de lucht vrij. Dit prachtige radiojet komt binnenkort erbij Veel ontdekkingen.

Terwijl we dit doen, zullen we een beter begrip krijgen van hoe: zwarte gaten De vorming van sterrenstelsels om hen heen nauw.

Luke Barnesdocent natuurkunde, Universiteit van West-Sydney; Miroslav FilipovicDhr, Universiteit van West-Sydney; Ray NorrisProfessor, College van Wetenschappen, Universiteit van West-SydneyEn de Philip Filovicpromovendus, Universiteit van West-Sydney

Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van Gesprek Onder een Creative Commons-licentie. Lees de origineel artikel.