Het heelal zit vol magnetische velden. Hoewel het universum elektrisch neutraal is, kunnen atomen ioniseren tot positief geladen kernen en negatief geladen elektronen.
Wanneer deze ladingen worden versneld, creëren ze magnetische velden. Een van de meest voorkomende bronnen van magnetische velden op grote schaal is afkomstig van botsingen tussen en in interstellair plasma. Dit is een van de belangrijkste bronnen van magnetische velden voor magnetische velden op galactische schaal.
Maar magnetische velden moeten ook op grotere schaal bestaan. Op de grootste schaal van het universum is materie verdeeld in een structuur die bekend staat als het kosmische web. Grote clusters van sterrenstelsels gescheiden door kale holtes, als clusters van zeepwater tussen een uitgestrekt gebied van zeepbellen. Dunne filamenten van intergalactisch materiaal strekken zich uit tussen deze gigantische clusters en vormen een kosmisch web van materie.
Een groot deel van dit rooster is geïoniseerd, dus het zou enorme maar zwakke intergalactische magnetische velden moeten creëren. Dat is althans de theorie. Astronomen hebben deze magnetische velden op internet niet kunnen waarnemen. Maar de Nieuwe studie Hij deed hun eerste ontdekkingen.
We kunnen magnetische velden op miljarden lichtjaren afstand niet rechtstreeks detecteren. In plaats daarvan observeren we het door zijn effect op geladen deeltjes. Terwijl elektronen en andere deeltjes langs magnetische veldlijnen cirkelen, zenden ze radiolicht uit.
Door dit radiosignaal in kaart te brengen, kunnen astronomen de magnetische velden van de melkweg in kaart brengen. Maar de filamenten van het kosmische web zijn zo verspreid dat het radiolicht dat ze uitzenden erg zwak is. Te zwak om gemakkelijk te worden gedetecteerd. En aangezien nabije sterrenstelsels sterkere radiosignalen produceren, kan het websignaal worden gedempt door galactische radioruis.
Om deze uitdaging te overwinnen, concentreerde het team zich op gepolariseerd radiolicht. Dit zijn radio-emissies die een specifieke oriëntatie hebben. Omdat de richting gerelateerd is aan de algemene richting van de gloeidraad, kan het team dit signaal gemakkelijk uit de kosmische radioachtergrond halen.
Ze gebruikten gegevens van all-sky radiokaarten zoals de Global Magneto-Ionic Medium Survey, het Planck Legacy Archive, de Owens Valley Long Wavelength Array en de Murchison Widefield Array. Door deze gegevens te stapelen en te vergelijken met kaarten van de webcomic, bevestigde het team het gepolariseerde radiosignaal dat door de webcomic werd uitgezonden.
Deze bevinding is niet alleen de eerste detectie van magnetische velden in het kosmische web, het is ook sterk bewijs dat het bestaan van botsingsschokgolven in intergalactische filamenten ondersteunt.
Deze schokgolven zijn waargenomen in computersimulaties van kosmische structuren, maar dit is het eerste bewijs dat het idee ondersteunt dat deze simulatiefuncties nauwkeurig zijn.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door het universum vandaag. Lees de Het originele artikel.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
