Beth Mead: Arsenal en Engeland spits ‘uitgeput’ 11 maanden durende herstel van voorste kruisbandblessure

Toen Mead bijna twaalf maanden geleden voor het eerst in blessuretijd ten onder ging in het Emirates Stadium, dacht ze dat ze een routinematige klap had gekregen.

Ze zei tegen de BBC: “Ik wist dat ik het nog nooit eerder in mijn knie had gevoeld, het was alsof iemand er met een hamer op had geslagen.” “Ik voelde een minuut lang pijn, maar toen zakte het weg en kon ik eruit komen.

“Ik had makkelijk weer kunnen denken dat het wel goed was. Gelukkig was ik al vervangen, anders had ik onherstelbare schade aangericht.”

“Maar ik besefte al snel dat er iets mis was en daarom voelde ik me ongemakkelijk toen ik de tunnel in liep. De scan bevestigde het ergste.”

Mead was de topscorer van Engeland in haar vorige grote toernooi en hielp de Lionesses geschiedenis te schrijven door het Europees Kampioenschap op Wembley in 2022 te winnen. Ze werd uitgeroepen tot Speler van het Toernooi en eindigde als tweede in de Women’s Ballon d’Or 2021/22.

Omdat ze op haar best was, zou de 28-jarige het WK hebben gemist. Ze had acht maanden de tijd om op tijd te herstellen voor de openingswedstrijd van Engeland tegen Haïti op 22 juli. Onwaarschijnlijk, maar er is nog steeds een schot van buitenaf.

Nog geen vier weken na de scan zat Mead op de tribune te kijken hoe haar partner Miedema op een brancard werd afgevoerd tijdens een Champions League-duel met Lyon.

De Nederlandse international en topscorer aller tijden van WSL is de nieuwste ster geworden die een gescheurde voorste kruisband heeft opgelopen.

“Ik zou dit nooit iemand toewensen. Het is geen leuke blessure, het is mentaal en fysiek uitputtend”, voegde Mead eraan toe.

‘Viv blijft nooit lang op de grond. Ik ging op mijn krukken zitten, zag haar en zei: ‘Zeker niet?’

“Alles wat ik uitlegde toen ik het deed, voelde ik”, zei ze.

“We lagen die avond in bed, Viv had haar beugel om en ik maakte me klaar voor een operatie. Ik keek naar onze knieën en zei: ‘Ik weet niet wat we hebben gedaan om dit te verdienen.’

Hoe verwoestend het ook was, het echtpaar kon ‘elkaar door het proces heen helpen’.

“We hebben veel geluk gehad dat we elkaar niet hebben vermoord”, grapte Mead.

“We konden meedoen aan de tests en wie deed het beter. Het dwong ons om sneller terug te komen. Maar dat ging niet zonder ruzies en ups en downs.”

De rest van het Arsenal-team deed ook wat ze konden om het moreel een boost te geven. Steve Catley bezocht het stel toen ze zich niet konden bewegen terwijl Kim Little kwam koken.

“De meisjes waren er kapot van toen ik de mijne deed, daarna Viv de hare, en Leah en Laura een paar maanden later. We hadden de ACL-pandemie”, zei Meade.

In januari stond Meads wereld op zijn kop. Ze maakte in een verklaring op Channel X bekend dat haar moeder was overleden na ‘een lange en moedige strijd tegen eierstokkanker’.

Opnieuw stond de steungroep van familie, vrienden en teamgenoten van Arsenal en Engeland voor haar klaar.

“Ik kwam heel snel thuis na mijn operatie in november en heb de afgelopen maanden geprobeerd alles te doen wat ik kon met mijn moeder,” zei Meade.

“Ik had geen voetbal om te stoppen. Toen de dagen zwaar waren in de sportschool, werden ze moeilijker omdat ik aan mijn moeder dacht. Ik praatte de meeste dagen met mijn moeder, gewoon onzin praten zoals jij. Het was moeilijk voor mij om praat met mijn moeder. Past zich aan.

“Maar de meiden waren om me heen, en ik had niet vaak momenten waarop ik alleen kon nadenken. Ze organiseerden dingen die ik kon doen. En onlangs, voor de verjaardag van mijn moeder, namen ze me mee voor een weekend.

“Mentaal is het moeilijk geweest. Mensen beschouwen mij altijd als een bruisend persoon, maar ik heb ook slechte dagen en momenten. De mensen om mij heen hebben mij gezond gehouden in zo’n moeilijke fase.”

“Als er nare dingen gebeuren, denk ik altijd dat er iemand slechter af is. Toen ik mijn knieblessure had, kan ik er nog steeds van terugkomen, ik kan weer voetballen. Mijn moeder had iets waar ze niet van terug kon komen.”

De Engelse WK-selectie werd in mei bekendgemaakt, zes maanden nadat Meade in tranen het Emirates Stadium verliet vanwege een knieblessure.

“Mijn motivatie was het WK, het WK, het WK”, voegde Mead eraan toe. “Naarmate het dichterbij kwam, was het moeilijk te slikken. Het was moeilijk om naar te kijken. Je wilt deel uitmaken van de groep, hoe geweldig ze ook zijn.”

Miedema keerde de week daarop terug tegen Bristol City. Williamson en Weinreuther, die later gewond raakten, zijn nog steeds aan het herstellen.

Tegen Villa kwam Meade als late invaller in het veld en zorgde ervoor dat Alessia Russo in de 94e minuut als winnaar uit de bus kwam.De kleedkamer was na de wedstrijd elektrisch.

“De ontvangst die ik kreeg toen ik binnenkwam, bezorgde me kippenvel”, zei Meade. “De emoties kwamen er na de wedstrijd uit.”

“Ik kon niet eens naar de AFC Champions League-club kijken. Ze zagen het harde werk dat ik erin had gestoken. Als ik me tot hen of de fysiotherapeuten had gewend, zou ik waarschijnlijk erg overstuur zijn geweest, dus ik probeerde het te vermijden. Ik zei ‘je zult het doen’. Weet wanneer je zelf terug moet komen.

“Mijn vader was ook bij de wedstrijd, wat geweldig was gezien de moeilijke tijden die we doormaakten. Mijn vader en moeder waren de reden dat ik begon te spelen, dus het was leuk voor hem om mij te zien doen waar ik van houd.”

“Omdat ik mezelf ben, heb ik altijd geprobeerd positief te blijven”, voegde Mead eraan toe. “Het is een eigenschap die mijn moeder mij heeft gegeven.”