Binnen in het eerste nationale gravelkampioenschap van Nederland

”]“filter”: {” nextExceptions “:” img, blockquote, div “,” nextContainsExceptions “:” img, blockquote “}}”>

Op zaterdag werd een land dat erg bekend was om het wielrennen, maar minder om grind, verantwoordelijk voor zijn offroad-discipline: in Nederland werden Demi Volering (SD Worx) en Tejmann Issing (VolkerWessels Cyclingteam) de eerste Nederlandse nationale grindkampioen door het winnen van NK grind.

Terwijl grind meer wordt geassocieerd met de heuvels van Flint dan met de heuvels van Limburg, gedijt de discipline wereldwijd. Van IJsland tot Kenia en de meeste plaatsen daar tussenin, overtreft gravelracen de weg en de bergen als de favoriete participatiediscipline.

Eerder dit jaar, Britse gravelkampioenschappen Ze kregen nationale truien voor alle leeftijdsgroepen. Dit evenement werd gehouden door Golazo Cycling Company, dat deel uitmaakt van Golazo groep die in 2022 de UCI Gravel World Series en World Pebble Championships zal organiseren.

Het NK Gravel is echter de eerste nationale gravelrace die topprofs binnenhaalt en shirts van het Nationaal Kampioenschap uitreikt.

In de VS, waar gravel een legendarische geboorteplaats in Kansas heeft in de race die nu bekend staat als Unbound Gravel, zijn raceorganisatoren terughoudend geweest om bestuursorganen uit te nodigen voor het grindgala, terwijl ze de discipline stevig in handen hielden van particuliere organisatoren. Wanneer UCI of USA Cycling tegelijk met grind wordt genoemd, beginnen opmerkingen over sokhoogte en luchtbalken te vliegen. Toen de UCI echter de Wereldkampioenschappen gravel van 2022 aankondigde, verschoof de vraag van wanneer, in plaats van of andere landen zouden volgen in een reeks sprints en kwalificaties.

De Nederlandse nationale kiezelcompetities van afgelopen weekend leveren een interessante case study op.

NK Gravel is gemaakt door Mathijs Wagenaar en Marieke van Altena. De vrienden hebben al eerder samen races georganiseerd, waaronder een lange wegwedstrijd in hun woonplaats Ebi. Een paar jaar geleden kwam Wagenaar op het idee om in hetzelfde gebied een gravelrace te rijden. Benader de Koninklijke Nederlandse Wielerunie (KNWU), de Nederlandse nationale federatie. Van het bestuur is geen reactie vernomen.

Afgelopen augustus, toen de races bewezen dat ze veilig konden worden gehouden te midden van de aanhoudende pandemie, vroeg Wagner hen opnieuw, deze keer met een nog groter voorstel – wat dacht je van een nationaal kampioenschap?

“Allereerst reageerden ze niet omdat ze vol zaten met Covid en dingen afzegden”, zei Van Altina. Ze hadden geen tijd om nieuwe dingen te bedenken. Nu staat alles veel rustiger op de agenda en daarom zeiden ze: “Misschien is dit een heel goed moment om dit te doen.”

Omdat NK Gravel een nieuw evenement zou worden, moesten Wagenaar en van Altena met andere bieders strijden om de rechten op de organisatie. Van Altena zei dat 10 andere race-organisatoren zich hadden aangemeld, maar omdat zij en Wagenaar al een route hadden en goedkeuring van lokale gemeenten en enkele beroemde sponsors, waaronder Cannondale en Shimano, wonnen ze de rechten.

En toen hadden we drie maanden om het in elkaar te zetten.

De promotie van gravelracen in Nederland, hoewel ontluikend, verschilt ook om geografische en culturele redenen van de Amerikaanse versie. Omdat de Verenigde Staten zo uitgestrekt zijn en geplaveide wegen domineren in dunbevolkte landelijke gebieden, zijn Amerikanen gewend aan lange afstanden en grote open ruimtes. Te vermijden verkeer of wegafsluitingen zijn zelden een probleem.

Van Altena zei dat het gebrek aan onbeperkte fysieke ruimte in combinatie met de onwil van regeringsfunctionarissen om elke vorm van verkeer – voetgangers, voertuigen of anderszins – te belemmeren, het vermogen van de Nederlanders om vast te houden aan het traditionele begrip grind. Ook is het moeilijk om vergunningen te krijgen.

‘We hopen dat het is alsof jullie in de Verenigde Staten zijn,’ zei ze.. “Maar je hebt veel ruimte en wegen – we zijn een klein land. Als je hier een langeafstandsracefiets of een gravelrace wilt organiseren, heb je problemen met vergunningen van de overheid. Er is hier veel bos, maar sommige stukken die je nodig hebt zijn van particuliere eigenaren. , en sommige zijn van de overheid, dus er zijn veel vergunningen die je nodig hebt. Als er veel wegversperringen in de race zijn, moet de politie worden ingeschakeld en zij hebben in Nederland de capaciteit niet meer, en dat willen ze ook niet.”

Om de race goedgekeurd te krijgen door de KNWU, moesten Van Altena en Wagenaar compromissen sluiten – en de race op een circuit van 7,5 km houden was de sleutel. Hoewel het niet is wat Amerikaanse rijders gewend zijn om te draaien in een kleine lus en het te beschrijven als een grindrace, zei Van Altina dat de race anders niet mogelijk zou zijn geweest.

Zo kunnen we hem helemaal afsluiten voor het verkeer en vallen we niemand lastig en hoefde de politie niet in te grijpen omdat er geen verkeer is. Dan heb je de vergunningen heel snel in huis.”

Qua grammatica is NK Gravel licht gereguleerd. Van Altena zei dat de KNWU het rulebook heeft geleend van de Nederlandse strandraces, een andere specialistische discipline. In principe moesten rijders op weg- of geplaveide fietsen zijn (geen platte staven) en zelfvoorzienend zijn als er een monteur aanwezig was.

“Er zijn geen gekke regels, alleen normale regels”, zei ze.

Mannen en vrouwen begonnen apart, maar er waren geen leeftijdsgroepen of categorieën. De mannen reden een totale afstand van 120 km en de vrouwen een afstand van 75 km. De lus van 7,5 kilometer bestond uit grind, bestrating en zand, evenals een gedeelte van 400 meter dat de dag voor de race na hevige regenval in een steile modderige puinhoop veranderde.

Zo’n 200 mannen en 60 vrouwen reden in het NK Gravel. Er was een zware pro-ploeg, maar iedereen kon racen op een daglicentie. Van Altena en Wagenaar maakten ook een GPS-tour voor mensen die de route meer als een ritje wilden doen, en bijna 200 mensen namen eraan deel.

Dus waren de cursus-, infrastructuur- en raceregels naar ieders wens?

Van Altina zei dat Nederlandse gravelrijders, net als hun Amerikaanse tegenhangers, de discipline beschermen. Zij en Wagenaar hebben kritiek gekregen omdat ze de voorheen specialistische discipline naar het officieel erkende niveau hebben gebracht.

“Dat is een grote kritiek hier,” zei ze, “het lijkt een beetje te veel op elkaar.” “Ze zeggen” want gravel draait om het beleven van de jungle en ontspannen op de fiets. Waarom moet het een race zijn? Maar ik moet altijd lachen, want wie dat zegt, als je de Strava bekijkt, gaat hij altijd snel op alle snelle ontspannende ritjes in het bos. Ze rijden altijd harde fietsen. Waarom zeg je dat? Iedereen houdt wel eens van snel rijden.”

“Dus we zeiden: ‘Ik denk dat je dat niet kunt stoppen. Je kunt deze ontwikkeling in het grind niet stoppen. Sla er niet op, doe mee. Dan kun je het doen met goede wetgeving, goede regels en veilig, en dan is het maar goed ook.'”