Twee jaar na de val van de originele Call of Duty: Warzone in de Battle Royale-arena, is het vervolg van de game, Warzone 2.0, gearriveerd met een nieuwe map en enkele verleidelijke nieuwe spelmodi. Of op zijn minst, het zou die dingen opleveren als netwerk- en serverproblemen me er niet van weerhielden om één volledige, schone game te spelen sinds de lancering op woensdag. Dit kunnen gewoon de typische release-window-problemen zijn, en ik zal mijn volledige recensie op de plaat uitstellen totdat de zaken de kans krijgen om tot rust te komen en wat meer te spelen, maar iedereen die dit weekend wil duiken, moet hierop voorbereid zijn. Hobbelige landing.
Warzone 2.0 blijft een battle royale in het middelpunt, waarbij veel van de mechanica en kernfuncties van de eerste game worden teruggebracht, terwijl enkele eigen tweaks worden geïntroduceerd, zoals het hebben van twee of drie kleinere cirkels die uiteindelijk samenvloeien tot één. Het is echter niet zo bekend, aangezien de nieuwe boerderijkaart enkele van de multiplayer-fasen uit Modern Warfare 2 mooi bevat, en de nieuwe DMZ-modus waarin het plaatsvindt, zorgt voor een welkome afwisseling van het tempo van Warzone’s gebruikelijke permanente structuur.
Maar hoewel deze add-ons interessant voor me zijn, heb ik maar een handvol games op pc kunnen spelen waarbij de prestaties waren wat ik zou omschrijven als “bijna behoorlijk” – en zelfs dan zou ik er veel tegenkomen van knapperige miniaturen en latentieproblemen waardoor Warzone 2.0 niet soepel aanvoelde. Dat gezegd hebbende, sommige mensen hebben minder problemen dan anderen, maar mijn spel zou willekeurig pieken tot 999 ms latentie en mijn voeten zouden een minuut aan de grond blijven plakken, zodat ik niet kon bewegen, waardoor het bijna onmogelijk werd om te blijven zitten tijdens gevechten.
Enigszins verrassend was DMZ de enige spelmodus die ik consistent kon spelen zonder verbindingsproblemen, maar zelfs die had latentiepieken tijdens wedstrijden. DMZ is de nieuwe sandbox-modus, ongetwijfeld geïnspireerd door het succes van games als Escape from Tarkov, en is erg leuk en verfrissend om te spelen tussen Battle Royale-wedstrijden door. Het was opwindend om grote groepen NPC’s te kunnen bevechten en bolwerken te infiltreren met mijn teamgenoten terwijl ik uitkeek naar potentiële vijandelijke spelers die naar ons toe renden. Het hield me scherp op een andere manier dan de gebruikelijke Battle Royale-modus, en zorgde ervoor dat ik terug wilde naar de boerderijkaart voor meer buit en sleutels om forten keer op keer te ontgrendelen.
“
Deze aantrekkingskracht kan gedeeltelijk zijn omdat de Battle Royale-modus zelf momenteel het meest frustrerend is om te proberen en te spelen. Wedstrijden hebben dezelfde enorme limiet van in totaal maximaal 150 spelers in elke modus: solo’s, duo’s, trio’s of quads. Maar vaak zijn mijn lobby’s niet vol genoeg om te gaan, dus mensen worden ongeduldig en vertrekken voordat ze dat doen. Dit betekende dat het grootste deel van mijn tijd om een Battle Royale-wedstrijd te spelen een eindeloze lus werd van in de rij staan en herschikken om een server te vinden om te lanceren.
Wanneer kon Betreed de wedstrijd, ik kon op zijn minst een idee krijgen van hoe de modus speelt. Het lijkt erg op het origineel, maar het was al een erg leuke Battle Royale met solide plunder- en schietmechanismen die met de tijd alleen maar beter werden. Een van de interessante nieuwe toevoegingen hier is dat je daadwerkelijk vijandelijke spelers voor je team kunt rekruteren in teamlobby’s als je op enig moment een teamgenoot verliest. Dit is een slimme manier om zwakke teams of individuele achterblijvers een kans te geven om te vechten en meer mensen langer bij de wedstrijd te betrekken. Het is ook leuk om vrienden te maken in Battle Royale, wat enigszins onverwacht is in zo’n intens formaat. Met de Unhinged Trios-modus kun je maximaal zes mensen uitnodigen om halverwege de wedstrijd deel uit te maken van je team, en de omschrijving “Unhinged” waarmaken in de chaos die je creëert.
Ik ben er nog vroeg mee bezig, maar tot nu toe lijkt Warzone 2.0 een leuke evolutie van zijn voorganger wanneer ik toegang krijg tot een fatsoenlijke stabiele server en iets speel dat bijna een volledige wedstrijd is. Ik voel nu al de aantrekkingskracht van met name de nieuwe DMZ-modus, maar ik heb nog niet genoeg kunnen spelen om te zien of dat gevoel zal aanhouden. Ik ondervond meer ontkoppelings- en latentieproblemen dan welke echte speeltijd dan ook, met de release nog steeds onstabiel op weg naar het weekend. Hopelijk worden de problemen met de Warzone 2.0-servers en desynchronisatie snel opgelost, zodat ik er meer van kan spelen, en ik kom terug met mijn laatste beoordeling in de komende twee weken.
‘Reader. Furious humble travel enthusiast. Extreme food scientist. Writer. Communicator.’
