De walvisvangst in de 20e eeuw leidde tot een aanzienlijke afname van de genetische diversiteit van oceaanreuzen, met bijzonder verwoestende gevolgen voor twee soorten.
De commerciële walvisindustrie heeft eeuwenlang walvissen over de hele wereld afgeslacht vanwege hun olie en vlees, waardoor sommige populaties zijn gedecimeerd en veel soorten op de rand van uitsterven zijn gebracht.
Dat Internationale schenking De commerciële walvisvangst hielp uiteindelijk de slachting te stoppen; Sommige bewoners beginnen zelfs bescheiden te herstellen. Volgens een nieuwe studie achtervolgt de grimmige erfenis van het walvistijdperk echter nog steeds de nakomelingen van overlevenden.
Onderzoekers ontdekten dit door onderzoek te doen naar walvisbotten die zijn gevonden op stranden bij verlaten walvisstations op het eiland South Georgia in de Zuid-Atlantische Oceaan. Sommige botten zijn meer dan 100 jaar oud, maar zijn goed bewaard gebleven dankzij het koele toendraklimaat van Zuid-Georgië.
Het internationale team vergeleek het DNA van die oude botten met DNA van walvissen die vandaag de dag in het gebied leven, waarbij de nadruk lag op drie Zuid-Atlantische soorten: blauwe walvissen, vinvissen en bultruggen.
Hun bevindingen suggereren dat de walvisvangst in de vorige eeuw een aanzienlijke invloed heeft gehad op vooral de kleur blauw (Palaenoptera-spier(en bultruggen)Megaptera novangelii), dat al zijn moederlijke DNA lijkt te hebben verloren.
“De moederlijn is vaak gekoppeld aan de culturele herinneringen van een dier, zoals voedsel- en broedplaatsen die van generatie op generatie worden doorgegeven.” Hij zegt Eerste auteur en mariene ecoloog Angela Sremba van het Marine Mammal Institute aan de Oregon State University.
“Als de moederlijn verloren gaat, zal die kennis waarschijnlijk ook verloren gaan.”
Toen het aantal walvissen elders daalde, richtten commerciële walvisjagers zich in het begin van de 20e eeuw steeds meer op het zuidelijk halfrond, waarbij ze walvisstations vestigden in afgelegen plaatsen zoals Zuid-Georgië, ongeveer 1.300 kilometer ten oosten van de Falklandeilanden.
Tussen de eeuwwisseling en de jaren zestig hebben walvisvaarders alleen al op het zuidelijk halfrond ruim twee miljoen walvissen gedood, waaronder ongeveer 175.000 walvissen voor de kust van Zuid-Georgië.
De onderzoekers merkten op dat het eiland in die periode talloze walvisstations herbergde, en dat het landschap nog steeds bezaaid is met duizenden aangespoelde walvisbotten die in de oceaan werden gegooid nadat de karkassen waren verwerkt.
Hoewel sommige walvispopulaties in de Zuid-Atlantische Oceaan zich nu aan het herstellen zijn, blijven velen nog steeds ver onder hun geschatte aantallen vóór de walvisvangst, als gevolg van de omvang van het bloedbad in de afgelopen eeuw en de trage reproductiesnelheid van grote baleinwalvissen zoals deze.
Deze grote walvissen worden nog steeds zelden gezien in sommige van de habitats die door hun voorouders werden bezocht, waaronder de wateren rond Zuid-Georgië. Onderzoekers zeggen dat dit erop wijst dat populaties mogelijk zijn uitgeroeid of plaatselijk zijn uitgestorven.
“Zestig jaar lang zijn walvissen afwezig geweest in de voedselgebieden in Zuid-Georgië, wat wijst op een verlies aan cultureel geheugen.” Hij zegt Scott Baker, een zeebioloog bij het Oregon Marine Mammal Institute.
Hij voegde eraan toe: “Het aantal walvissen dat vandaag de dag naar dit gebied terugkeert, is nog steeds niet groot.” Toevoegen“Maar er bestaat het gevoel dat ze deze habitat aan het herontdekken zijn.”
Modern blauw, bult en vin (Palanoptera PhysalusUit de studie bleek dat walvissen in deze wateren nog steeds een vrij hoge genetische diversiteit hebben, wat op zijn minst een voorzichtig optimisme over hun algehele herstel rechtvaardigt.
Bij blauwe vinvissen en bultruggen duidt de vergelijking van DNA uit botten uit het begin van de 20e eeuw met DNA van moderne walvissen echter op een verlies van oude DNA-lijnen van de moeder.
De meeste walvissen die vandaag de dag leven zijn waarschijnlijk afstammelingen van walvissen die te maken kregen met deze aanval van mensen, maar zoals Sremba opmerkt, zijn er mogelijk nog enkele overlevenden uit het tijdperk van de commerciële walvisvangst.
Veel grote walvissen staan bekend om hun indrukwekkende levensduur, en de drie soorten die in dit onderzoek zijn onderzocht, kunnen negentig jaar of langer leven.
Elke overlevende uit het begin van de 20e eeuw zou het einde van zijn of haar levensduur naderen, en als ze stierven, zou dat kunnen betekenen dat er meer moederlijke DNA-lijnen verloren zouden gaan.
Dit voegt een gevoel van urgentie toe aan dergelijke onderzoeken, zegt Sremba, waarbij hij opmerkt dat we een vluchtige kans hebben om genetische informatie over deze oudere walvissen vast te leggen terwijl ze nog bij ons zijn.
“Het is opmerkelijk dat deze soorten het overleefd hebben”, zegt ze. Hij zegt. “Over nog eens honderd jaar weten we niet wat er veranderd zou kunnen zijn, en we kunnen nu geen enkele verandering meten als we het verleden niet goed begrijpen.”
Door ons te helpen de geschiedenis van walvispopulaties te reconstrueren, kan dit soort onderzoek meer licht werpen op wat verloren is gegaan door de commerciële walvisvangst, en kan het de inspanningen ondersteunen om te beschermen wat niet is gebeurd, zeggen onderzoekers.
Hoewel het koude klimaat in Zuid-Georgië heeft bijgedragen aan het behoud van het DNA in deze botten, zodat onderzoekers het een eeuw later kunnen bestuderen, kan deze bescherming vervagen naarmate de temperatuur op het eiland stijgt als gevolg van de klimaatverandering, merkt Baker op.
Hij voegde eraan toe: “Dit werk is een manier om deze geschiedenis voor onbepaalde tijd te bewaren.” Hij zegt.
Het onderzoek is gepubliceerd in Tijdschrift voor genetica.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
