De mysterieuze kwal bestaat eigenlijk uit 1020 wormen die gepoept willen worden

In april 2018 zag onderwaterfotograaf Ryo Minemizu een wezen ter grootte van een kever ongeveer 15 meter onder water dobberen voor de kust van Okinawa, Japan. Het ding zag eruit als een kwal, met een dooierachtig centrum met bungelende tentakels. Minimizo plaatste foto’s van het wezen op sociale media, maar niemand kon de mysterieuze zwemmer ontcijferen. Ze konden het phylum niet eens opzoeken, een taxonomische klasse die net onder het koninkrijk staat, wat betekent dat het ongelooflijk breed is (voorbeelden van phyla zijn geleedpotigen, weekdieren en akkoorddieren). Maar nu, in een artikel dat onlangs in het tijdschrift is gepubliceerd Huidige biologieEen team van wetenschappers zegt dat ze dit vreemde wezen hebben geïdentificeerd, dat eigenlijk niet uit één dier bestaat, maar uit 1020 parasitaire wormen die zich in een strakke, belachtige positie aan elkaar vastklampen. Wat parasitaire wedstrijden betreft, zou dit daar op de ranglijst kunnen staan Leucochloridium paradoxum Wormen Waardoor slakken in psychedelische zombies veranderen (daarover later meer).

Minimizo verzamelde één exemplaar van het dier en verpakte het in formaldehyde zodat onderzoekers het konden bestuderen. Wetenschappers onderzochten het kleine monster onder een microscoop en ontdekten dat de kwal was gemaakt van twee soorten cercariae, dit zijn larvale vormen van parasitaire wormen die trematoden worden genoemd. Flukes bevatten enkele… De meest vreugdevolle levenscycli Van alle organismen op de planeet moeten ze meestal verschillende gastheren passeren om hun levenscyclus te voltooien. Maar het is een zeer wijde wereld, en er is geen garantie dat een kwetsbare parasiet beide doelwitgastheren zal tegenkomen, dus velen hebben nogal vreemde strategieën ontwikkeld om hun aandacht te trekken. Bijvoorbeeld pols Leucochloridium paradoxum De larven kronkelen naar de ogen van de slak, plaatsen ze terug en beginnen te pulseren om de prooi van de slak beter zichtbaar te maken voor de gastheer.

De staartvinnen beginnen hun leven als eieren, die vaak vrijkomen in de uitwerpselen van vogels, zoogdieren of vissen. Het ei komt dan uit in een salami-achtig haar en zwemt door het water om zijn eerste gastheer te vinden, misschien een slak. Zodra de salami de slak heeft gevonden, graaft hij zich in het lichaam van de slak in en plant zich vervolgens voort in de vrijzwemmende cercariae, die vaak uit de gastheer worden geworpen en door het water zwemmen op zoek naar een secundaire, vaak grotere gastheer, zoals een vogel, vis of zoogdier. Het doel van de cercariae is vaak om door deze derde en laatste gastheer opgegeten te worden, zodat hij zich seksueel in zijn lichaam kan voortplanten en bevruchte eieren kan leggen die vervolgens via de ontlasting vrijkomen. Ah, de verwrongen cirkel van het leven!

In het geval van het mysterieuze wezen uit Okinawa hebben wetenschappers ontdekt dat het kwalvormige cluster uit twee soorten cercariae bestaat: grote, tentakelachtige ‘zeelieden’ en kleine ‘passagiers’. Het exemplaar bevatte meer dan 1.000 passagiers, gerangschikt in een halve bol, waarbij de grotere matrozen op de vlakke kant waren gemonteerd en met hun staarten als slangen op de kop van Medusa zwaaiden. Deze grote zeemansstaarten wiebelden tegelijk om de hele wormbel te helpen bewegen. Als matrozen hun staart synchroon raken, pulseert of springt het punt. Als ze hun staart asynchroon raken, vloeit het punt soepel. Voordat het werd bewaard, had de wormenkolonie een geelachtige kleur aan de binnenkant van de tentakelachtige matrozen, en een bruine kleur aan de binnenkant van heel veel stijgbeugels.

Toen de onderzoekers delen van het genoom van de worm in kaart brachten, kwamen de dichtstbijzijnde overeenkomsten… Pleurches, een geslacht van trematoden. Maar het type is onbekend.

Zijn 1020 wormen geclusterd in de vorm van ongeveer een kwal, een teken dat griezelig doet denken aan Bijbels nauwkeurige engel? Misschien, maar het is zeker een teken van evolutie, en een voorbeeld van een aantal wezens die een prooi nabootsen om hun kansen om die op te eten te vergroten. De onderzoekers suggereren dat kolonies zwemmende wormlarven de bewegingen van kleine planktonwormen nabootsen. Deze handeling is erg populair onder andere soorten trematodenlarven, waarvan sommige ongewoon lange staarten hebben ontwikkeld. Een andere angstaanjagende strategie van staartrupsen heet – ik weet het niet – “Rattenkönig”, die optreedt wanneer een groep wormen zich aan hun staart verenigt en een kronkelend wiel vormt dat doet denken aan een rattenkoning. (Je kunt met afgrijzen naar de Rattenkönig-bellenworm staren hierOf je kunt de rest van je leven in alle rust leven.)

Door samen te komen in een kwalachtige bel kunnen honderden wormen zeker rondzwemmen. Maar de onderzoekers suggereren dat deze samenvoeging andere voordelen kan bieden, zoals het verhogen van het aantal parasieten dat in een enkele dosis wordt ingenomen en het verzekeren dat de wormen hun juiste gastheer bereiken (kleine vissen zouden zo’n krachtige druppel niet kunnen doorslikken). De onderzoekers merkten op dat polymorfisme, of meerdere vormen die aanwezig zijn voor een enkele soort, zeldzaam is bij parasitaire platwormen. Dus de vooraanstaande matrozen en passagiers die zich in deze kwalachtige verzameling hebben verzameld, vertegenwoordigen in één keer een nieuw voorbeeld van dergelijke uiteenlopende vormen.

Terwijl de onderzoekers de passagiers onderzochten, vonden ze ‘verfijnde penetratieklieren’ waardoor de larven de weefsels van hun gastheer konden binnendringen. Maar de grotere matrozen beschikten niet over dergelijke hackapparatuur, waardoor hun uiteindelijke lot een mysterie was. Offeren deze grote zeelieden zichzelf op om honderden passagiers naar hun eindbestemming te helpen vervoeren? Dit scenario betekent dat kleine wormen een sterke arbeidsverdeling hanteren, vergelijkbaar met de gespecialiseerde kasten van verschillende insectensoorten. Of laten zeelieden het zich niet in specifieke gastheerweefsels verstoppen om zich voort te planten en in plaats daarvan te paren in een enorme gastro-intestinale orgie? Orgieën kunnen overal plaatsvinden, dus waarom niet in de maag?

We hebben nu geen antwoorden op deze vragen, wat een grotere vraag oproept: hebben we ze uiteindelijk nodig? De zee zit vol geheimen en veel dingen zijn niet wat ze lijken. Sommige van de kronkelende wezentjes zijn kleine kwallen, andere zijn laagjes vervelende parasitaire wormen, verenigd door een overweldigend verlangen om opgegeten te worden en zich uiteindelijk te verspreiden. Tag jezelf!