De populistische golf in Argentinië en Nederland was een noodzakelijke koerscorrectie

Een van de luie troeven van politieke analyse is de verleiding om de politieke beslissingen van verschillende landen samen te voegen om zo een verhaal over internationale aangelegenheden te construeren. Het nut van dergelijke inspanningen heeft doorgaans weinig te maken met de gebeurtenissen ter plaatse op deze uiteenlopende plaatsen, maar alles met de Amerikaanse politiek.

Dat is de reden waarom experts de winnaars van de recente verkiezingen in Argentinië en Nederland bestempelen als de ‘Donald Trumps’ van hun respectievelijke landen en hun overwinningen als rampen beschouwen. Dit heeft meer te maken met wat er in West-Europa of Zuid-Amerika is gebeurd, waarbij het politieke establishment op zijn hoede is voor de mogelijkheid dat de oorspronkelijke Trump in 2024 een tweede termijn in het Witte Huis zou winnen.

De belangrijkste kwesties achter de overwinningen van Javier Pilei in Argentinië en Geert Wilders in Nederland staan ​​los van elkaar. Het was de hyperinflatie die de Argentijnse economie verwoestte, die de excentrieke libertaire econoom en politieke beginneling naar de overwinning katapulteerde. Ondertussen bezorgde het gevoel dat de Nederlandse samenleving en haar liberale waarden werden ondermijnd door ongecontroleerde immigratie uit moslimlanden Wilders de overwinning; Wilders voert al tientallen jaren campagne over deze kwestie, te midden van herhaalde doodsbedreigingen van islamisten.

Andere zogenaamde ‘Trumps’ – Javier Bolsonaro uit Brazilië of Viktor Orbán uit Hongarije – het vermogen van Wilders en Pele om te regeren en in functie te blijven, hangt af van lokale kwesties en hun vermogen om meer dan stemmen van de oppositie te vertegenwoordigen in een verkiezingscyclus.

Het losse gepraat over een populistische golf over de hele wereld heeft echter meer wortels dan het liberale pareltje over Trump. Leidend President Joe Biden bij de verkiezingen. Omdat kiezers in deze twee landen voornamelijk worden gemotiveerd door niet-gerelateerde kwesties, hebben de overwinningen van zowel Bailey als Wilders iets gemeen. Ze weerspiegelen de bereidheid van kiezers om te luisteren naar degenen die door het politieke establishment in die landen als gevaarlijke buitenstaanders worden beschouwd en voor hoge functies te kiezen.

Maar in plaats van een nieuw tijdperk van fascisme in te luiden, gedreven door haatzaaiende fanatici, zoals de experts denken, duiden deze overwinningen feitelijk op een ontwaken van het idee dat kiezers op heel verschillende plaatsen de orthodoxie opnieuw moeten beoordelen. Wijsheid wordt verraden door de heersende elite. Of je het nu populisme of anti-globalisme noemt, of ‘America First’ in het geval van Trump, het succes van deze kandidaten en partijen maakt deel uit van de koerscorrectie die gewone burgers in democratieën nodig zullen hebben als ze keuzes beginnen te maken. De heersende klassen zijn apathisch over hun zorgen.

De Nederlandse verkiezingen, waarin Wilders en zijn Partij voor de Vrijheid een onverwachte meerderheid wonnen, werden bepaald door de groeiende bezorgdheid in heel West-Europa over de impact van onbeperkte immigratie. Wilders wordt doorgaans geclassificeerd als extreemrechts, maar hoewel hij extreem is in zijn retoriek over de islam en moslims, is hij feitelijk een liberaal. Hij spreekt namens degenen die terecht begrijpen dat een samenleving die de vrijheid inperkt om aan de eisen van islamisten te voldoen, gedoemd is.

Anderen die leiding gaven aan de zaak, zoals Pim Fortuyn en Theo van Gogh, werden vermoord of het land uitgezet, zoals Ayaan Hirsi Ali. Maar hoewel Wilders als islamofoob wordt bestempeld, is zijn positie versterkt door tientallen jaren van inspanningen van het Nederlandse politieke establishment om het feit te negeren dat hun land ten kwade verandert als gevolg van de weigering van immigranten om te integreren.

Terwijl de politieke en culturele elites in Europa en Amerika open grenzen misschien zien als onderdeel van een visie voor een betere wereld, hebben de Nederlandse kiezers geen andere keuze dan zich tot populisten als Wilders te wenden. Desintegratie van hun nationale identiteit.

Immigratie is geen probleem in Argentinië. Hun zorg is de corrupte heersende klasse die decennialang de leiding heeft over een falende economie, terwijl het land verslaafd raakt aan socialistische ideeën. De erfenis van het peronisme, een unieke combinatie van een neofascistisch autoritarisme en een collectivistische economie met een populistische basis, hangt nog steeds boven Argentinië. Het platform van Millay, dat zich verzet tegen het globalisme, het socialisme en de ‘sirenezang van sociale rechtvaardigheid’ en deze vervangt door economische vrijheid, biedt een alternatief waar de elites bang voor zijn en waar Argentijnse kiezers al lang blij mee zijn.

Zowel Wilders als Milei worden geconfronteerd met enorme uitdagingen bij het implementeren van hun ideeën en kunnen, net als Trump, ontsporen door hun eigen onervarenheid in hun ambt en een gezamenlijke campagne van instellingen in hun landen om ervoor te zorgen dat hun overwinningen van voorbijgaande aard zijn.

Eén ding hebben ze gemeen: beiden sympathiseren met Israël: Wilders werkte als tiener in een moshav en Miley overwoog zich te bekeren tot het jodendom. En beiden zijn pro-Israël in een tijd waarin veel anti-globalisten strijden tegen de Joodse staat na de terroristische wreedheden van 7 oktober door Hamas-islamisten. Onrelevant voor het debat over populisme is het feit dat zij beiden bereid zijn zich terug te trekken tegen de apathie van de linkse elite bij het tegengaan van het antisemitisme dat zich heeft geconsolideerd in de aanvallen op Israël, een teken dat het gepraat over hun overwinningen representatief is. Een nieuwe golf van fascisme drijft het land achteruit.

Toch is het gemeenschappelijke thema van deze verkiezingen het illustreren van een verzet tegen linkse orthodoxieën en een erkenning van het intellectuele en morele bankroet van de heersende elite.

In plaats van dat deze populistische opstanden de democratie bedreigen, laat de groeiende steun voor mensen als Trump, Millay en Wilders zien dat kiezers begrijpen dat wat nodig is om het systeem te redden een schok voor het systeem is en dat de orthodoxe opvattingen van de elite in twijfel worden getrokken.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS.org en senior medewerker van The Federalist. Volg hem: @jonathans_tobin.

De in dit artikel verwoorde standpunten zijn die van de auteur.