We kunnen Jill Scott’s moeder Doreen allemaal de schuld geven van de volgende koortsdroom.
“Dus nadat Team GB het einde van de wedstrijd in de VS moest bekijken om erachter te komen dat CAN vs JPN volgden – er werden de komende twee weken geen klusjes gedaan!” Woensdag tweette ze niet alleen de absurditeit van het gespreide Olympische vrouwenvoetbalschema, maar ook de aard van vijf tegen vijf voor degenen die elke vier (of vijf) jaar in de problemen komen.
Olympische koorts arriveerde aanzienlijk later dit jaar. Ik behoorde tot degenen die, gezien wat er op dit moment in de wereld gebeurde, sceptisch stonden tegenover de hele zaak. Het lezen van de gouden medaille van Tom Daley in de 10 meter lange gesynchroniseerde platformduik voor mannen met Matty Lee veranderde me 13 jaar na zijn eerste wedstrijden als 14-jarige in Peking, en ik ben nu weer aan het schrijven.
Dinsdag waren er zes Olympische damesvoetbalwedstrijden. Vier gebeurden tegelijkertijd. Waarom probeer je ze dan niet allemaal tegelijk te bekijken?
9.00 uur (alle tijden GMT): VS – Australië, Nieuw-Zeeland – Zweden. 12.00 uur: Canada – Groot-Brittannië, Chili – Japan. 12:30 uur: Nederland – China, Brazilië – Zambia. makkelijk toch?
In eerste instantie dacht ik dat dit een leuke manier zou zijn om het schema te verknoeien en op de een of andere manier tot de kern te komen van wat het betekent om de Olympische Spelen te volgen. Het komt goed. Toen werd alles een beetje rommelig.
Daarom zou ik het volgende willen introduceren als een belangrijk type gedragswetenschappelijk onderzoek. Dit is wat er gebeurt als je iemand die zijn aandacht via sociale media heeft vernietigd, de mogelijkheid geeft om alle Olympische Spelen te bekijken terwijl ze tegelijkertijd ook volledige inhoud online hebben om hen af te leiden.
9.03 uur.
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
