Marcel Brands heeft Everton officieel verlaten en het onderzoek naar wat er mis is gegaan met tweede directeur voetbal Farhad Moshiri loopt.
Terwijl voor sommigen de kwestie is opgelost en droog zoals alles tegenwoordig zou moeten zijn, werd al snel duidelijk dat de schuld voor de mislukkingen van Everton niet alleen op de schouders van de Nederlander lag.
In plaats daarvan is het duidelijk dat hij bij een club werkte die op gespannen voet stond met zichzelf, waar de eigenaar, verschillende managers en de directeur voetbal heel verschillende richtingen uitgingen.
Dit werd een nog duidelijker probleem toen Moshiri in de zomer Rafa Benitez aanstelde, een benoeming waar Brands niets over te zeggen had en ook niet mee instemde. Dat leidde tot een zware zomer waarin Benitez de transferdeals leek te sturen en een relatie met Moshiri leek aan te gaan, waardoor Brands nog meer buitenspel leek te staan.
Het werd dus onvermijdelijk dat wanneer er een zondebok nodig was en Moshiri zijn manager publiekelijk steunde, Brands dat was.
Zijn overlijden heeft veel onbeantwoorde vragen achtergelaten, maar in plaats van zich te concentreren op de transfers die hij maakte, wordt de tijd van Brands beoordeeld op de tijd die hij nog nooit eerder heeft gezien.
Iedereen die Everton de afgelopen twee jaar heeft gezien, weet dat de club Seamus Coleman moet vervangen. Ondanks verschillende verhuizingen bereikte hij echter geen vervanger tijdens Brandes’ ambtstermijn.
Het zou echter misleidend zijn om te suggereren dat er geen pogingen zijn gedaan om er een te vinden. Er is de afgelopen jaren een uitgebreide lijst van rechtsbacks die aan Everton zijn gekoppeld, met namen als Zeki Celik, Santiago Arias, Max Aarons en zelfs Jorge Sanchez als potentiële doelen.
Geen van hen is steviger vastgebonden dan Denzel Dumfries. Lang voor zijn heldendaden met Nederland op het EK deze zomer, was Everton de Eindhovense man.
In alle opzichten had Everton de overstap gemaakt vóór het zomertoernooi, en er was een overeenkomst gesloten voor de dealprijs van € 15 miljoen.
In feite bleef Everton op 11 juni “aan de paal” De positie ten opzichte van de Italiaanse media. Dit is twee dagen voordat Nederland de bal in Euro trapte. Op de een of andere manier gebeurde het echter niet en kwam Dumfries bij Inter Milan terecht.
Een argument is dat hij gewoon de beste keuze heeft gemaakt door zijn prestaties voor zijn land op het EK en de verhuizing van Achraf Hakimi naar Paris Saint-Germain te gebruiken om een betere zet voor zichzelf te doen.
Dit speelde zeker een rol, maar de mogelijkheid van een deal kon niet worden ontkend. Het probleem was dat Everton, beperkt door Financial Fair Play, niet tot overeenstemming kon komen met PSV Eindhoven. Dat kwam omdat ze daar het geld niet voor hadden.
Als gevolg daarvan waren ze weken bezig om de Nederlandse kant over te halen een huurovereenkomst te accepteren, tijd die besteed had kunnen worden aan het overtuigen van speler en zaakwaarnemer Mino Raiola onderweg.
Het is iets dat Brandes zeker wist dat hij zou doen, aangezien hij een sterke relatie heeft met de beroemde superagent.
Everton had nooit het geld, maar dat was meer een direct gevolg van de kleine uitgaven voor hem dan van alles wat onder hem werd gedaan. Als het geld er wel was geweest, zou de speler de kant van Brands hebben gekozen en zou er niet veel kritiek zijn geweest op zijn regering.
Die zaak was een direct conflict tussen Brands en de eigenaar. Het uitblijven van een contract met Mateus Nunes deze zomer toonde een probleem aan tussen de Nederlander en Benitez.
De hele zomer was het duidelijk dat de Nunes-deal van kracht was, aangezien rapporten in Portugal hun Nederlandse tegenhangers in de Dumfries weergalmden. In alle opzichten was Nunes op weg naar Goodison Park.
Uit een groot aantal geruchten bleek dat de besprekingen beetje bij beetje vorderden, tot het punt dat er op 17 juni een deal was gesloten ‘controleren’. Twee dagen later was het “Praktisch zeker.”
Foto’s die suggereren dat hij in het Titanic Hotel in Liverpool was, zijn niet geverifieerd, maar ze toonden wel de sfeer op dat moment. Nunes speelde bij Everton.
Net als Dumfries is dit echter nooit gebeurd. In plaats daarvan liep de deal vast en viel vervolgens volledig uit elkaar, omdat duidelijk werd gemaakt dat Benitez degene was die het afwees.
Verschillende rapporten in Portugal bevestigden dat de Spanjaard degene is die Nunes niet wil, maar zijn inspanningen liever op haar richt. Andere prioriteiten.
Die beslissing bleef hem achtervolgen toen blessures van Tom Davies en Abdullah Doukuri, samen met aanhoudende problemen voor Fabian Delph en Andre Gomez, Everton uit het middenveld lieten vallen.
Het was een enorm probleem voor Benitez, maar een probleem dat voorkomen had kunnen worden als Brands de Nunes had mogen binnenhalen. De middenvelder was van zijn kant een vaste ster bij Sporting, hij werd zelfs opgeroepen voor het nationale team van Brazilië en weigerde in plaats daarvan Portugal te vertegenwoordigen.
Dit zijn slechts twee voorbeelden en er zullen er vast nog veel meer zijn. Hoe vaak werd Brandes tijdens zijn ambtstermijn bijvoorbeeld genegeerd terwijl Everton destijds de wensen van de manager volgde?
Dat was zeker het geval met Carlo Ancelotti, die tegen hoge kosten aandrong op een reünie met Alan en James Rodriguez. De Braziliaan arriveerde voor £ 22,5 miljoen van Napoli, terwijl de Colombiaan vrij was van Real Madrid, zij het met hoge salarissen.
Zou Brands, een man wiens focus vooral lag op winst op lange termijn in plaats van op kortetermijnoplossingen, twee deals voor 29-jarigen hebben goedgekeurd? Het is moeilijk voor te stellen.
Evenzo is het moeilijk voor te stellen dat een van hen zou zijn verhuisd zonder Ancelotti bij de club.
Als het geld afgelopen zomer niet aan Rodriguez was overhandigd, zou het deze zomer beschikbaar zijn geweest, mogelijk om de deal met Dumfries door te drukken. Het zal waarschijnlijk veel diepgang in financiën laten zien.
Hoe dan ook, het sentiment in Engeland suggereert dat sommige van Evertons grootste transfers tijdens de ambtstermijn van Brandes geen vingerafdrukken op hen hebben.
In plaats daarvan lijkt hij bij een club te hebben gewerkt, omdat hij steeds meer klem kwam te zitten tussen een hamer en een aambeeld. Of om een andere uitdrukking te bedenken, want te veel koks hebben de bouillon bedorven.
Zelfs toen Brandes zijn invloed probeerde uit te oefenen, verhinderden de acties van anderen hem dat te doen. Dat was zeker het geval bij de deals die hij deze zomer sloot met Dumfries en Nunes, twee aankopen die twee grote problemen bij de club hadden kunnen oplossen.
Misschien zal de Nederlander ooit zijn kant van het verhaal vertellen en de boel ophelderen, al is dat misschien wishful thinking.
Wat echter duidelijk is, is dat het beeld niet is zoals sommigen het zouden willen zien. Brands had geen groot succes, maar het was ook geen mislukking. Hem beoordelend op deals, hield hij het niet gewoon niet vol. Alleen al de inspanningen van Dumfries en Nunes deze zomer tonen aan dat hij het niet was die stopte met het oplossen van deze problemen.
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
