Wetenschapper Earl Ellis heeft interdisciplinair onderzoek samengesteld om te illustreren hoe menselijke culturele praktijken historisch gezien de transformatie van ecosystemen mogelijk hebben gemaakt, gaande van het gebruik van vuur tot de ontwikkeling van mondiale toeleveringsketens. Door de ecologische uitdagingen van het Antropoceen te benadrukken, zoals klimaatverandering en verlies aan biodiversiteit, roept Ellis op tot het benutten van de sociale en culturele capaciteiten van de menselijke samenleving in de richting van duurzaam samenleven met de natuur, met de nadruk op samenwerking en het opnieuw vormgeven van onze relatie met het milieu voor een beter leven. toekomst.
Door een reeks interdisciplinaire studies uit archeologie, ecologie, antropologie en evolutietheorie samen te brengen, legt Earl Ellis, hoogleraar geografie en ecosystemen aan de Universiteit van Maryland-Baltimore County, de evolutie uit van culturele praktijken die samenlevingen in staat hebben gesteld ongekende capaciteiten te ontwikkelen om de ecosystemen die zij ondersteunen uitbreiden en transformeren.
Van het gebruik van vuur om voedsel te koken en de vegetatie te beheren tot de technologieën en instellingen die de intensieve landbouw ondersteunen, steeds meer stedelijke samenlevingen en mondiale toeleveringsketens die zich over de hele planeet uitstrekken: menselijke samenlevingen hebben de sociale, culturele en ecologische capaciteiten ontwikkeld om de planeet opnieuw vorm te geven. en floreren in het proces.
Ellis is een vooraanstaand wetenschapper die het Antropoceen bestudeert, het huidige geologische tijdperk dat wordt bepaald door de menselijke transformatie van de planeet. Hij is de oprichter en directeur van het Antropologisch Laboratorium, dat de relaties tussen menselijke samenlevingen en ecosystemen op lokale en planetaire schaal bestudeert met als doel duurzamere menselijke relaties met de biosfeer te begeleiden. Momenteel is hij Visiting Fellow aan de Oxford Martin School, waar hij onlangs zijn werk over de mogelijkheden van het Antropoceen presenteerde.
Op weg naar een betere toekomst
Hoewel menselijke samenlevingen ongekende mogelijkheden hebben verworven om de kwaliteit en levensduur van het menselijk leven te verbeteren, laat Ellis zien dat de onbedoelde gevolgen van deze ontwikkelingen over het algemeen negatief zijn geweest voor de rest van het leven op aarde, van klimaatverandering tot… Classificeren uitsterven tot steeds wijdverbreidere vervuiling. Deze verwoestende milieu-uitdagingen van het Antropoceen vereisen actie als we een betere toekomst willen hebben voor mensen en de rest van de natuur.
Echter, zoals Ellis laat zien, negeert het afbeelden van het Antropoceen als een milieucrisis de belangrijkste boodschappen ervan. Wanneer mensen samenwerken, kunnen ze de wereld daadwerkelijk ten goede veranderen. De urgentie van de hedendaagse planetaire milieu-uitdagingen betekent niet dat verhalen over ecologische crises, grenzen en ineenstorting effectiever zullen zijn in het samenbrengen van mensen om een betere toekomst vorm te geven. Succesvolle inspanningen om een betere toekomst op de lange termijn vorm te geven vereisen dat deze inspanningen de ongekende sociale capaciteiten van menselijke samenlevingen benutten en de toepassing ervan mogelijk maken via breed gedeelde menselijke ambities.
Verbinding maken met elkaar en de natuur
Ellis onderzoekt de grenzen van de natuurwetenschappen om met succes ongekende transformerende veranderingen in samenlevingen, omgevingen en interacties te voorspellen en te beheren die de Antropocene toestand belichamen. In plaats daarvan zijn de capaciteiten die menselijke samenlevingen altijd in staat hebben gesteld om te overleven en zelfs te gedijen onder uitdagende milieuomstandigheden van sociale en culturele aard, gebouwd op instellingen, praktijken en verhalen die gezamenlijke inspanningen ter ondersteuning van het algemeen welzijn mogelijk maken. Als we willen dat er een betere toekomst is voor de rest van de natuur, moeten deze sociale en culturele mogelijkheden worden uitgebreid naar het leven buiten menselijke samenlevingen.
“Het opnieuw bevestigen van de verwantschapsrelaties tussen alle levende wezens – onze gemeenschappelijke evolutionaire voorouders – is een begin, gekoppeld aan nieuwe manieren om mens en natuur met elkaar te verbinden, van teledetectie tot webcams, tot natuurapps, tot natuurreservaten, wandelpadennetwerken en ecotoerisme.” Ellis aandelen. “Aspiraties voor een betere toekomst moeten vrede sluiten met het verleden door de inheemse en traditionele soevereiniteit over land en water te herstellen.”
Ellis beweert dat de maatschappelijke capaciteiten die nodig zijn om een toekomst veel beter vorm te geven dan die ze nu vormgeven, al tientallen jaren aanwezig zijn. De sleutel om ze ten uitvoer te leggen is het katalyseren van de implementatie ervan door het publieke bewustzijn te vergroten dat deze capaciteiten niet alleen bestaan, maar ook met succes kunnen worden geïmplementeerd via de ongekende planetaire kracht van onze gedeelde menselijke ambities om in een betere wereld te leven.
Referentie: “The Case for the Antropoceen: Evolutie door sociale en ecologische transformaties” door Earl C. Ellis, 1 januari 2024, Filosofische transacties van de Royal Society b.
doi: 10.1098/rstb.2022.0255
