Wetenschappers hebben midden in de Atlantische Oceaan een voorheen onontdekt waterlichaam ontdekt: een enorm waterlichaam dat zich uitstrekt over de Atlantische Oceaan, van het puntje van Brazilië tot de Golf van Guinee, nabij West-Afrika.
Het waterlichaam, de Atlantische equatoriale wateren genoemd, ontstaat langs de evenaar wanneer oceaanstromingen afzonderlijke watermassa’s in het noorden en het zuiden vermengen.
Tot de ontdekking van de tropische wateren in de Atlantische Oceaan hadden wetenschappers watervermenging langs de evenaar in de Stille en de Indische Oceaan waargenomen, maar in de Atlantische Oceaan was dit nog nooit gebeurd. De onderzoekers publiceerden hun bevindingen op 28 oktober in het tijdschrift Geofysische onderzoeksbrieven.
Verwant: De verzwakking van de Golfstroom is nu voor 99% zeker, en de gevolgen zullen mondiaal zijn
“Het lijkt controversieel dat de tropische watermassa aanwezig is in de Stille en Indische Oceaan, maar ontbreekt in de Atlantische Oceaan, omdat tropische circulatie en vermenging in alle drie de oceanen gemeenschappelijke kenmerken hebben.” Victor ZorbasDe natuurkundige en oceanograaf van het Shirshov Instituut voor Oceanografie in Moskou vertelde WordsSideKick.com in een e-mail. “Dankzij de nieuwe geïdentificeerde watermassa konden we het fenotype van de fundamentele watermassa’s in de Wereldoceaan completeren (of op zijn minst nauwkeuriger beschrijven).
Oceaanwater is verre van overal hetzelfde, maar is een enorm mengsel van onderling verbonden massa’s en lagen, met elkaar vermengd en weer verdeeld door stromingen, draaikolken en veranderingen in temperatuur en zoutgehalte.
Watermassa’s zijn de karakteristieke onderdelen van dit gevarieerde arrangement; Elk waterlichaam heeft een gemeenschappelijke geografie, vormingsgeschiedenis en fysische eigenschappen, zoals dichtheid, opgeloste zuurstofisotopen, nitraten en fosfaten.
Om de watermassa’s te karakteriseren, brengen oceanografen de relatie in kaart tussen de temperatuur en het zoutgehalte in de oceaan, twee metingen die samen de dichtheid van zeewater bepalen.
In 1942 leidde deze grafiek van temperatuur en zoutgehalte tot de ontdekking van tropische wateren in de Stille en Indische Oceaan. De tropische wateren van de Indo-Pacific worden gevormd door de vermenging van water uit het noorden en het zuiden, en hebben temperaturen en zoutgehalten die gebogen zijn langs lijnen van constante dichtheid die gemakkelijk te onderscheiden zijn van de omringende wateren. Het is echter niet mogelijk geweest om een dergelijke relatie in de Atlantische Oceaan waar te nemen.
Om naar de ontbrekende watermassa te zoeken, hebben wetenschappers gegevens verzameld die zijn verzameld door het Argo-programma, een internationale groep geautomatiseerde, zichzelf onderdompelende boeien verspreid over de oceanen van de wereld.
Na analyse van de gegevens verzameld door deze drijvende array, observeerden de onderzoekers een niet-waargenomen temperatuur- en zoutgehaltecurve, die parallel ligt aan de curven die de wateren van de Noord-Atlantische Oceaan en de centrale Zuid-Atlantische Oceaan in het noorden en zuiden definiëren: tropische Atlantische wateren.
“Het was gemakkelijk om de tropische Atlantische wateren te verwarren met de centrale wateren van de Zuid-Atlantische Oceaan, en om ze van elkaar te kunnen onderscheiden was het nodig om een tamelijk dicht netwerk van verticale temperaturen en zoutgehalten te hebben die de hele Atlantische Oceaan bestrijken,” zei Zorbas.
Nu de watermassa is bepaald, zal het wetenschappers een beter inzicht geven in de oceaanmengprocessen, die essentieel zijn voor het transport van warmte, zuurstof en voedingsstoffen in oceanen over de hele wereld, zei Zorbas.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
