Engeland, Nederland en het vreemde geval van verweven idealen, stijl en geschiedenis

De Engelsen hebben voetbal uitgevonden, maar toen raakten ze zonder goede ideeën, dus hebben de Nederlanders het opnieuw uitgevonden. Als dit een te simpele voorstelling van zaken is, kan de halve finale op zijn best lijken op een ontmoeting tussen naaste buren die elkaar niet begrijpen. Een team met Nederlandse invloeden heeft records gevestigd in de Premier League, waarbij de principes van totaalvoetbal via Johan Cruijff zijn doorgegeven aan Pep Guardiola, waardoor Manchester City vier opeenvolgende landstitels heeft gewonnen.

De overwinning op Dortmund woensdag kan worden toegeschreven aan het feit dat Nederlandse spelers leren van hun ervaringen in Engeland, Engelse spelers profiteren van Nederlandse coaches, of Nederlands geïnspireerde coaches in de Engelse Premier League.

De Engelsen kunnen de Nederlanders rechtstreeks importeren op zoek naar tactische intelligentie, technische expertise en een niveau van verfijning dat hun spel soms niet biedt. Manchester United en Liverpool, de twee grootste en meest gedecoreerde clubs in Engeland, hebben Nederlandse coaches: in feite heeft Manchester United de afgelopen zevenendertig jaar twee Nederlandse coaches gehad en geen Engelse coach.

Maar als Arne Sloat’s regeerperiode op Anfield nog maar net is begonnen, suggereert het bewijsmateriaal van Old Trafford dat de pogingen van Oranje om hun selectie aan te passen aan de Premier League getuigden van een gebrek aan begrip. Maar op heel verschillende manieren. Het team van Louis van Gaal kwam tekort in het scoren van doelpunten, wat de fans, die gewend waren aan meer spanning, frustreerde.

Erik ten Hag ging afgelopen seizoen de andere kant op. Hij schuwde het horizontale voetbal van zijn voorganger en koos voor verticale wedstrijden die gekenmerkt werden door constante overgangen en absurd hoge schoten. Wat betreft Frank de Boer, die onder Van Gaal speelde en zijn speelstijl leek te lenen: hij behaalde geen enkel punt in de tijd dat hij de leiding had bij Crystal Palace. Ten Hag en Van Gaal hebben bekers gewonnen, maar de meest succesvolle Nederlandse managers in de Premier League – in verhouding tot middelen en verwachtingen – zijn ongetwijfeld het geliefde duo Guus Hiddink en Martin Jol geweest, die elk meer een coach dan een coach waren. ideoloog.

Ronald Koeman, die Southampton naar hun beste Premier League-finish ooit leidde, vertoont wellicht enige gelijkenis; Hij is Nederlander qua nationaliteit, maar niet noodzakelijkerwijs qua speelstijl.

Toen de grote wedstrijd tussen Engeland en Nederland naderde, werd hun rivaliteit hernieuwd. Deze competitie won tijdens Koemans dagen als speler van groot belang. De twee teams ontmoetten elkaar 89 jaar geleden voor het eerst en ze ontmoetten elkaar 22 keer. Maar het is veilig om te zeggen dat de beslissende wedstrijden allemaal binnen een periode van acht jaar plaatsvonden.

Het begon met een voorbeeld van Nederlands talent dat hen op weg stuurde naar hun enige grote trofee: een 3-1 overwinning in 1988 met een hattrick van Marco van Basten. Een gelijkspel op het WK 1990 hielp Engeland echter bovenaan de groep en bereikte zo de halve finales.

Het Nederlands elftal plaatste zich vanwege Koeman niet voor de WK-finale van 1994; Koeman werd bestraft voor een professionele overtreding op David Platt met slechts een gele kaart, en een precieze vrije trap zorgde ervoor dat hij met 2-0 won. Na zich te hebben teruggetrokken uit het internationale voetbal, kwam Engeland’s beste prestatie in een toernooi tegen elite-tegenstanders sinds het WK van 1966 toen ze met 4-1 verloren op Euro 96. Het Engeland van Terry Venables leek de Nederlandse principes van intelligente positiewisseling en intelligente passing te demonstreren. De chaos die het Nederlandse team van Hiddink buiten het veld is overkomen, is inderdaad een factor die mensen in Engeland vaak negeren.

Voor en na die datum ontmoetten ze elkaar zelden in toernooien. De grootste prestaties van Nederland komen vaak wanneer Engeland zich niet eens kwalificeert – zoals in 1974 en 1978 – of vroegtijdig ten onder gaat, zoals in 2010 en 2014.

Maar Nederland is een sterke aanwezigheid geworden in de Engelse Premier League. Zelfs daarvoor waren Ipswich-spelers Arnold Mohren en Frans Thiessen een teken dat de Nederlanders in staat waren kwaliteiten toe te voegen die de Engelsen ontbeerden. Sindsdien is Ruud Gullit een centrale figuur bij Chelsea, als middenvelder, speler-manager en pionier van een reeks indrukwekkende aankomsten uit het buitenland. Dennis Bergkamp was eveneens revolutionair bij Arsenal en transformeerde een team dat bekend stond om zijn saaie 1-0-overwinningen in een sprankelende overwinning, met behulp van een fluweelzachte aanraking; De niet-vliegende Nederlander profiteerde van de passie van de Engelsen voor de 4-4-2-speelstijl om te laten zien dat de nummer 10 in staat is om te slagen in de ruimtes tussen de linies.

Zijn opvolger was Robin van Persie, een andere Arsenal-ster, en misschien wel de speler die sinds Bergkamp het dichtst bij technische perfectie kwam. Edwin van der Sar was als doelman zijn tijd ver vooruit, door zijn vertrouwen in balbezit. Sinds zijn redding uit een strafschop van Nicolas Anelka United in 2008 de Champions League-finale bezorgde, zijn er mensen die zeggen dat hij de meest succesvolle Nederlandse speler ooit was. Ook Marc Overmars en Arjen Robben lieten een geweldige acceleratie zien en benadrukten de passie van de Nederlanders voor de vleugelspelers.

Maar als de perceptie van het Nederlandse voetbal draait om Ajax en Cruijff, het totale voetbal en zijn supporters, hadden enkele van de grote Nederlandse voetballers in Engeland andere vaardigheden. Jimmy Floyd Hasselbaink had een krachtig schot en maakt nu deel uit van de technische staf van het Engelse nationale team. Ruud van Nistelrooy had een egoïstische neiging die hem onderscheidde van andere spitsen. Voor de Nederlandse spitsen was hij het tegenovergestelde van Cruijff. Nigel de Jong was verantwoordelijk voor de meest gruwelijke tackle uit de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Dirk Kuyt deed zijn best maar was niet zo goed; Hij heeft de lokale bevolking voor zich weten te winnen dankzij zijn Engelse arbeidsethos.

En er doet zich een vreemd geval voor in het geval van misschien wel de grootste verdediger uit de geschiedenis van de Engelse Premier League (een titel die in handen zou zijn geweest van Jaap Stam als Sir Alex Ferguson hem na slechts drie seizoenen niet had weggedaan bij een besluit hij had er spijt van): Virgil van Dijk krijgt in zijn geboorteland Nederland meer kritiek dan in Engeland. Hij is geen Nederlandse centrale verdediger bij uitstek; Hij is een rechtsbenige speler die het liefst over passes speelt, terwijl de Cruijff-school linksbenige spelers wil voor het passeren van hoeken, een lange passer die zelden op het middenveld doordringt, en een verdediger die buiten de WK-selectie van 2014 werd gelaten toen Terence Kongolo werd geselecteerd.

Van Dijk en Gini Wijnaldum waren echter ongetwijfeld de meest betrouwbare hoekstenen van Jurgen Klopp’s kampioen Liverpool.

De huidige Nederlandse selectie weerspiegelt een meningsverschil aan de overkant van het Engelse Kanaal: Memphis Depay en Foote Weghorst, die geen van beiden goed hebben gepresteerd voor het doel van United, maar een cruciale rol spelen; Micky van de Ven, een revelatie voor Tottenham, zit op de bank; Bart Verbruggen, die de eerste seizoenshelft bij Brighton doorbracht als vervanger van Jason Steele, zit in de selectie. Maar misschien zien twee naties die een superioriteitscomplex vertonen de zaken anders. Ten Hag tekent met iedereen die een Amsterdam Schiphol-stempel in zijn paspoort heeft; Hij wordt beschuldigd van overwaardering van de Eredivisie.

Maar wat Nederland onderscheidt is het succes in het exporteren van spelers en coaches en de speelstijl. Zelfs in het beste jaar in de Engelse voetbalgeschiedenis was er een suggestie dat de Nederlanders afgunst en navolging waard waren. De ploeg van Ajax, onder leiding van de tiener Cruijff, versloeg Liverpool, onder leiding van Bill Shankly, met 5-1. Bijna zes decennia later wil Engeland weer terug in de tijd, naar 1966. Maar niet die specifieke wedstrijd in 1966.