Voyager 1 blijft het goed doen, ondanks zijn hoge leeftijd en 14,5 miljard mijl (23,3 miljard km) van de aarde. Het kan opdrachten ontvangen en uitvoeren die door NASA zijn verzonden, evenals wetenschappelijke gegevens verzamelen en terugsturen.
Maar de metingen van Expression of Attitudes en het Control System, dat de oriëntatie van het ruimtevaartuig in de ruimte regelt, komen niet overeen met wat Voyager feitelijk doet. Het Expression and Attitude Control System, of AACS, zorgt ervoor dat de high-gain antenne van de sonde op de aarde gericht blijft, zodat de Voyager gegevens terug kan sturen naar NASA.
Vanwege de interstellaire positie van Voyager heeft het licht 20 uur en 33 minuten nodig om in één richting te reizen, dus het duurt twee dagen om te communiceren en te reageren op een enkel bericht tussen NASA en Voyager.
Tot nu toe gelooft het Voyager-team dat AACS nog steeds werkt, maar de gegevenslezingen van het instrument lijken willekeurig of onmogelijk. Het systeemprobleem heeft er nog niet toe geleid dat het ruimtevaartuig in de “veilige modus” is gezet. Dat is wanneer alleen basishandelingen plaatsvinden, zodat ingenieurs een probleem kunnen diagnosticeren dat het ruimtevaartuig in gevaar zou brengen.
En het Voyager-signaal is even sterk als altijd, wat betekent dat de antenne nog steeds op de aarde gericht is. Het team probeert vast te stellen of deze onjuiste gegevens rechtstreeks uit deze tool komen of dat dit door een ander systeem wordt veroorzaakt.
Volgens de NASA-release: “Totdat de aard van het probleem beter wordt begrepen, kan het team niet voorspellen of dit van invloed kan zijn op hoe lang het ruimtevaartuig wetenschappelijke gegevens kan verzamelen en verzenden.”
“Een puzzel als deze lijkt een beetje op de koers op dit punt in de Voyager-missie”, zegt Susan Dodd, Voyager 1 en 2 projectmanager bij NASA’s Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Californië, in een verklaring.
“Het ruimtevaartuig is ongeveer 45 jaar oud, wat veel verder gaat dan wat missieplanners hadden verwacht. We bevinden ons ook in de interstellaire ruimte – een zeer radioactieve omgeving waar nog nooit eerder een ruimtevaartuig heeft gevlogen. Er zijn dus enkele grote uitdagingen voor het technische team. Maar ik denk dat het is als er een manier is om dit probleem met AACS op te lossen, ons team zal het vinden.”
Als het team de oorzaak van het probleem niet identificeert, zei Dodd, kunnen ze zich aanpassen. Of als ze het kunnen vinden, kan het probleem worden opgelost door een softwarewijziging aan te brengen of door te vertrouwen op een redundant hardwaresysteem.
Voyager vertrouwde al op back-upsystemen om zijn leven lang mee te gaan. In 2017 lanceerde de sonde stuwraketten die werden gebruikt tijdens zijn eerste planetaire ontmoetingen in de jaren 1970 – en die nog steeds werken na 37 jaar ongebruikt te zijn geweest.
Oude sondes produceren heel weinig energie per jaar, dus subsystemen en verwarmingen zijn in de loop der jaren uitgeschakeld zodat wetenschappelijke platforms en instrumenten kunnen blijven functioneren.
Het ruimtevaartuig Voyager 2, een tweelingruimtevaartuig, blijft het goed doen in de interstellaire ruimte op 19,5 miljard kilometer van de aarde. Ter vergelijking: Neptunus, de verste planeet van de aarde, is hoogstens 4,9 miljard mijl verwijderd. Beide sondes werden in 1977 gelanceerd en overtroffen hun oorspronkelijke doel om over planeten te vliegen ver.
Nu zijn ze de enige twee ruimtevaartuigen die gegevens uit de interstellaire ruimte verzamelen en inzicht verschaffen in de heliosfeer, of de door de zon gecreëerde bel die zich buiten de planeten in ons zonnestelsel uitstrekt.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
