Samenvatting
- Uit een nieuwe studie blijkt dat sommige leden van de octopusfamilie samenwerken bij de jacht in groepen met vissen.
- De video laat zien hoe octopussen de begeleidende vissen raken om ze bij hun taak te houden en bij te dragen aan het visproces.
- De bevindingen suggereren dat sommige octopussen een rijker sociaal leven leiden dan wetenschappers eerder dachten.
Octopussen jagen niet altijd alleen, maar hun partners zijn niet wie je zou verwachten.
Een nieuwe studie toont aan dat sommige leden van de cyanoïde octopussoort over de zeebodem zwerven in jachtgroepen met vissen, die soms meerdere vissoorten tegelijk bevatten.
Het onderzoek, maandag gepubliceerd in het tijdschrift Nature, suggereert dat deze beroemde intelligente dieren de beslissingen van jachtgroepen organiseerden, inclusief wat ze moesten jagen.
Bovendien zijn onderzoekers er getuige van geweest dat soorten koppotigen – vaak de grote blauwe octopus of dagoctopus genoemd – gezelschapsvissen bijten, blijkbaar om ze bij hun taak te houden en bij te dragen aan de groepsinspanning.
Vaak werd gedacht dat octopussen andere leden van hun soort ontweken en alleen ronddwaalden met behulp van camouflage. Maar de studie suggereert dat sommige octopussen een verrassend rijk sociaal leven leiden – een ontdekking die een nieuw venster opent op de wonderen van het onderwaterleven. Het is een aanwijzing dat ten minste één octopussoort kenmerken en tekenen van intelligentie heeft die wetenschappers ooit alleen bij gewervelde dieren gemeen vonden.
“Ik denk dat socialiteit, of op zijn minst interesse in sociale informatie, meer geworteld is in de evolutionaire boom dan we denken”, zegt Eduardo Sampaio, postdoctoraal onderzoeker aan het Max Planck Instituut voor Dierengedrag en hoofdauteur van het onderzoek.
“We lijken erg op deze dieren. Qua sensatie bevinden ze zich op een vergelijkbaar niveau of staan ze dichter bij ons dan we denken”, voegde hij eraan toe.
Om de innerlijke details van het leven van een octopus te begrijpen, doken de onderzoekers ongeveer een maand lang in een koraalrif voor de kust van Eilat, Israël, en volgden ze 13 octopussen gedurende een totaal van 120 uur met behulp van meerdere camera’s. Het team volgde de octopussen gedurende 13 visreizen en observeerde groepen van tussen de twee en tien vissen die met elke octopus meeliepen.
Deze vissersgroepen omvatten doorgaans verschillende soorten rifvissen, zoals tandbaars en geitenvis. De octopussen leken de groepen niet te leiden, maar sloegen eerder op de vissen om de sociale orde op te leggen – vaak op de zwartgepunte tandbaarzen.
“Degenen die het meest getroffen worden, zijn de belangrijkste uitbuiters van de groep”, zei Sampaio. “Dit zijn de hinderlaagroofdieren, die niet bewegen en niet op zoek zijn naar een prooi.”
Octopussen slaan ook vissen om de groep in beweging te houden.
“Als de groep heel stil is en iedereen in de buurt van de octopus is, begint hij te slaan, maar als de groep zich langs het leefgebied beweegt, betekent dit dat ze op zoek zijn naar een prooi, dus de octopus is blij. Hij slaat niemand.” zei Sampaio.
Onderzoekers zijn van mening dat vissen profiteren van dergelijke jachtgroepen omdat de octopus spleten kan bereiken waarin de prooi zich verbergt en zijn voedsel eruit kan halen. Ze geloven dat de octopus er baat bij heeft omdat hij de vissen eenvoudigweg naar voedsel kan volgen, in plaats van te doen wat onderzoekers speculatieve jacht noemen.
“Voor de octopus is dit ook een voordeel omdat hij geen monsters hoeft te nemen of door de omgeving hoeft te navigeren”, zegt Sampaio. ‘Je kunt alleen maar naar de vis kijken.’
Na het filmen van de video voerden de onderzoekers alle jachtscènes in een programma in dat een 3D-weergave creëert, en gebruikten vervolgens een ander programma om elk dier te volgen en de locatie ten opzichte van de anderen vast te leggen. Dankzij de gegevens kon de onderzoeker meten hoe dicht de wezens bij elkaar waren en welke wezens de groep in een of andere richting verankerden of trokken.
Uit de gegevens bleek dat een bepaald soort vis, de blauwe geitvis, rondzwierf en vissersgezelschappen in die richting leidde, maar de groep vissen zou zijn gebleven als de octopus niet onmiddellijk was gevolgd.
Sampaio legde uit: “De geitenvis is degene die de omgeving verkent en op zoek gaat naar prooien, terwijl de octopus degene is die de groep bepaalt.”
De onderzoekers vonden geen bewijs dat deze wezens een prooi deelden. Het gaat allemaal om generalisten die schaal-, vis- en weekdieren eten, maar wie de prooi kon vangen, kreeg een maaltijd.
Er blijven echter vragen bestaan, onder meer of sommige octopussen hun favoriete vispartner herkennen of er de voorkeur aan geven om met hen te jagen.
“Is er erkenning van het individu?” zei Sampaio. “Wil ik de blauwe geitenvis volgen of wil ik Martha volgen omdat ik al met Martha gevist heb?”
Het is ook onduidelijk of dit sociale jachtgedrag iets is dat octopussen leren of aangeboren is.
“Volgens mijn voorgevoel denk ik dat dit iets is dat ze leren, omdat kleinere octopussen meer moeite lijken te hebben om met vissen samen te werken dan grotere octopussen,” zei Sampaio.
Jonathan Birch, hoogleraar filosofie aan de London School of Economics die het gevoel van dieren bestudeert maar niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek, zei dat hij onder de indruk was van de uren aan videobewijsmateriaal dat de wetenschappers verzamelden en hun zorgvuldige codering van de video om relaties tussen dieren te meten. wezens.
“Het is een belangrijke stap verder dan wat je krijgt in natuurdocumentaires, waar individueel gedrag wordt gefilmd”, zei Birch.
Hij waardeerde ook dat de observaties van het onderzoek werden uitgevoerd buiten een laboratoriumomgeving, waar veel onderzoek naar de cognitie van dieren wordt gedaan. Het kan moeilijk zijn om octopussen buiten hun natuurlijke habitat te bestuderen. “Ze lijken expressiever te zijn in het wild en kunnen veel meer”, zei hij.
Sommige wetenschappers omarmen een evolutietheorie die bekend staat als de sociale hersenhypothese, die zegt dat primaten en andere dieren grote hersenen hebben ontwikkeld om sociale informatie te verwerken en met anderen samen te werken.
“Octopussen worden als een probleem gezien omdat ze intelligent en toch solitair zijn, en onderzoekers hebben dat aangenomen, dus onderzoekers hebben zich lange tijd afgevraagd wat er daarbuiten aan de hand is”, zei Birch.
Dit laat twee mogelijkheden over: ofwel duiden octopussen op het bestaan van wegen naar intelligentie buiten de sociale informatie om, ofwel hebben wetenschappers een verborgen stukje octopuslevensstijl gemist dat past bij de sociale-intelligentietheorie.
“Deze studie lijkt de balans een beetje in de richting van de tweede theorie te doen kantelen,” zei Birch. “Voor tenminste één soort octopus bestaat er een redelijk rijk sociaal leven.”
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
