FIFA Women’s World Cup: Strafschoppen zijn “de beste manier” om patstellingen te beslissen, zegt Rosie White

Rosie White, voormalig voetbalspits Ferns, columnist voor Stuff and Sky-commentator tijdens de FIFA Women’s World Cup.

analyse: Terwijl we ons voorbereiden op de halve finales van de tweevoudige FIFA Women’s World Cup, kan ik nog steeds geen betere manier bedenken dan een penalty shootout om een ​​verrassend dodelijke play-off te beslissen.

De kwartfinale tussen Australië en Frankrijk afgelopen zaterdag was sporttheater op zijn best.

Stel je de uitbarstingen van emoties voor. Matildas-doelman Mackenzie Arnold moet een penalty hebben gekregen, een penalty hebben gemist, een andere hebben gered en vervolgens weer moeten redden.

Voetballers hebben een haat-liefdeverhouding met strafschoppen. Fans haten ze zo erg, maar ze kunnen niet wegkijken. Idem voor de spelers. Het is het ergste maar het beste, de extremen van sport in één dramatisch moment.

Sommige experts zeggen dat strafschoppen een wrede uitweg zijn uit het WK, maar ik weet niet hoe we na verlenging een winnaar kunnen vinden.

Als je 120 minuten de tijd krijgt om een ​​doelpunt te maken, maar niemand anders, kun je dan realistisch blijven spelen totdat je benen eraf vallen?

Dit WK was zo dichtbij dat het me niet zou verbazen als ten minste één van de halve finales tot verlenging en een strafschoppenserie zou leiden.

Ik kreeg drie van de vier voorspellingen in de kwartfinales – Japan verpestte mijn clean sweep door zich terug te trekken naar Zweden – dus laten we eens kijken hoe de halve finales verliepen.

Spanje – Zweden (dinsdag 20.00 uur, in Eden Park, Auckland)

Dit is de grootste voetbalwedstrijd die ooit op Nieuw-Zeelandse bodem is gespeeld en het moet een interessant contrast van stijlen zijn.

Zweden begon goed tegen Japan in de kwartfinales en ze speelden geweldig gedurende het toernooi met een professioneel vermogen om zich aan te passen aan de huidige wedstrijd.

Vergelijk de manier waarop ze tegen de VS speelden in de achtste finales met hun aanpak tegen Japan. Het was bijna waarschijnlijk dat er twee totaal verschillende teams waren.

De Zweden kunnen defensief georganiseerd en compact zijn en maken het erg moeilijk voor teams om ze uit elkaar te halen. Tegelijkertijd zijn ze echter erg creatief – vooral in de eerste helft tegen de Japanners – ze kunnen de bal heel goed bewegen en de teams in het midden van het veld verdelen.

Ze zijn ook erg gevaarlijk vanuit corners en setplays. Het is ongelooflijk dat Amanda Ellistite, hun centrale verdediger, hun topscorer is en een echte kanshebber voor de Gouden Schoen op het toernooi. Ik betwijfel of de verdediger eerder in deze positie heeft gestaan.

Ze is buitengewoon gevaarlijk met haar vaste kopvaardigheden, maar heeft ook de vaardigheid van de spits om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn en kan zonder aarzelen afmaken. Haar doelpunt tegen Japan was de finishing touch voor de spits.

Ik heb eerder geschreven hoe leuk ik het vond om naar Spanje te kijken. Ze zijn een van de meest creatieve teams in het toernooi en ze zijn technisch goed en tactisch slim.

We keken tegen het einde van de kwartfinales toe hoe Japan in het spel kwam en de bal snel begon te bewegen in de aanvallende derde om Zweden onder enorme druk te zetten. Ze hebben de afgelopen 20 minuten 11 of 12 schoten gehad.

Spanje heeft dit vermogen ook en hun aanvallende spelers zijn van wereldklasse. Salma Baraluelo, net 19, won van Nederland, en Aitana Bonmatti, Jennifer Hermoso en Alexia Potellas bewezen hun waarde in de grote partijen.

De Zweden gunden Japan bij de start van de kwartfinales geen adempauze, en als ze in Auckland met dezelfde mentaliteit naar buiten gaan, hebben ze de kans om de kracht die Spanje met zich meebrengt teniet te doen.

Mijn verwachtingen: Ik denk dat dit weer een verlengingswedstrijd kan worden, misschien leidend tot een strafschoppenserie. Spanje biedt meer creativiteit, maar Zweden is ongelooflijk moeilijk te kraken. Mijn gevoel zegt het me Spanje – Maar mijn intuïtie had het eerder mis!

Australië v Engeland (woensdag 22.00 uur, Stadium Australia, Sydney)

Wat een epische halve finale wedstrijd. Om twee zeer competitieve sportlanden tegen elkaar op te zetten, getuigt van de manier waarop Engeland en Australië de afgelopen vijf tot acht jaar in zo’n snel tempo zijn verbeterd.

Dit is de wedstrijd om naar dit WK te kijken, ik ben er zo enthousiast over en merk dat ik de Australiërs steun, wat nogal moeilijk te geloven is voor een ex-voetballer Verne!

De terugkeer van Sam Kerr naar Matilda is een bliksemafleider. Toen ze tegen Frankrijk van de bank kwam, zorgde ze meteen voor een vonk vanaf de eerste keer dat ze de bal aanraakte terwijl ze tussen drie spelers dribbelde en een opening creëerde.

Hoewel ze na een kuitblessure niet 100% was, had ze toch een indrukwekkende 60 minuten speeltijd. Dit doe je op het WK om je team te kwalificeren.

De individuele bijdrage van Kerr is ongelooflijk, maar ze zorgt ook voor dynamiek voor het andere team. Ze zijn zich zo bewust van het gevaar dat het de deur opent voor andere spelers in verschillende delen van het veld.

Als Sam Kerr 90 minuten kan spelen, zou ze moeten beginnen, want ze is de beste nummer 9 ter wereld. Als ze zich nog steeds geblesseerd voelt, heb je de mogelijkheid om haar weer als impactspeler te gebruiken.

Vergeet niet dat de Australiërs het geweldig hebben gedaan, zelfs zonder Kerr op het veld. Het was geweldig om de andere Matilda te zien opvallen. Velen zijn op zichzelf al van wereldklasse, maar hebben niet de aandacht gekregen die ze misschien verdienen omdat Sam Kerr zo’n helder licht schijnt. Maar Kaitlyn Forward, Mary Fowler en Hayley Raso zijn allemaal goed geweest tijdens het WK en hebben het team naar de laatste vier gebracht. Nu is de terugkeer van Sam Kerr de beste kers op de taart.

Wat Engeland betreft, ze hebben veel ervaring in grote wedstrijden na het winnen van Euro 2022.

Ze zijn consistent geweest tijdens het WK, hoewel ik denk dat we nog niet de beste van hen hebben gezien. Ze hadden in sommige opzichten geluk tegen Nigeria in de Ronde van 16 en om de halve finale te bereiken zonder deel te nemen aan de vijfde versnelling is vrij opmerkelijk, maar ze zullen de uitdaging aankunnen.

Verdedigend waren aanvoerders Millie Bright en Alex Greenwood uitstekend met hun leiderschap en organisatorische vaardigheden.

Ze zullen Lauren James niet in deze wedstrijd hebben na een schorsing van twee wedstrijden voor de Nigeriaan, en dat is een enorme klap voor de manier waarop ze willen spelen.

Maar Georgia Stanaway was uitstekend in de kwartfinales, ze was een absoluut fantastische drijvende kracht op het middenveld tegen Columbia en Lucy Bronze en Rachel Daly, als vleugelspelers, twee enorme krachten op breed.

Mijn verwachtingen: Er zullen 75.000 schreeuwende Australische fans in Sydney zijn, dus de Matildas zullen er klaar voor zijn. Ze zullen het extra stukje tussen de tanden hebben, want dit is een thuiswedstrijd in de halve finale.

ik verdenk Australië Hij zal het nemen – waarschijnlijk ook binnen 90 minuten na regulering.

Wereldbeker Tour

Dit WK lijkt al heel lang aan de gang te zijn, maar als het op het punt van de kwalificaties aankomt, lijkt het snel uit elkaar te vallen.

Het was om zoveel redenen een bijzonder gedenkwaardig toernooi en het zou vreemd en verdrietig zijn als het zondag voorbij was.

Maar het WK 2023 zal een grote groei brengen in het vrouwenspel. Iedereen houdt van het WK voor heren omdat je veel familienamen hebt die je vroeger voor hun clubs zag spelen. Dat bereikten we in het vrouwenspel niet zo vaak tot het WK.

Nu weet iedereen wie Sam Kerr, Wendie Renard, Eugénie Le Sommer en andere spelers zijn die zo creatief zijn geworden voor hun teams. Het zegt veel over hoe ver de game in zo’n korte tijd is gekomen dat niet-voetbalfans nu hun naam herkennen.

Dit alles draagt ​​bij aan de toegenomen zichtbaarheid en toegankelijkheid van vrouwensporten. Nu hebben de grote merken en omroepen gezien hoe groots dit WK is.

Rosie White won 111 interlands en scoorde 24 doelpunten voor Football Ferns van 2009 tot 2021 en speelde professioneel in Engeland en de Verenigde Staten. Ze maakt deel uit van het uitzendteam van Sky’s Women’s World Cup en schrijft er regelmatig columns voor Dingen gedurende het hele toernooi.