TZe planden de laatste strafschoppenserie en bereidden zich daarop voor met veel aandacht voor detail. Ze bestudeerden en leerden de schoten die elke tegenstander onder druk neigde te nemen, en bespraken hoe lang het zou duren voordat een keeper het doel in liep, of de rest van het team al dan niet ter ondersteuning moest schreeuwen en wat te doen? Hij zou kunnen zeggen als ze dat deden, of elke speler de bal wilde dribbelen voordat hij schoot, en hoe ze zich zouden voelen als ze een fout zouden maken terwijl ze dat deden. Pas na een lange tijd, lang nadat het voorbij was, realiseerden ze zich dat ze één ding niet bespraken: wat er zou gebeuren als het plan zou werken.
Ze slaagde en won de gouden medaille, laat op 19 augustus 2016 voor een televisiepubliek van ongeveer 10 miljoen mensen op BBC One, terwijl het nieuws van 10 uur werd uitgesteld om de natie in staat te stellen een van de belangrijkste verhalen te bekijken in de live gespeelde wedstrijden. Doelman Maddy Hinch zegt: “Het enige waar velen van ons niet klaar voor waren, was de manier waarop het gebeurde, wat erachter gebeurde. Weet je, we dachten dat we konden winnen, maar niemand sprak echt over wat er zou gebeuren als we dat wel zouden doen. het voor 10 miljoen. Persoon “.
Voor sommige spelers lag het antwoord voor de hand. Kate, Helen Richardson Walsh, Georgie Twigg, Christa Cullen en Hannah MacLeod gingen kort daarna met pensioen. Anderen, zoals Holly Byrne Webb, vijf jaar geleden de beslissende doelpuntenmaker van een strafschop en aanvoerder van het team in Tokio, vonden de beslissing om aan te blijven even eenvoudig. Bernie Webb zegt: “Ik herinner me dat ik op het veld in Rio stond en me realiseerde dat ik het nog een keer wilde doen, het was mijn eerste Olympische Spelen, en het was een zware baan, zoals alle anderen, maar het winnen van dat goud maakte het de moeite waard. En Ik wist gewoon dat ik weer deel wilde uitmaken van die reis. Voor mij was het slechts een motivator. Ik wist hoe goed ik me voelde, en ik wilde het opnieuw doen.
“Maar het was duidelijk niet voor iedereen het geval. Ik denk dat iedereen in het team dat die dag het goud won, het op verschillende manieren heeft ervaren.”
Zoals Hink. “Een achtbaan is absoluut de beste manier om de afgelopen vijf jaar te beschrijven”, zegt de doelman. “We waren niet voorbereid op wat zou komen toen we landden, ik zeker niet, dus we hadden een absoluut hoogtepunt, en het ging steeds maar door en we leefden er de rest van dat jaar echt van. Natuurlijk sterft het. Maar ik denk dat als atleet je er eenmaal van geproefd hebt, het lijkt alsof het zo bedwelmend is dat je het gevoel hebt dat je er opnieuw naar moet zoeken en dan iets achterna moet gaan dat bijna onmogelijk te krijgen is.’
In totaal bereikten zeven van het team van 2016 de Tokyo Games. Het hadden er meer moeten zijn, maar de ploeg heeft pech gehad met blessures. Alex Danson, die het roer overnam als aanvoerder van Richardson Walsh, werd gedwongen met vervroegd pensioen te gaan vanwege een hersenschudding, net als Nicola White, terwijl Sophie Bray om persoonlijke redenen besloot te stoppen met internationaal hockeyen. Elke Olympische koers is zwaar, zegt Berne Webb, maar deze was moeilijker dan de andere. Zoals het vaak lijkt met de Britse nationale teams, hebben ze hun succes bijna vergooid.
In 2018 was Engeland gastheer van de Women’s Hockey World Cup. Het was een gouden kans om te profiteren van het succes van Rio en de organisatoren verkochten meer dan 80.000 tickets. Dit betekende dat het team speelde voor het grootste publiek dat ze ooit hadden meegemaakt. Ik heb ze bereikt. Ze speelden slecht en verloren in de kwartfinales van Nederland, dat het GB-team versloeg in de finale van Rio 2016. Hun coach Danny Kerry, die meer dan tien jaar sporadisch met Engeland en het GB-team had samengewerkt, stopte kort daarna. Hij coacht nu het GB-team voor heren.
Berne Webb zegt: “Nadat een team net zo succesvol is geweest als het team in Rio, is een van de grootste uitdagingen om vooruit te komen en het opnieuw te proberen, omdat je beter moet zijn. En we hadden een enorm verlies van de ervaren spelers en leiders in ons team na Rio, dan weer na het WK met geblesseerde Alex. Dus er was veel wederopbouw en dan halverwege de coach. En dan vertraagt de pandemie natuurlijk alles met een jaar. “
Ze zegt dat de vertraging op de een of andere manier heeft geholpen, omdat het het team meer tijd gaf om verder te gaan met het verleden met hun nieuwe coach, Mark Hager.
Hinch nam in 2018 drie maanden vrij vanwege haar geestelijke gezondheid. Ze ontdekte dat succes haar geobsedeerd maakte door perfectie. “Elke keer dat ik het veld opstapte, had ik het gevoel dat ik zo’n supermens moest zijn en alleen maar tot in de perfectie zou werken. En ik was nooit perfect. Ik stond toe dat er vuile doelpunten werden gemaakt voor Rio, en ik stond toe dat er een paar werden gescoord tijdens het toernooi. Maar het was allemaal gewoon vergeten. Door deze medaille. Dus, ja, dit zijn de demonen waar ik tegen heb gevochten, die hoge en lage momenten. En het was moeilijk.”
Tegelijkertijd namen de prestaties van het team af en “we waren weer terug bij waar we waren toen ik mijn carrière begon, vijfde en zesde.” Ryo was een enorme sprong voorwaarts, gevolgd door een aantal stappen terug.
“Voor mij persoonlijk heeft het geholpen dat ik ook weer deeltijds werk, wat me helpt om op een sterke basis te blijven”, zegt Berne Webb. “Ik ben ook heel goed in dingen in dozen doen. Niet lang nadat ik thuiskwam, werd Rio in een doos gestopt en werd de medaille opgeborgen. En het ging allemaal om uitkijken naar Tokio.”
Ik moedigde het hele team aan om een soortgelijke aanpak te proberen. “Dit is een heel ander team en een heel ander team, dus we kijken er naar uit om eropuit te gaan en onze eigen geschiedenis te creëren”, zegt ze. Hun verwachtingen zijn lager, en ze vinden het leuk om op die manier om te gaan met de extra druk die ze voelen omdat ze de kampioenen verdedigen.
Schrijf je in voor de Tokyo 2020 Briefing met al het nieuws, views en previews van de Olympische en Paralympische Spelen.
“Rio lijkt nu iets heel ver weg, en waar ik enthousiast over ben, is een ander verhaal schrijven”, zegt Hinch. “Ik denk dat de grootste fout die we kunnen maken zou zijn om naar Tokio te gaan en alles te herhalen wat er in Rio is gebeurd. We moeten ons eigen stempel drukken op de hockeyscene Ik geloof oprecht dat als we consistent zouden kunnen presteren, we thuis zouden komen met een medaille, of er zeker naar op zoek zouden zijn.
“Ik wil gewoon dat we teruggaan en trots zijn op alles wat we daar hebben neergezet, ik wil het gevoel hebben dat we nergens bang voor waren, dat we niet alles hebben gedaan zonder het om te draaien. Echt, ik denk dat dat misschien wees onze grootste zorg: als we naar huis gaan en denken dat we het een beetje hebben ingepakt. “Dus laten we gaan en alles erin stoppen, en wat zal het zijn.”
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
