Het gemiddelde tarief laat de meeste sportfans weinig tot geen smaak achter

opmerking: Dit zijn enigszins teleurstellende tijden om fan te zijn van Nieuw-Zeelandse sportteams en atleten.

Eerlijk gezegd kan ik me geen tijd herinneren waarin ik minder meegaand, minder communicatief was en dacht dat ik niet de enige was.

Je zult zeker altijd roestige fans hebben, degenen die hun favoriete iconen en teams leven en ademen.

Maar voor degenen onder ons die op zoek zijn naar een reden om ergens om te geven, is er niet veel dat ons dwingt om af te stemmen.

Misschien is dit een deel van het probleem. Sinds twee jaar is ons vermogen om live sport effectief te ondersteunen geannuleerd of beperkt.

Dit gaat veranderen en veel officials hopen dat de fans zullen terugkeren. Velen van ons zijn eraan gewend om niet te gaan, en vaak kan het hen ook niets schelen.

Niet-verwante Pacific Super Rugby

Laten we beginnen met het nationale spel. Pacific Super Rugby is een slechte competitie. Het is slechts.

Het franchisemodel is zo aangepast en geknepen dat algemene sportfans het contact met het formaat en wie er daadwerkelijk speelt, verliezen.

Super Rugby is een zeer matte imitatie van zijn vroegere zelf, omdat we, althans naar mijn mening, zoveel getalenteerde spelers en coaches naar het buitenland hebben laten gaan. Het product is niet goed, omdat maar weinig medewerkers goed zijn.

Geen enkel aantal nieuwe teams, nieuwe tijdsperioden of nieuwe spelomstandigheden kunnen daar verandering in brengen.

De competitie is niet meer relevant voor mensen buiten het rugbyveld en dat is een groot probleem.

Zelfs alle zwarten wekken niet de aandacht op die ze vroeger hadden.

Ik zal de tournee door Europa van vorig jaar als voorbeeld nemen.

Het was een tijd waarin overtroffen en gehavend worden door zowel Ierland als Frankrijk verontwaardiging veroorzaakte. Deze keer haalden degenen die nog steeds gestoord konden worden na het wel en wee van het team hun schouders op en gingen verder.

Jordi Barrett en zijn co-sterren zijn bedroefd door hun verlies tegen Ierland afgelopen november.
Foto: filmen

Laten we onze zinnen dan ergens anders op richten.

Ik volg de Olympische Winter- en Zomerspelen of de America’s Cup niet, maar ik geef toe dat deze evenementen belangrijk zijn voor vele anderen. Alleen zijn ze zo zeldzaam dat ze een nieuwe waarde hebben die hen enigszins onderscheidt van de meer cultfans die zich afkeren.

Neem een ​​sport als cricket, die onze raad van bestuur irrelevant heeft gemaakt. De Zwartkoppen komen bijna nooit in dit land voor en zullen geen oogappels trekken als ze Nederland ontmoeten.

Ik vermoed dat New Zealand Cricket (NZC) zich zorgen maakt over het dumpen van te veel met Spark en het zou me niet verbazen als het snel aansluit bij een bredere omroep.

Maar Black Caps zijn niet de enigen die hun relevantie verliezen.

De witte varen is bijvoorbeeld om een ​​andere reden niet relevant. Ze winnen niet wanneer dat nodig is, en ze geven fans niets om achterop te raken.

Hoe geschikt zijn New Zealand Breakers of Wellington Phoenix? Hoe zit het met de Nieuw-Zeelandse krijgers?

Elk heeft een toegewijde schare fans, maar wie kijkt er nog meer naar of geeft erom?

We hebben de arme Michael Campbell jarenlang voor de gek gehouden, maar wat zouden we nu een mannelijke golfer geven die in staat is om te winnen of mee te doen aan de grote toernooien.

Campbell won niet alleen de US Open en het World Matchplay Championship, maar resultaten zoals de derde plaats in de Open en de zesde plaats in het PGA Championship gaven sportfans van rangen en profielen iets om enthousiast van te worden.

Lydia Ko is een geweldige golfer, en hoewel ik de meeste LPGA Tour-evenementen bekijk, doen er niet veel.

Lydia Koo
Foto: filmen

Vechtsporten, zoals boksen en de UFC, hebben hun trouwe fans, maar ik ben niet een van hen, noch de fans.

Net als Super Rugby is het ANZ Championship netbal niet meer wat het was. Ik probeer heel hard om dat op te zetten, maar we hebben niet de speler- of competitiekwaliteit die we eerder hadden.

Super Rugby Aupiki had geweldig kunnen zijn, maar deze iteratie kwam te snel om een ​​publiek te genereren.

Super Rugby Aupiki is veelbelovend, maar heeft niet de tijd gehad om een ​​publiek op te bouwen.
Foto: Photosport / Aaron Gillons

Ik weet niet wat we kunnen doen om meer fans te interesseren voor topsport, en eerlijk gezegd is het niet mijn taak om dat te doen. Maar als degenen die in dit land sporten en teams spelen, denken dat we hier geen probleem hebben, dromen ze.

Ambtenaren zijn diep overstuur en defensief over negatieve berichtgeving. Ze proberen te allen tijde steun te krijgen in plaats van minachting.

Maar een boze fan is een betrokken fan. Apathie is een veel groter probleem en iets waarvan ik vrees dat het steeds vaker voorkomt.

Veel mensen verdienen veel geld aan sport. Of het nu spelers, coaches of leidinggevend personeel zijn, de meesten van hen danken hun levensonderhoud aan televisiekijkers en bankzwervers.

Zonder die zou het hele model uit elkaar vallen.

Nou, ik kan me geen tijd herinneren dat Nieuw-Zeelanders minder enthousiast waren over de sportproducten die aan hen werden verkocht en mensen met veel geld ons iets moesten geven om weer naar te kijken en over te praten.