Het was erg moeilijk om te bepalen wanneer en waar de domesticatie van paarden plaatsvond, omdat het een minder voor de hand liggende verschuiving is dan die bij dieren zoals gedomesticeerde runderen, die een verandering in grootte ondergingen. In plaats daarvan moesten de onderzoekers aan het werk werken op basis van indirect bewijs, zoals tandbeschadiging die wijst op hoofdstelslijtage of zelfs paardensymboliek in verschillende culturen, zei hoofdonderzoeksauteur en paleontoloog Ludovic Orlando, onderzoeksdirecteur bij het Franse nationale centrum voor biologie en genomica in Frankrijk. Toulouse Universiteit van Toulouse – Paul Sabatier in Frankrijk.
“Het traceren van menselijke activiteit in het archeologische archief is een uitdagende taak, en nog uitdagender als het gaat om het reconstrueren van oude relaties met paarden, waarvan we vaak alleen fragmentarisch materiaal, zoals paardenbotten, beschikbaar hebben voor studie,” zei studie co- auteur William Taylor. , assistent-professor en conservator archeologie aan het University of Colorado Museum of Natural History.
Met deze laatste studie heeft een internationaal team van wetenschappers de genomen van 273 oude paardenresten die in Europa en Azië zijn gevonden, verzameld en gesequenced en vergeleken met het DNA van moderne paarden om hun oorsprong te bepalen.
Kritiek venster voor domesticatie van paarden
Eerder onderzoek wees uit dat de oorspronkelijke habitat van gedomesticeerde paarden zich bevond op de site van Botai, in het huidige Noord-Kazachstan, in Centraal-Azië, omdat dit het oudste archeologische bewijs voor deze dieren opleverde. Maar DNA vertelt een ander verhaal. Botai-paarden, die 5.500 jaar geleden leefden, kunnen niet worden herleid tot moderne gedomesticeerde paarden. Andere potentiële vindplaatsen in Anatolië, Siberië en het Iberisch schiereiland waren ook niet succesvol.
Orlando en zijn team wisten dat de periode tussen 4.000 en 6.000 jaar een cruciaal venster was om te onderzoeken wanneer paarden gedomesticeerd werden vanwege de datering van oude paardenresten, “maar er is nooit een rookpistool gevonden”, zei hij.
De onderzoekers breidden de reikwijdte van het onderzoek uit om een groter beeld te krijgen en bestudeerden DNA van oude paarden die leefden tussen 50.000 voor Christus en 200 voor Christus. Toen dit werd vergeleken met het moderne DNA van gedomesticeerde paarden, was het team in staat om de tijd en plaats te bepalen.
“De domesticatie van paarden was een absolute bliksemschicht in de menselijke geschiedenis, wat leidde tot ongelooflijke, wijdverbreide en blijvende sociale transformaties in de antieke wereld,” zei Taylor. “Paarden waren veel sneller dan veel transportsystemen in het prehistorische Eurazië, waardoor mensen konden reizen, communiceren, handelen en overvallen over voorheen onvoorstelbare afstanden.”
Verspreiding van lokale paarden
Onderzoekers zeiden dat Eurazië ooit de thuisbasis was van genetisch verschillende groepen paarden, maar er vond een grote verschuiving plaats tussen 2000 voor Christus en 2200 voor Christus. Een dominante groep genetische paarden verscheen in de vlakten van West-Eurazië Pontisch-Kaspische Zee in de Noord-Kaukasus, ten oosten van de rivier de Dnjepr in de Don- en Wolga-bekkens. Deze regio maakt nu deel uit van Rusland.
Het aantal van deze paarden verspreidde zich vervolgens en verving de groepen wilde paarden die binnen eeuwen door Eurazië hadden gezworven.
“Wat onze gegevens laten zien, is dat tussen 4.600 en 4.200 jaar geleden herders in de Don Volga-regio een manier vonden om de lokale paardenpopulatie te vergroten,” zei Orlando. “Dit betekent dat ze van generatie op generatie steeds meer van deze paarden kunnen voortbrengen. Ze kiezen ook voor paarden met bepaalde eigenschappen.”
In het DNA van de paarden was er bewijs van domesticatie, inclusief genen die geassocieerd zijn met flexibeler gedrag, uithoudingsvermogen, stressbestendigheid en een sterkere ruggengraat om meer gewicht te ondersteunen. Dit alles hangt samen met paardrijden bij moderne dieren.
Paardrijden, naast de uitvinding van strijdwagens op wielen, stelde deze paarden waarschijnlijk in staat om binnen 500 jaar andere populaties te vervangen – en veranderde voor altijd de menselijke mobiliteit en oorlogvoering.
“De reden dat we zo geïnteresseerd zijn in paarden, is dat ze waarschijnlijk kunnen worden beschouwd als een van de meest invloedrijke dieren in de menselijke geschiedenis,” zei Orlando. “Deze hechte relatie die we met dit dier ontwikkelden, duurde tot het begin van de twintigste eeuw, toen de motor-motor het transport overnam.”
In de Middellandse Zee en Mesopotamië, zei Taylor, kunnen paardenkoetsen zich hebben verspreid door handel en militaire verovering, omdat paarden net zo belangrijk waren als transportdieren. In plaatsen als Centraal- en Oost-Azië dienden paarden ook een waardevol doel als vee en reisden ze met trekkende paardenherders.
Technieken voor het traceren van de oorsprong van gedomesticeerde paarden
Afhankelijk van de omgeving waarin paarden leven, zei Taylor, “heeft de domesticatie van paarden de steppen en weiden van de wereld tot culturele centra, bevolkingscentra en politieke krachten gemaakt.” “Bijna overal waar ze werden geïntroduceerd, van de vlakten van Azië tot de Great Plains of de pampa’s van Amerika, hervormden ze bijna onmiddellijk menselijke samenlevingen.”
“Hoewel we nu weten (waar) gedomesticeerde paarden voor het eerst verschenen, blijft het hele proces van hun expansie over de hele wereld en hun fokgeschiedenis in de honderden verschillende soorten die we vandaag kennen controversieel,” zei Orlando.
“Bovendien is het paard een dier geweest van boeren, krijgers en royalty’s; ze worden gevonden in zowel landelijke als stedelijke contexten en in zeer diverse omgevingen, van het koudste gebied in Siberië tot de Nepalese bergen. We willen nagaan hoe deze verschillende contexten hebben de biologie van het paard hervormd.”
“Trotse twitterliefhebber. Introvert. Hardcore alcoholverslaafde. Levenslange voedselspecialist. Internetgoeroe.”
