Hoe asteroïden de evolutie kunnen vormgeven

Net als velen van ons draagt ​​de aarde sporen uit de oudheid. De korst van onze planeet bevat een verzameling oude kraters die ongeveer 465 miljoen jaar geleden zijn gevormd. Kanalen werden aangelegd in een tijd waarin dieren in de zeeën een breed scala aan nieuwe vormen aannamen, waardoor complexe ecosystemen ontstonden, van plankton tot kaakloze vissen tot… Lijkt op een ruimteschip Filtervoeders. In die tijd waren deze vreemde ongewervelde dieren mogelijk in staat om ’s nachts door ondiep water omhoog te kijken en de gloed van de ring van de aarde zelf te zien, die mogelijk op de ring van Saturnus leek.

Het is verbazingwekkend genoeg om de Melkweg op een heldere nacht te spotten. Ik kan het niet helpen dat ik jaloers ben op de vroege vissen en oude krabben die misschien de tijdelijke landstrook met ronddraaiend puin hebben gezien. Deze band, die volgens planetoloog Andrew Tomkins en collega’s van Monash University in een nieuw artikel bestaat, kan het resultaat zijn van een passerende asteroïde. Net dichtbij genoeg Naar onze prehistorische planeet, die in talloze stukken uiteenvalt. (In tegenstelling tot de ring van Saturnus bestond deze niet uit veel ijs.) De kleine, ijzerrijke rotsen bleven een tijdje in hun baan, maar – zoals mijn favoriete nieuwe technische term het uitdrukte – ze ‘kwamen uit hun baan’. rond het jaar 465. Miljoenen jaren geleden raakten sommigen van hen de grond. Hoewel de oude kratercluster het enige fysieke bewijs is dat een dergelijke ring ooit heeft bestaan, is het waarschijnlijk dat het leven op aarde dit geologische wonder ook heeft vastgelegd.

De nieuwe hypothese over het bestaan ​​van een dergelijke episode bevindt zich nog in de beginfase, en niet elke episode blijft voorgesteld in onze wetenschappelijke visie op het verleden. Geologen suggereerden eerder dat de aarde een ring had tijdens het Eoceen 35,5 miljoen jaar geledenMaar het idee ging meer over het zoeken naar een mogelijke oorzaak voor eeuwenoude klimaatveranderingen dan over hard bewijsmateriaal uit de gesteenten. Ordoviciumkraters in het rotsachtige aardoppervlak zijn waarschijnlijk ontstaan ​​door een ander astronomisch fenomeen, zoals asteroïde-afval dat een miniatuurmaan vormt en vervolgens instort. Wat er ook is gebeurd, we weten dat een ongewone gebeurtenis ongeveer 465 miljoen jaar geleden stukken steen over het oppervlak van onze planeet heeft doen regenen, en dat er een stukje ruimte naar de aarde is gekomen.

Stel dat de bron van die rotsen een ring was, en volg de gevolgen van dit puinveld: toen de aarde een ring rond het midden liet stuiteren, had dit invloed kunnen hebben gehad op de manier waarop zonlicht het oppervlak van de planeet bereikte. De ring zou waarschijnlijk het halfrond dat de winter doormaakt, in de schaduw hebben gesteld, terwijl de zomer op het andere halfrond lichtjes is opgewarmd, suggereren Tomkins en co-auteurs. Enorme hoeveelheden stof van de asteroïde en de inslagen van kleinere deeltjes kunnen ook het zonlicht en het mondiale klimaat hebben beïnvloed, en kunnen helpen verklaren waarom de aarde tussen 444 en 463 miljoen jaar geleden in een ijskelder veranderde. Zoals we goed weten uit onze huidige gewoonte om een ​​igloklimaat om te zetten in een broeikasklimaat, heeft een veranderend klimaat een grote impact op het leven op onze planeet.

In de tijd dat de aarde misschien zijn ring heeft gewonnen of verloren, maakte het leven een verbazingwekkende evolutionaire fase door. Paleontologen kennen dit als het Grote Ordovicium Biodiversiteitsevenement. Zie het als een vervolg op de bekendere en eerdere Cambrische explosie, die de snelle oorsprong zag van veel verschillende soorten dierlijke lichamen en groepen organismen in de zeeën. GOBE was een uitbreiding van de periode die volgde op deze voorgaande thema’s, omdat alles, van algen tot vroege schelpdieren en vissen, evolueerde naar nieuwe vormen en ecosystemen creëerde die vergelijkbaar zijn met wat we in de huidige oceanen zien. Het was een bijeenkomst van wat wij zouden beschouwen als moderne oceaanecosystemen, een rijke planktonbasis waardoor vele andere levensvormen konden floreren.

Het kennen van de oorzaak van GOBE is moeilijk, zo niet onmogelijk, omdat dat niet het geval is Sim-aarde We kunnen niet simpelweg verschillende scenario’s opnieuw uitvoeren om te zien wat het beste bij onze hypothese past. De Earth Ring en de gevolgen ervan voor het klimaat kunnen echter een grote impact hebben gehad op het leven op aarde, en het was de plotselinge mondiale verschuiving die ervoor zorgde dat het leven op verschillende manieren evolueerde. Of het nu een ring, een mini-maan of een ander scenario was, de besprenkeling van onze planeet met ruimtestenen kan de omstandigheden hebben gecreëerd die vormden wat wij beschouwen als ‘moderne’ oceanen.

Een halve eeuw geleden werden dergelijke ideeën door de wetenschappelijke gemeenschap op zijn best als speculatief en in het slechtste geval als fantasievol ontvangen. Evolutie werd doorgaans gezien als een verwijzing naar aardse processen. (In de meeste gevallen is dit nog steeds het geval.) Maar vandaag kunnen we nadenken over hoe een naderende asteroïde en een mogelijke baan rond de aarde het leven in het verre verleden zouden kunnen hebben beïnvloed, omdat we weten dat ruimteschroot een diepgaande invloed had op het leven in een ander tijdstip. Lang na de GOBE, ongeveer 66 miljoen jaar geleden, toen de ecosystemen van de aarde gevuld waren met organismen zo divers als de zeeën, trof een asteroïde van 10 kilometer breed de aarde op een plaats die we nu Chicxulub noemen, op het schiereiland Yucatan. De hittepuls van het vallende puin van de inslag vernietigde vrijwel alle niet-aviaire dinosaurussen op de planeet binnen een dag, en roet en stof gevuld met zonne-reflecterende verbindingen creëerden een mondiale winter die minstens drie jaar duurde. Niet alleen verloor de wereld bijna al zijn dinosauriërs; Vliegende pterosauriërs, mariene mosasauriërs en rifbouwende mosselen ter grootte van een wc-bril gingen ook verloren, naast de massale uitsterving van zoogdieren, hagedissen, vogels en zelfs plankton. Alleen dit jaarPlanetaire wetenschappers hebben de asteroïde geïdentificeerd als een koolstofhoudend chondriet, een ijzerzwaar stuk gesteente dat overblijft na de vorming van ons zonnestelsel en dat op ramkoers met de aarde werd getrokken in de meest catastrofale miljoen-op-één-schot ooit gezien.

Ondanks alle verwoestingen die de ruimterots heeft veroorzaakt, heeft het de weg vrijgemaakt voor veel andere levensvormen. Zonder deze asteroïde zouden we hier niet zijn en niets leren over de planeet die we nu ons thuis noemen.

Primaten waren al aanwezig toen de asteroïde insloeg, op het noordelijk halfrond, 66 miljoen jaar geleden. Toen ze in de nasleep van de eerste dag uit hun schuilplaats tevoorschijn kwamen en in de donkere jaren die volgden op zoek gingen naar voedsel, veranderde de wereld radicaal. Angiospermen, of bloeiende planten, groeiden opnieuw sneller en dichter dan hun voorheen alomtegenwoordige verwanten van naaldbomen. Het ijzer van de enorme asteroïde werd verspreid in stoffig puin en bemeste grond over de planeet, waardoor de aarde de asteroïde kon huisvesten. De eerste regenwouden In de tropen. Zonder grote dinosaurussen die planten konden bewerken en bossen relatief open konden houden, groeiden planten dicht opeen tot habitats met meerdere niveaus die dienden als een smeltkroes voor de evolutie van zoogdieren. Hier bevonden onze voorouders zich, naast vele andere levensvormen, in een wereld met dichte, nieuwe habitats. Dinosaurussen waren uit de weg, maar de concurrentie om ruimte en voedsel tussen deze kleine wezens duwde de overgebleven soorten in nieuwe vormen. Als de asteroïde een andere plek op de planeet had gemist of zelfs had ingeslagen, zou de wereld nog steeds bedekt zijn geweest met bossen vol apenpuzzelbomen en harsachtige ginkgobomen, en een plek waar dinosaurussen in alle soorten en maten zich verspreidden. Terwijl zoogdieren floreerden Alleen in klein formaat.

De evolutie van het leven op aarde en wat er op onze planeet gebeurt, worden vaak besproken. Het leven past zich aan aan samenwerking, concurrentie, klimaatverandering en menselijke impact. Maar de aarde bestaat ook als onderdeel van het zonnestelsel, de melkweg en het universum, en soms komen andere delen van het universum ons bezoeken. De aarde is geen geïsoleerd terrarium, en het leven erop is evenzeer getroffen door schokken en bijna-ongevallen als door continentale drift. We kunnen niet antwoorden waarom vogels de enige dinosauriërs zijn die nog in leven zijn, of misschien zelfs hoe onze oceanen hun complexe ecosystemen hebben opgebouwd, zonder te praten over asteroïden en hun gevolgen. Snel voortschrijdende rotsen hebben de loop van het leven zo onvoorspelbaar veranderd dat het vaak gemakkelijker is om ze af te schrijven als een zeldzaam en ongewoon onderdeel van het verhaal. We beginnen bewijs van het tegendeel te zien. We hebben ons bestaan ​​te danken aan een asteroïde. Ons verhaal is meer dan 9 miljard kilometer verderop verbonden met de buitenwijken van ons zonnestelsel. Het is bitterzoet, zelfs het vooruitzicht van mijn bestaan ​​dankzij een koud stuk steen dat de dinosaurussen wegnam die ik hoopte te zien in leven.