In de afgelopen 30 jaar heeft het Space Observatory wetenschappers geholpen deze versnelling te ontdekken en te verfijnen – en heeft het mysterieuze rimpels onthuld die alleen nieuwe fysica kan oplossen.
Hubble heeft meer dan 40 sterrenstelsels gedetecteerd die pulsars bevatten, evenals exploderende sterren, supernovae genaamd, om grotere kosmische afstanden te meten. Deze twee fenomenen helpen astronomen om astronomische afstanden te bepalen als mijlmarkeringen, die de snelheid van expansie aangaven.
In hun zoektocht om te begrijpen hoe snel ons heelal uitdijt, deden astronomen in 1998 al een onverwachte ontdekking: ‘donkere energie’. Dit fenomeen fungeert als een mysterieuze drijvende kracht die de expansiesnelheid versnelt.
En er is nog een ontwikkeling: een onverklaarbaar verschil tussen de uitdijingssnelheid van het plaatselijk heelal versus de uitdijingssnelheid van het verre heelal direct na de oerknal.
Wetenschappers begrijpen de paradox niet, maar ze geven wel toe dat het vreemd is en mogelijk nieuwe fysica vereist.
“Je krijgt de meest nauwkeurige maatstaf voor de uitdijingssnelheid van het universum van de gouden standaard voor telescopen en kosmische kantelmarkeringen”, zegt Adam Rees, een Nobelprijswinnaar aan het Space Telescope Science Institute en Distinguished Professor aan de Johns Hopkins University in Baltimore. in de huidige situatie.
“Daar is de Hubble-ruimtetelescoop voor gebouwd, met behulp van de beste technologie die we kennen om het te doen. Dat is waarschijnlijk de Hubble-magnum, want het zou nog 30 jaar van Hubble’s leven kosten om de omvang van dit monster te verdubbelen.”
decennia van toezicht
De telescoop is vernoemd naar de baanbrekende astronoom Edwin Hubble, die in de jaren twintig ontdekte dat verre wolken in het heelal eigenlijk sterrenstelsels waren. (overleden 1953).
Hubble vertrouwde op het werk van astronoom Henrietta Swan-Levitt uit 1912 om perioden van helderheid te ontdekken in pulsars, de zogenaamde Cepheïden-variabelen. Cepheïden werken als kosmische kantelmarkeringen omdat ze periodiek oplichten en dimmen in ons melkwegstelsel en daarbuiten.
Hubble’s werk leidde tot de onthulling dat onze melkweg een van de vele was die ons perspectief en onze plaats in het universum voor altijd veranderde. De astronoom zette zijn werk voort en ontdekte dat verre sterrenstelsels snel lijken te bewegen, wat suggereert dat we in een uitdijend heelal leven dat begon met de oerknal.
Reiss blijft SHOES leiden, een afkorting voor Supernova, H0, voor de vergelijking van de donkere energietoestand, een wetenschappelijke samenwerking die de expansiesnelheid van het universum onderzoekt. Zijn team publiceert een artikel in The Astrophysical Journal met de laatste update over de Hubble-constante, zoals de snelheid van expansie bekend is.
Onopgeloste tegenstrijdigheid
Het meten van verre objecten heeft een “kosmische afstandsladder” gecreëerd die wetenschappers zou kunnen helpen de leeftijd van het universum beter in te schatten en de fundamenten ervan te begrijpen.
Meerdere teams van astronomen die de Hubble-telescoop gebruiken, zijn tot een Hubble-constante gekomen van 73 plus of min 1 kilometer per seconde per megaparsec. (Een parsec heeft een oppervlakte van 1 miljoen parsecs, oftewel 3,26 miljoen lichtjaar.)
“De constante van Hubble is een heel speciaal getal,” zei hij. “Het kan worden gebruikt om een naald van het verleden naar het heden te rijgen om een alomvattend begrip van ons universum te testen. Dit vergde een enorme hoeveelheid gedetailleerd werk.” Lecia Verdi, een kosmoloog aan het Catalaanse Instituut voor Onderzoek en Geavanceerde Studies en het Instituut voor Kosmologie aan de Universiteit van Barcelona, in een verklaring.
Maar volgens astronomen die gebruik maken van het standaard kosmologische model van het heelal (een theorie die verwijst naar de componenten van de oerknal) en metingen van het European Space Agency Planck. opdracht tussen 2009 en 2013.
Het Planck-observatorium, een ander ruimteobservatorium, werd gebruikt om de kosmische microgolfachtergrond of reststraling van de oerknal 13,8 miljard jaar geleden te meten.
Planck-wetenschappers hebben de Hubble-constante van 67,5 plus of min 0,5 kilometer per seconde per megaparsec bereikt.
Het vormt een spannende uitdaging voor kosmologen die ooit vastbesloten waren om de Hubble-constante te meten – en zich nu afvragen welke aanvullende fysica hen zou kunnen helpen een nieuw mysterie over het universum op te lossen.
“Eigenlijk maakt het me niet echt uit wat de schaalwaarde specifiek is, maar ik gebruik het graag om het universum te leren kennen”, zei Reese.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
