kleine gasstick Pad In Australië maakt het geen schijn van kans tegen zijn gevaarlijkste roofdier: kannibaalkikkervisjes die hun jongen te veel eten alsof ze in een open buffet zitten. Maar nu vechten de kleintjes terug.
Uit een nieuwe studie blijkt dat ze zich sneller ontwikkelen, waardoor hongerige kikkervisjes minder tijd hebben om te verslinden.
“Als kannibalen naar je op zoek zijn, hoe minder tijd je doorbrengt als eieren of uitkomen, hoe beter”, zei hoofdonderzoeker Gina Devore, die het onderzoek uitvoerde als postdoctoraal onderzoeksmedewerker aan de Universiteit van Sydney en nu bioloog is. van de Tetiaroa Society, een non-profitorganisatie voor milieubehoud in Frans-Polynesië.
Snelle ontwikkeling heeft echter zijn nadelen. De onderzoekers ontdekten dat in vergelijking met typisch groeiende kuikens, degenen die sneller groeiden het slechter deden toen ze de levensfase van het kikkervisje bereikten. Het is dus niet de moeite waard om jezelf op deze manier te verdedigen, tenzij de kannibalen zeker naar je toe komen.
Verwant: Fotogalerij: invasieve soorten
riet pad (Rinella Marina) is een babyposter van invasieve soorten. De wratachtige giftige kikker, waarvan bekend is dat hij alles doorslikt dat in zijn brede mond past, is inheems in Zuid-Amerika. In de jaren dertig geloofden boeren in Queensland, Australië, dat de kikker het perfecte roofdier zou zijn om kevers te verslinden die suikerrietvelden vernietigden. Maar zonder natuurlijke vijanden beneden, groeide de kikkerpopulatie van slechts 102 individuen tot meer dan 200 miljoen. Volgens WWF Australië.
Een andere reden voor hun hoge aantal is dat vrouwelijke kikkers meer dan 10.000 eieren tegelijk kunnen leggen in kleine vijvers. “Wanneer deze eieren voor het eerst uitkomen, kunnen de jongen nog niet zwemmen of eten, dus kunnen ze gewoon op de bodem van de vijver liggen totdat ze zich tot kikkervisjes ontwikkelen,” zei Devore.
Hongerige kikkervisjes slaan toe tijdens deze slechte broedperiode. “Zodra de jongen zich ontwikkelen tot kleine kikkervisjes, zijn ze te groot en mobiel voor andere kikkers om te eten, dus de kannibalen moeten snel werken als ze ze allemaal willen opeten,” zei Devore.
De kikkervisjes die de jongere generatie opeten, doen zichzelf een groot plezier. Ze verkrijgen voedingsstoffen en elimineren de daaropvolgende concurrentie om hulpbronnen. “Toen ik dit gedrag voor het eerst in het wild zag, stond ik versteld van de vraatzuchtige manier waarop rietpaddenstoelen hun jongen zochten en aten,” zei Devore. Om te bepalen of dit gedrag “natuurlijk” is of dat het een aanpassing is aan intense concurrentie tussen invasieve rietkikkers, vergeleken DeVore en collega’s invasieve rietkikkers in Australië met die in het oorspronkelijke bereik, of rietkikkers uit hun geboortegebied.
Wrattige kikker wapenwedloop
Talloze experimenten hebben aangetoond dat invasieve kikkers – zowel jonge kuikens als kikkervisjes – kannibalen zijn ontwikkelen Super snel.
In één experiment dat meer dan 500 keer met verschillende individuen werd uitgevoerd, plaatsten Devore en haar collega’s één kikkervisje in een container van 10 jongen. Hoewel kikkervisjes uit het oorspronkelijke assortiment wel wat kannibalisme vertoonden, “vonden we dat ze 2,6 keer meer kans hadden om te worden verveld als dit kikkervisje uit Australië kwam dan als ze uit het oorspronkelijke assortiment kwamen”, zei ze.
Bovendien werden de kikkervisjes meer aangetrokken tot kuikens dan de originele kikkervisjes. In een ander experiment plaatste het team kikkervisjes in een vijver met twee vallen. Een van de vallen droeg jongen en de andere was leeg. “In Australië werden kannibaalkikkervisjes aangetrokken door jonge kuikens; de kans dat een Australisch kikkervisje een val met jonge kuikens binnengaat, was ongeveer 30 keer zo groot als die van een lege val,” zei Devore.
Verwant: Overleven: 8 walgelijke dierengedragingen
In tegenstelling, “de kikkervisjes werden niet aangetrokken door de jongen, ze waren net zo waarschijnlijk in de lege val als de jongen,” zei ze. “Dit toonde aan dat deze sterke aantrekkingskracht op het zwakke broedstadium, dat kannibaalkikkervisjes helpt hun slachtoffers in Australië te detecteren en te lokaliseren, niet aanwezig is in het oorspronkelijke bereik.”
terugvechten
Om terug te vechten, hebben de invasieve kleintjes een ontsnappingsstrategie ontwikkeld. Toen de onderzoekers de tijd vergeleken die de eieren en de jongen aan de ontwikkeling besteedden, ontdekten ze dat de invasieve kikkers sneller evolueerden dan die in het oorspronkelijke bereik.
In beide groepen: “We ontdekten dat de klauwen van de rietkikkers uit Australië sneller evolueerden; ze bereikten het kikkervisje in ongeveer vier dagen, terwijl de klauwen van het oorspronkelijke bereik ongeveer vijf dagen duurden,” zei Devore.
Bovendien hadden de invasieve kuikens een “plastic” of meer behendige reactie dan die van kleine, normale kuikens wanneer het kannibaal kikkervisje aanwezig was; Devore merkte op dat de jonge vogels uit Australië “beter konden ruiken als er kannibalen in de buurt waren en als reactie daarop hun groei versnelden.”
Hoewel deze strategieën de kleintjes hielpen te overleven, betaalden ze er later voor. De onderzoekers testten 1.190 kikkervisjes op overleving, groei, groei en veerkracht, en ontdekten dat degenen die sneller evolueerden als eieren en jongen om aan kannibalisme te ontsnappen, het slechter deden en zich langzamer ontwikkelden in het kikkervisjesstadium in vergelijking met kikkervisjes uit het oorspronkelijke bereik.
Kan kannibalisme leiden tot uitsterven?
Kunnen rietkikkers zichzelf opeten totdat ze uitsterven? Waarschijnlijk niet, zei Devore.
“Australische kikkers zijn misschien hun eigen ergste vijand, maar ik verwacht niet dat ze snel zullen uitsterven,” zei ze. Dat komt omdat kannibalen veel baat hebben bij het eten van hun soort. Na het verkrijgen van voedingsstoffen en het verminderen van de concurrentie, veranderen de kannibaal kikkervisjes “sneller en groter in kikkers”, zei ze. Het is zelfs mogelijk dat deze “succesvolle” kikkers sneller nieuwe plaatsen in Australië binnendringen.
“Het goede nieuws is dat kannibalisme de bevolkingsgroei kan beheersen”, zei Devore. “Dus, hoewel het onwaarschijnlijk is dat rietkikkers zichzelf tot uitsterven zullen drijven, kunnen dit kannibaalgedrag helpen hun overvloed na invasie te reguleren.”
De studie werd gepubliceerd in het nummer van 31 augustus van het tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences.
Oorspronkelijk gepubliceerd op WordsSideKick.com.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
