Katja Adler: Wat zal er gebeuren als extreemrechts de EU-verkiezingen wint?

“Extreemrechts is in opkomst” is een gezegde dat je momenteel vaak in heel Europa hoort. “Dit lijkt op het Europa van de jaren dertig.”

Het is dus misschien niet verrassend dat, nu 350 miljoen mensen in de hele EU momenteel stemmen op hun directe vertegenwoordigers in het Europees Parlement, er sterke kritiek is van veel Europese bureaucraten in Brussel. Maar zijn de angsten – en de krantenkoppen – overdreven?

Millennials en nieuwe Gen Z-kiezers behoren tot degenen die naar verwachting naar rechts zullen opschuiven. Uit recent door de Financial Times verzamelde cijfers blijkt dat ongeveer een derde van de jonge Franse en Nederlandse kiezers onder de 25 jaar, en 22% van de jonge Duitse kiezers, de voorkeur geven aan extreemrechts in hun land. Dit is een aanzienlijke stijging sinds de laatste verkiezingen voor het Europees Parlement in 2019.

Er wordt verwacht dat extreemrechtse partijen een kwart van het totaal aantal zetels zullen bemachtigen, en als ze een grote meerderheid behalen, zal het beeld duidelijk zijn. Maar de fijnere details van de impact die dit zou kunnen hebben op het leven en de beleidsvorming in de EU zijn genuanceerder.

Dit komt omdat nationalistisch rechts zelf een klein verschil heeft: verschillende nationalistisch rechtse politici in verschillende landen nemen verschillende standpunten in. Sommigen hebben eerdere extreemrechtse retoriek afgezwakt in een poging hun aantrekkingskracht op kiezers te vergroten.

Wat zou er in Europa kunnen veranderen als het Europees Parlement naar rechts zou verschuiven?

De Europese Unie koestert al lang een enorme ambitie: de rest van de wereld een stap voor zijn als het om het milieu gaat. Maar kiezers in Europa maken zich steeds meer zorgen over de kosten van de groene transitie.

Neem bijvoorbeeld de recente massale boerenprotesten. Tractoren uit de hele Europese Unie kwamen naar Brussel en het Europees Parlement, waardoor het werk stil kwam te liggen. Demonstranten zeiden dat de EU- en nationale milieuwetten en bureaucratie hen werkloos hadden gemaakt.

Nationalistische rechtse partijen in Frankrijk, Nederland en Polen sprongen op deze kar en grepen de kans aan om hun bewering te promoten dat zij ‘gewone mensen’ vertegenwoordigen tegen de Europese Unie en nationale ‘geïsoleerde elites’.

Resultaten? De Europese Unie heeft een aantal belangrijke milieuregels teruggedraaid of geëlimineerd, waaronder strengere regels voor het gebruik van pesticiden.

Milieuactivisten vrezen dat de EU nu zal vermijden te specificeren hoe boeren kunnen bijdragen aan haar visie om in 2040 90% van de uitstoot terug te dringen. Zij geloven dat een verschuiving naar rechts in het Europees Parlement verdere verwatering of eindeloze vertragingen bij het verwezenlijken van groene doelstellingen zou kunnen betekenen.

De meeste Europese kiezers zeggen dat ze de EU niet willen verlaten, ook al hebben ze veel klachten over de werking ervan. In plaats daarvan beloofden rechts-nationalistische partijen een andere EU: meer macht voor de natiestaten en minder “Brusselse inmenging” in het dagelijks leven.

Als hun stemmen in het Europees Parlement luider worden, zou het voor de Europese Commissie moeilijker kunnen worden om meer bevoegdheden van nationale overheden te verwerven, zoals op het gebied van het gezondheidsbeleid.

Je zou kunnen denken dat dit voor de hand liggend is, en dat een verschuiving naar rechts in het Europees Parlement zou leiden tot strengere immigratiewetgeving in de EU.

Neem bijvoorbeeld de extreemrechtse leider in Nederland, Geert Wilders. Zijn partij, de Partij voor de Vrijheid, werd dit najaar na de landelijke verkiezingen de grootste fractie in het Nederlandse parlement. Hij heeft beloofd “de zwaarste immigratiewet ooit” goed te keuren, en exitpolls suggereren dat de Vrijheidspartij het goed zal doen bij deze verkiezingen.

Maar het is de moeite waard om in gedachten te houden dat het migratie- en asielbeleid van de EU lange tijd de bijnaam het Fort van Europa heeft gekregen. De hoogste prioriteit is om mensen buiten te houden. Er is een golf van economische deals geweest met niet-EU-landen zoals Tunesië, Marokko, Libië en Turkije om hard aan te pakken tegen mensensmokkelaars die economische migranten of asielzoekers sturen.

Maar wat een grotere groep extreemrechts in het Europees Parlement zou kunnen veranderen, is de zogenaamde solidariteitspolitiek.

Elk EU-land wordt verondersteld een deel van de asielzoekers op te vangen, of op zijn minst een aanzienlijke bijdrage te leveren, om mede-EU-leden zoals Italië en Griekenland te helpen, waar de meeste migranten aankomen via mensensmokkelaarsboten. Maar leden van nationalistisch rechts zouden kunnen weigeren het spel mee te spelen, zoals we al hebben gezien bij populistische nationalistische regeringen in Hongarije en, tot voor kort, Polen.

De grootschalige invasie van Rusland in Oekraïne zorgt ervoor dat EU-leiders in de hele EU praten over het veiliger maken van hun ‘regio’.

Niet alleen door meer uit te geven aan defensie, maar ook door het proces te versnellen – of op zijn minst een tastbaarder enthousiasme te tonen – om buurlanden tot de EU te laten toetreden. Ik heb het hier over Oekraïne, Georgië en de landen van de Westelijke Balkan, zoals Kosovo en Servië, waarvan laatstgenoemde een grote zorg is voor de Europeanen vanwege de nabijheid van Moskou.

Maar nationalistisch rechts is over het algemeen minder enthousiast. Ze zijn bang voor de kosten van uitbreiding. Een grotere EU, met meer armere landen, zal waarschijnlijk een grotere begroting nodig hebben, met grotere bijdragen van relatief rijkere lidstaten.

Het betekent ook dat blokleden die grote EU-subsidies hebben ontvangen, zoals Roemenië en Polen, maar ook Franse boeren (die nog steeds de grootste begunstigde zijn van het gemeenschappelijk landbouwbeleid van de EU) er waarschijnlijk niet langer van zullen profiteren. Het is moeilijk voor te stellen dat zij een kans zouden maken als bijvoorbeeld het enorme landelijke agrarische Oekraïne, ook wel de graanschuur van Europa genoemd, lid zou worden van de Europese Unie.

Rechts heeft de neiging om veiligheid en defensie als een werkpaard te zien, maar in deze dagen van conflict zijn de meeste EU-leden het erover eens dat defensie-uitgaven een prioriteit zijn. Hun veroordeling werd versterkt door het vooruitzicht dat Donald Trump zou terugkeren naar het Witte Huis als president van de Verenigde Staten.

Sinds de Tweede Wereldoorlog hebben Europeanen voor veiligheidssteun naar de Verenigde Staten gekeken. Kijk maar eens hoe belangrijk Washington is bij het verlenen van hulp aan Oekraïne.

Maar Trump heeft duidelijk gemaakt dat als hij het presidentschap wint tijdens de Amerikaanse verkiezingen in november, Europa niets serieus hoeft te nemen.

De EU-leiders zijn ervan overtuigd dat zij zich beter moeten voorbereiden.

Oekraïne is een duidelijk voorbeeld van waarom generaliseren over extreemrechts als een verenigde beweging zo misleidend kan zijn.

Het is waar dat extreemrechtse partijen verspreid over de Europese Unie zeggen dat ze van plan zijn het blok van binnenuit te veranderen. Als ze deze week meer leden van het Europees Parlement winnen, en als ze toegang krijgen tot meer nationale regeringen, zal dat hen een grotere stem geven in het Europees Parlement, op belangrijke bijeenkomsten van EU-ministers en op topconferenties van EU-leiders.