Een once-in-a-lifetime evenement?
Als je mijn leeftijd hebt, is het een zeven jaar oud evenement… en hopelijk telt het.
Maar relatieve bekendheid wekt geen minachting op. Ik was 4 toen de Old Firm in ’67 binnen een week na elkaar de Europese finale speelde en 7 toen Celtic drie jaar later Feyenoord overnam, dus ze scoorden niet.
Maar de overwinning van Rangers in Barcelona in 1972 was dat wel. Om de een of andere reden werd de wedstrijd niet live uitgezonden, dus het was allemaal luisteren op de radio en de hele wedstrijd kijken toen die later op de avond werd uitgezonden. Kun je je voorstellen dat dat tegenwoordig gebeurt?
Elf jaar later was ik een junior verslaggever in de lokale kranten toen Aberdeen zijn werk deed in Göteborg, maar het begon allemaal zo echt te voelen toen Celtic in 2003 in Sevilla aankwam. Ik bracht een week door in Porto voor de finale, om met gelijkgestemden te praten van hun jonge coach Jose Mourinho (wat er ook met hem is gebeurd?) en een finalist die nooit zal worden vergeten en die uiteindelijk in tranen eindigde voor de tienduizenden Hoops-fans die de korte trip maakten.
Het voelde echt alsof het de laatste keer was dat een Schotse kant erin slaagde het te maken, gezien de ongelijkheid in rijkdom tussen onze clubs en de elite op het continent. Walter Smith en zijn troepen bewezen echter dat iedereen het bij het verkeerde eind had na slechts vijf jaar, en hoewel Manchester opnieuw teleurgesteld zou zijn, was het geweldig om daar te komen.
We testen een nieuwe site:
Deze inhoud komt eraan
En zo verder tot maandagochtend… mijn oude botten uit mijn bed trekkend in een strijdbaar horloge door regen en wegwerkzaamheden naar Glasgow Airport om te zien wat naar we hopen een glorieuze zevende zal zijn nadat Rangers logica, budgetten en Bundesliga-mode heeft uitgedaagd om neem het op tegen een andere in de finale van morgen.
De taxichauffeur verkleedde zich als een man die zijn auto in de richting van het vliegveld kon sturen en haar haar werk kon laten doen, dus hij heeft de rit vaak de afgelopen 24 uur gemaakt.
Meestal vertellen deze jongens je: “Waar ga je paren?”
Dit werd eenvoudig gezegd: “Sevilla vriend?”
Nu, uit angst voor dagelijks logboek De bonentellers brengen een taxirit helemaal terug naar Zuid-Spanje, ik zei net: “Glasgow Ball Airport. Ik ga vanaf daar mijn eigen weg vinden.”
Mijn eigen route omvatte een reis naar Amsterdam, vol met geweren, maar niet alleen met Rangers-fans. In feite kwam de verwachte chaos op de luchthaven niet uit en de eerste vlucht was zo kalm als de omstandigheden die ons probleemloos naar Nederland brachten.
Een paar uur later zaten we op een vlucht naar Sevilla. Dit had kunnen worden omgedoopt tot Bear Force One en was onstuimiger, maar niets meer dan opgewektheid. Welnu, wodka, gin en Bacardi van 37.000 kun je high spirits noemen, denk ik.
We gaan om 20.00 uur landen. De luchthaven van Sevilla zal in aanval worden getoond en we zullen worden begroet met een kussen van warme lucht wanneer de uitgangsdeuren opengaan.
Tijd om ons hotel te zoeken, cacao te halen en vroeg te slapen voor een drukke dag…
In de speler hierboven kun je Davie, Gavin Berry en Andy Newport zien praten over de Rangers in Amsterdam voordat ze naar Sevilla reizen.
‘Social media-expert. Bekroonde koffie-nerd. Algemene ontdekkingsreiziger. Probleemoplosser.’
