Norman Loeb, NASA-wetenschapper en hoofdauteur van de studie, zei: “Het is meer energie die door de planeet wordt verbruikt, dus dat zal meer temperatuurstijgingen en meer smelten van zee-ijs en sneeuw betekenen, wat zal leiden tot een stijging van de zeespiegel – allemaal dingen waar de samenleving echt om geeft.” .
Het leven op aarde kan niet bestaan zonder de energie van de zon, maar het is belangrijk hoeveel van deze energie terug de ruimte in wordt gestraald. Het is een delicaat evenwicht dat het klimaat van de planeet bepaalt.
Naast stijgende mondiale temperaturen, het meest voor de hand liggende effect van een positieve onbalans, “zullen we verschuivingen zien in atmosferische cycli, waaronder meer extreme gebeurtenissen zoals droogte”, vertelde Loeb aan CNN.
Met behulp van satellietgegevens om de onbalans te meten, hebben wetenschappers ontdekt dat de aarde meer energie krijgt dan zou moeten en ervoor zorgt dat de planeet meer opwarmt, ook wel bekend als een positieve energie-onbalans.
Ongeveer 90 procent van de overtollige energie van deze onbalans komt in de oceaan terecht. En stijgende oceaantemperaturen verhogen de pH, wat gevolgen heeft voor vissen en andere mariene biodiversiteit. Toen de onderzoekers de satellietmetingen vergeleken met gegevens van een wereldwijde reeks oceaansensoren, vertoonden de resultaten een vergelijkbare trend. Ondertussen blijft de resterende energie in de atmosfeer.
De onderzoekers melden dat de oorzaak van deze energieonbalans zeker deels te wijten is aan de door de mens veroorzaakte uitstoot van broeikasgassen. Ze worden ook beïnvloed door enkele van de positieve feedbacklussen van klimaatverandering: naarmate de temperatuur op aarde stijgt, neemt ook de hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer toe, waardoor de temperatuur stijgt. Door de opwarming van de aarde neemt ook het smelten van ijsmassa’s en zee-ijs – de natuurlijke reflectoren van zonne-energie – af.
“Het is door de mens veroorzaakte verandering die de samenstelling van de atmosfeer verandert, evenals fluctuaties in klimaatsystemen”, zei Loeb. “De noten zijn allemaal een beetje door elkaar gegooid.”
Loeb beschreef de door zijn team gekozen periode, van 2005 tot 2019, als slechts een momentopname van wat komen gaat op het gebied van klimaateffecten, eraan toevoegend dat meer studies en langetermijnobservaties nodig zijn om de langetermijntrend volledig te begrijpen .
“Mijn hoop is dat de snelheid die we zien in deze energieonbalans de komende decennia zal afnemen”, zei Loeb. Anders zullen we getuige zijn van meer alarmerende klimaatveranderingen.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
