Mannencoaches domineren nog steeds het WK vrouwenvoetbal

Van Pia Sundhage tot Sarina Wiegmann tot Bev Priestman, de negende Women’s World Cup zal een briljante showcase zijn voor enkele van de meest succesvolle coaches van het spel, maar 20 van de 32 teams zullen nog steeds mannen hebben die bevelen blaffen vanaf de zijlijn.

Van Pia Sundhage tot Sarina Wiegmann tot Bev Priestman, de negende Women’s World Cup zal een briljante showcase zijn voor enkele van de meest succesvolle coaches van het spel, maar 20 van de 32 teams zullen nog steeds mannen hebben die bevelen blaffen vanaf de zijlijn.

12 vrouwelijke coaches is een wereldkampioenschapsrecord, veel hoger dan in de meeste andere sporten, maar sommigen vragen zich af waarom het nog steeds niet meer is.

Gebrek aan succes speelde absoluut geen rol, zegt Vicki Hutton, oprichter van het Women’s Coaching Network.

Ze merkte op dat teams die door vrouwen worden gecoacht sinds 2000 op één na alle grote vrouwenvoetbaltoernooien hebben gewonnen: de Women’s World Cup, de Women’s Euro en de Olympische Spelen.

Norio Sasaki, de man die Japan naar het WK-goud van 2011 coachte, is de enige uitzondering.

“Het is een statistiek die ik fascinerend vind – en het is gebruikelijk in veel verschillende sporten, maar vooral in het vrouwenvoetbal”, zei Hughton.

De coachingscène voor vrouwenvoetbal is een scenario voor goed nieuws en slecht nieuws.

Coaches maken 37,5% uit van het WK, dat donderdag van start gaat, hetzelfde als in 2019 en iets hoger dan in 2015.

“Het is een van de beste sporten voor vrouwelijke coaches”, voegde Heaton eraan toe. “En het is een soort van zeggen dat het de beste is van een slechte groep en het is niet noodzakelijkerwijs positief.”

Aan de andere kant van de schaal staan ​​atletiek, rugby en tennis. Hughton zei dat minder dan 1% van de atletiekcoaches op wereldkampioenschappen of de Olympische Spelen vrouw is, en slechts 4% van de top 200 op de WTA Tour wordt gecoacht door vrouwen. Huyton maakt zich ook zorgen over het gebrek aan frisse gezichten bij vrouwen die zo’n hoge positie in het internationale voetbal bekleden.

“Nu weten we dat vrouwelijke coaches succesvol kunnen zijn – dat is nieuw,” zei Hughton met een halfslachtige lach.

Dus het verhaal veranderde in: ‘Nou, hoe krijgen we meer vrouwelijke trainers?'” Want als je naar de lijst met vrouwen op het WK kijkt, dan komen ze meestal uit dezelfde groep vrouwen.

Sundhag, die Brazilië coacht, heeft de Verenigde Staten naar back-to-back Olympische gouden medailles geleid.

Wiegmann coachte Nederland naar Euro 2017 en WK-zilver in 2019 voordat hij Engeland leidde met een ongeslagen reeks van 30 wedstrijden.

De Duitse Martina Voss coachte ook zes jaar lang het Zwitserse Tecklenburg.

De zichtbaarheid is enorm

De FIFA verwacht dat het WK een wereldwijd tv-publiek van twee miljard kijkers zal bereiken, wat een stijging van 79% is ten opzichte van het zeer succesvolle toernooi van 2019.

De Canadese linebacker Sophie Schmidt zei dat het een enorme opsteker kan zijn voor jonge vrouwen die dat carrièrepad willen inslaan als ze tientallen coaches de zijlijn zien raken.

“Deze visie is enorm om anderen te inspireren … het stelt mensen in staat om mogelijkheden te zien”, zei Schmitt.

“In het verleden waren het vooral mannen. Maar we hebben geweldige, getalenteerde, zeer getalenteerde vrouwelijke coaches en ik denk dat de kansen er zijn en als je ze eenmaal begint te zien, begin je ze te geloven.”

“Dat is het mooie van zoveel vrouwelijke coaches in deze sleutelrollen.”

Een van de grootste belemmeringen voor training, zei Huyton, is het verkrijgen van certificering. Een UEFA Pro Licensing-cursus op een hoger niveau kost ongeveer £ 10.000 ($ 13.090) en aanvragers moeten een fulltime coachingpositie op het eerste niveau hebben.

“Dus waar gaat die vrouw heen om die ervaring op te doen om vervolgens de kwalificatie te behalen?” vroeg Huyton.

De Women’s Premier League hielp de weg vrij te maken voor vrouwelijke managers, waarbij 20 van de in totaal 50 managers in de afgelopen 10 jaar vrouwelijk waren.

De WSL had een aantal van de besten in de sport, waaronder Hope Powell, de eerste vrouw die in 2003 een UEFA Pro-licentie kreeg, en Emma Hayes, die Chelsea naar zeven van de laatste negen WSL-titels heeft gecoacht, ook dit jaar.

Hoewel de spelersvakbond FIFPRO geen officieel standpunt heeft over het geslacht van coaches, zei Sarah Gregorius dat diversiteit cruciaal is.

“Er moet een alomvattend beleid zijn voor de manier waarop coaches worden aangeworven en gezocht”, zegt Gregorius, die het wereldwijde beleid van de federatie en de strategische betrekkingen voor het vrouwenvoetbal beheert.

“Er moeten wegen zijn voor mensen van alle verschillende achtergronden, geslachten en identiteiten, wat ze ook mogen zijn, om in die situaties te komen.”

– Reuters