Een mozaïek van nieuwe zonnebeelden geproduceerd door de Inouye Solar Telescope is vrijgegeven, als voorbeeld van zonnegegevens die zijn vastgelegd tijdens het eerste operationele jaar van de telescoop tijdens de operationele fase. De afbeeldingen bevatten zonnevlekken en stille kenmerken van de zon. Krediet: NSF/AURA/NSO
Een voorbeeld van vroege gegevens van de Inouye Solar Telescope, verkregen tijdens het observatievenster van de eerste cyclus, toont zonnevlekken en zonstille gebieden
De Inouye Solar Telescope van de National Science Foundation heeft nieuwe hogeresolutiebeelden van de zon vrijgegeven, waarop zonnevlekken en stille gebieden te zien zijn. De beelden, verkregen tijdens de eerste operationele cyclus in 2022, benadrukken het vermogen van de telescoop om ongekende details van zonne-energie vast te leggen, waardoor wetenschappers het magnetische veld van de zon en zonnestormen kunnen begrijpen.
De Daniel K. Inouye Solar Telescope van de National Science Foundation (NSF) heeft acht nieuwe foto’s van de zon vrijgegeven, die de opwindende wetenschap laten zien die gaande is aan ’s werelds krachtigste op de grond gebaseerde zonnetelescoop. De afbeeldingen laten een verscheidenheid aan zonnevlekken en stille gebieden van de zon zien, verkregen met de Visible-Broadband Imager (VBI), een van de instrumenten van de eerste generatie van de telescoop.
Het unieke vermogen van de Inouye Solar Telescope om gegevens in ongekend detail vast te leggen, zal zonnewetenschappers helpen het magnetische veld van de zon en de oorzaken van zonnestormen beter te begrijpen.
De lagere atmosfeer (de chromosfeer) van de zon bevindt zich boven het oppervlak van de zon (de fotosfeer). In deze afbeelding zijn fijne donkere filamenten (fibrillen) zichtbaar in de chromosfeer die afkomstig zijn van bronnen in de fotosfeer – met name de donkere poriën/paraplufragmenten en hun fijne structuur. Een porie is een concentratie van een magnetisch veld waar niet aan de voorwaarden voor de vorming van een obscura wordt voldaan. Poriën zijn eigenlijk zonnevlekken die nooit een schaduw hebben gehad of nooit zullen hebben. Penumbra: het helderdere omringende gebied van de schaduw van een zonnevlek, gekenmerkt door heldere filamenteuze structuren. Afbeeldingstitel: Poriën/gearceerde delen, vezels en andere fijne structuren in de atmosfeer en het oppervlak van de zon PID: PID_1_16 Breed gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km. Credit: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Wetenschap Credit: Juan Martínez-Sykora (Bay Area Environmental Research Institute)
In deze afbeelding wordt de vezelachtige aard van de zonneatmosfeer weergegeven. Donkere fijne filamenten (fibrillen) zijn overal in de chromosfeer te vinden. De heldere contouren van de structuren zijn een kenmerk van de aanwezigheid van magnetische velden in de onderstaande fotosfeer. Deze foto is gemaakt door de Inouye Solar Telescope tijdens een observatiecampagne die werd gecoördineerd met NASA’s Parker Solar Probe en ESA’s European Space Agency zonne-orbiter. Krediet: NSF/AURA/NSO
De afgebeelde zonnevlekken zijn donkere, koele gebieden op het “oppervlak” van de Zon, bekend als de fotosfeer, waar zich sterke magnetische velden bevinden. Zonnevlekken variëren in grootte, maar veel zijn vaak zo groot als de aarde, zo niet groter. Complexe zonnevlekken of groepen zonnevlekken kunnen de bron zijn van explosieve gebeurtenissen zoals fakkels en uitbarstingen van coronamassa’s die zonnestormen veroorzaken. Deze energetische en explosieve verschijnselen beïnvloeden de buitenste laag van de zon, de heliosfeer, met het potentieel om de aarde en onze kritieke infrastructuur te beïnvloeden.
In deze afbeelding is de delicate structuur van de rustende zon te zien op het oppervlak of de fotosfeer. Het verwarmingsplasma stijgt op in de heldere convectie “bellen” (korrels) en koelt vervolgens af en valt in de donkere korrelige banen. Binnen deze interkristallijne passages worden heldere structuren waargenomen, die wijzen op manifestaties of handtekeningen van het magnetische veld. De Inouye Solar Telescope helpt deze “kleine” magnetische elementen tot in detail te detecteren. Afbeeldingstitel: zonnekorrels, interkristallijne rijstroken en magnetosferen van de stille zon PID: PID_1_49 Groot gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km. Credits: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO)
De zonnevlek is te herkennen aan zijn donkere centrale schaduw en perifere halfschaduw met een filamenteuze structuur. Een nadere blik onthult nabijgelegen fragmenten van het bladerdak – in wezen een zonnevlek die zijn schaduw heeft verloren. Deze fragmenten maakten voorheen deel uit van naburige zonnevlekken, wat suggereert dat dit de “laatste fase” van zonnevlekevolutie zou kunnen zijn. Hoewel deze afbeelding de aanwezigheid van paraplufragmenten laat zien, is het uiterst zeldzaam om de vorming of oplossing van schaduwen vast te leggen. Umbra: Het donkere centrale gebied van een zonnevlek waar het magnetische veld het sterkst is. Penumbra: het helderdere omringende gebied van de schaduw van een zonnevlek, gekenmerkt door heldere filamenteuze structuren. Afbeeldingstitel: Canopy-fragmenten duiden op ’terminale fase’ van zonnevlekken PID: PID_1_22 Breed gezichtsveld: 30.720 km x 30.720 km. Credit: NSF/AURA/NSO Beeldverwerking: Friedrich Wöger (NSO), Catherine Fischer (NSO) Wetenschap Credit: Jaime de la Cruz Rodriguez (Universiteit van Stockholm)
In de koele gebieden van de zon tonen afbeeldingen convectiecellen in de fotosfeer die een helder patroon van hete, opwaarts stromende stralen vertonen.[{” attribute=””>plasma (granules) surrounded by darker lanes of cooler, down-flowing solar plasma. In the atmospheric layer above the photosphere, called the chromosphere, we see dark, elongated fibrils originating from locations of small-scale magnetic field accumulations.
A light bridge is seen crossing a sunspot’s umbra from one end of the penumbra to the other. Light bridges are believed to be the signature of the start of a decaying sunspot, which will eventually break apart. Light bridges are very complex, taking different forms and phases. It is unknown how deep these structures form. This image shows one example of a light bridge in remarkable detail. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: A Light Bridge Captured in a Sunspot PID: PID_1_50 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Tetsu Anan (NSO)
A detailed example of a light bridge crossing a sunspot’s umbra. In this picture, the presence of convection cells surrounding the sunspot is also evident. Hot solar material (plasma) rises in the bright centers of these surrounding “cells,” cools off, and then sinks below the surface in dark lanes in a process known as convection. The detailed image shows complex light bridge and convection cell structures on the Sun’s surface or photosphere. Light bridge: A bright solar feature that spans across an umbra from one penumbra to the other. It is a complex structure, taking different forms and phases, and is believed to be the signature of the start of a decaying sunspot. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Image Title: Properties of Convection Cells and Light Bridge Seen Around a Sunspot PID: PID_1_29 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Philip Lindner at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
The recently inaugurated telescope is in its Operations Commissioning Phase (OCP), a learning and transitioning period during which the observatory is slowly brought up to its full operational capabilities.
The international science community was invited to participate in this phase through an Operations Commissioning Phase Proposal Call. In response to these calls, investigators submitted science proposals requesting telescope time for a specific and detailed science goal. In order to optimize for science return, while balancing the available observing time and the technical needs in this very early operational phase, the proposals were subsequently peer-reviewed by a proposal review committee and telescope time was granted by a Telescope Allocation Committee. The selected proposals were executed in 2022 during the Cycle 1 operations window.
This image reveals the fine structures of a sunspot in the photosphere. Within the dark, central area of the sunspot’s umbra, small-scale bright dots, known as umbral dots, are seen. The elongated structures surrounding the umbra are visible as bright-headed strands known as penumbral filaments. Umbra: Dark, central region of a sunspot where the magnetic field is strongest. Penumbra: The brighter, surrounding region of a sunspot’s umbra characterized by bright filamentary structures. Image Title: Sunspot Umbral Dots and Penumbral Filaments in Detail PID: PID_1_27 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Rolf Schlichenmaier at Leibniz-Institut für Sonnenphysik (KIS)
This image, taken by Inouye Solar Telescope in coordination with the ESA’s Solar Orbiter, reveals the fibrillar nature of the solar atmosphere. In the atmosphere, or chromosphere, fine, dark threads of plasma (fibril) are visible emanating from the magnetic network below. The outline of bright structures are signature of the presence of magnetic fields. Image Title: The Fibrillar Nature of the Solar Atmosphere PID: PID_1_123 Large Field of View: 30,720km x 30,720km. Credit: NSF/AURA/NSO Image Processing: Friedrich Wöger(NSO), Catherine Fischer (NSO) Science Credit: Public DDT Data
The newly released images make up a small fraction of the data obtained from the first Cycle. The Inouye Solar Telescope’s Data Center continues to calibrate and deliver data to the scientists and public.
As the Inouye Solar Telescope continues to explore the Sun, we expect more new and exciting results from the scientific community – including spectacular views of our solar system’s most influential celestial body.
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
