Tableland Central Australia, honderden kilometers ten noordwesten van Sydney, wordt tegenwoordig gedomineerd door hoge grassen en bomen. Maar wetenschappers ontdekten onlangs dat sommige van de roestige rotsen in het gebied sporen verbergen van het weelderige regenwoud dat het gebied 15 miljoen jaar geleden tijdens het Mioceen-tijdperk bedekte.
Het gebied, McGraths Flat, is niet de enige Mioceen-afzetting in Australië, maar deze nieuwe fossielen zijn een zegen voor fossielen vanwege hun opmerkelijke bewaring. In de afgelopen drie jaar hebben paleontologen bloemen, insecten en zelfs de donsveren van een vogel opgegraven.
ontdekkingen van wetenschappers, Vrijdag gepubliceerd in het tijdschrift Science Advances, hielp het Australische Mioceen-regenwoud tot in detail te reconstrueren, en de site “opent een heel nieuw onderzoeksgebied voor Australische paleontologie”, zei Scott Hocknall, een paleontoloog in het Museum of Queensland die niet bij het onderzoek betrokken was.
Vijftien miljoen jaar geleden sneed een rivier door het bos, waardoor Rainbow Lake (in Australië bekend als Billabong) in zijn kielzog achterbleef bij McGraths Flat. Deze stilstaande poel, bijna zonder zuurstof, houdt de aaseters op hun plaats, waardoor plantaardig materiaal en kadavers van dieren zich kunnen ophopen. Toen ijzerrijke afvoer van het nabijgelegen Basaltgebergte Billabong binnensijpelde, veroorzaakte de lage pH van het zwembad ijzerprecipitatie en inkapseling van organisch materiaal. Als gevolg hiervan zijn de fossielen bij McGraths Flat bewaard gebleven in een dicht, ijzerrijk mineraal dat bekend staat als goethiet.
Dr. Hocknall zei dat deze methode van fossilisatie ongebruikelijk is. Omdat fossielen van hoge kwaliteit zelden worden gevonden in ijzerafzettingen, zien paleontologen ze vaak over het hoofd. Fossielen uit McGraths Flat laten echter zien dat goethiet, dat veel voorkomt in Australië, indrukwekkende fossielen kan produceren.
“Er is geen tekort aan goethiet,” zei Dr. Hocknall. “We zijn eigenlijk een land dat roest.”
Vanwege de ijzergekleurde oorsprong glinsteren veel McGraths Flat-kraters met een metaalachtige glans. Naast maagdelijke planten kruipt goethiet met gefossiliseerde insecten. Onderzoekers ontdekten een miniatuurgroep van gigantische krekels, libellen en sluipwespen toen ze baksteenkleurige stenen platen van elkaar scheidden. En velen zijn opmerkelijk goed bewaard gebleven – sommige oude vliegen hebben de gedetailleerde afdrukken van hun samengestelde ogen.
De site bracht ook meer dan een dozijn oude spinnen voort. Terwijl insecten sterke exoskeletten hebben, vergelijkt Michael Friese, een viroloog en paleontoloog aan de Universiteit van Canberra en co-auteur van de studie, spinnen met ‘zakken met sponsachtig vocht’. Als gevolg hiervan was het fossielenbestand van spinnen in Australië vóór McGraths Flat vrijwel onbestaande.
De fossielen zijn zo goed bewaard gebleven dat paleontologen relaties tussen soorten hebben kunnen waarnemen – iets dat vaak moeilijk te analyseren is vanaf fossielen, volgens Matthew McCurry, conservator paleontologie van het Australian Museum en hoofdauteur van het onderzoek. Het team observeerde bijvoorbeeld parasieten die verankerd waren in de staart van een vis en nematoden die de boktor infiltreerden.
Dr. Freese gebruikte elektronenmicroscopie en micro-imaging technieken om de bewoners van het regenwoud te onderzoeken. Tijdens het fotograferen van een gefossiliseerde bladwesp ontdekte Dr. Freese een klomp stuifmeel op de kop van een insect dat op een bij leek.
“We kunnen zien welke bloem deze bladwesp bezocht voordat hij in het water viel en abrupt eindigde”, zei Dr. Freese. “Dit zou niet mogelijk zijn als de conserveringskwaliteit niet hoog was.”
Het stuifmeel onthulde ook dat het regenwoud werd omringd door drogere omgevingen, waardoor het waarschijnlijk is dat McGraths Flat een stuk bos vertegenwoordigt dat is overgebleven van ooit groter. Volgens Dr. McCurry is dit logisch gezien de klimatologische trends in het Mioceen.
Toen deze insecten rondzwermden rond met ijzer verontreinigde billabong, dreef Australië naar het noorden, weg van Antarctica. Terwijl het reisde, droogde het klimaat dramatisch op, waardoor regenwouden zich terugtrokken en op grote schaal uitsterven.
De onderzoekers geloven dat McGraths Flat een glimp biedt van hoe deze dramatische klimaatverandering specifieke soorten binnen het regenwoudecosysteem beïnvloedt. Sommige insecten die op McGraths Flat werden gevonden, tolereerden bijvoorbeeld drogere omstandigheden, terwijl andere nu alleen worden gevonden in de resterende regenwouden van Noord-Australië.
“Door deze fossiele ecosystemen te bestuderen, kunnen we zien welke soorten zich het best konden aanpassen aan deze veranderingen”, zei Dr. McCurry. “We kunnen anticiperen op welke het meeste risico lopen in termen van toekomstige veranderingen.”
Dr. Freese zei dat de McGraths Flat bijzonder nuttig is geweest voor de wederopbouw van oude ecosystemen vanwege de diversiteit aan soorten die ze hebben bewaard.
“Onze site is anders omdat er kleine fossielen zijn, maar uiteindelijk denk ik dat het ons meer zal vertellen over wat er in het ecosysteem is gebeurd”, zei Dr. Freese. ‘Je hoeft geen schrikvogel van een ton te vinden om dit verhaal te vertellen.’
‘Webgeek. Wannabe-denker. Lezer. Freelance reisevangelist. Liefhebber van popcultuur. Gecertificeerde muziekwetenschapper.’
