Reflecties uit de Nationale Rekening Smithsoniaanse stemmen

In het hart van de historische Joodse wijk van Amsterdam ligt het Nationaal Holocaustmonument: een doolhof van loopbruggen waar bezoekers doorheen kunnen lopen, met bovenaan vier Hebreeuwse letters die weergeven wat zich vertaalt naar ’ter nagedachtenis’. Boven de gemetselde muren zweven stalen letters, steen voor steen, met de namen van 102.000 bekende Nederlandse Holocaust-slachtoffers.

In oktober stond ik voor de stenen voor Anne Frank – één steen, één leven – gestapeld tussen duizenden andere. Het was een moment dat ik niet snel zal vergeten, toen ik mijn hand naar haar uitstak en haar naam aanraakte.

Hierna volgde een bezoek aan het Anne Frank Huis: een museum in het huis dat Anne en haar familie voor de nazi’s verborg. Dit was mijn tweede keer dat ik het museum bezocht, maar mijn eerste met directeur Ronald Leopold. Ik leerde de diepte van het Nederlandse verlies kennen: Nederland was de thuisbasis van de grootste populatie joden die tijdens de Holocaust in West-Europa werd uitgeroeid (Polen was de thuisbasis van de grootste joodse populatie die ter wereld werd uitgeroeid). En ik leerde opnieuw over het verhelderen van de tragedie die optreedt als we ons concentreren op één verhaal onder de miljoenen, zoals de Anne Frank Stichting doet.

Niet de hele geschiedenis wordt op dezelfde manier belicht.

Om de erfenis van de slavernij in Nederland te zien, ging ik niet naar een museum, maar op een boot. Jennifer Tosh, oprichtster van Black Heritage Tours, nam ons mee door het Amsterdamse grachtennetwerk en stopte bij vaak ongemarkeerde zwarte geschiedenislocaties. We stopten bij enkele van de mooiste huizen van degenen die werden gefinancierd door de winsten van plantages in de Nederlandse koloniën; In het West-Indische Huis, het hoofdkwartier van de West-Indische Compagnie, bekend om haar monopolie op de Nederlandse deelname aan de transatlantische slavenhandel; En buiten het Maritiem Museum, waar een replica van een 18e-eeuws vrachtschip ligt afgemeerd, dat doet denken aan de schepen die werden gebruikt om tot slaaf gemaakte Afrikanen te vervoeren.

Mijn bezoek aan Nederland was drie dagen lang een wervelwind, waarin ik met ongeveer 800 mensen sprak over hun huidige en toekomstige inspanningen om de Nederlandse geschiedenis in de slavenhandel te herdenken. Het was een gelegenheid om door de stad te toeren, na te denken over de rijke geschiedenis die prominent wordt herdacht of verborgen, en enkele lessen te delen die zijn geleerd van het National Museum of African American History and Culture (NMAAHC).

Halverwege de wereld werd ik getroffen door het Global Memory Project: in culturele contexten houden we ons bezig met het pijnlijke en aangrijpende proces om geschiedenis op het hedendaagse toneel te brengen. Het is moeilijk om het gewicht van ons verleden te dragen en voor ogen te houden, om verdriet en schuldgevoelens in evenwicht te brengen, om een ​​heterogene geschiedenis te delen en om een ​​nieuw pad voorwaarts uit te stippelen. Het is ook het belangrijkste dat we kunnen doen om herhaling van de tragedies uit ons verleden te voorkomen.

Ik was vernederd toen ik hoorde dat de Nederlandse museumprofessionals met wie ik sprak naar de NMAAHC als model keken toen ze een nationaal slavernijmuseum wilden opzetten. Terwijl NMAAHC een langer verhaal vertelt over een meer diverse bevolking, begint het met de slavernij: de gedwongen diaspora waaraan Nederlanders actief deelnamen.

Ik had de eer om de National Slavery Museum-conferentie bij te wonen in het Dutch Art Museum, een Nederlands kunstmuseum dat nauw samenwerkt met een groep internationale partners, waaronder het Smithsonian American Art Museum.

Het komende Nationaal Slavernijmuseum zal het eerste in zijn soort in Nederland zijn dat meer dan 200 jaar Nederlandse geschiedenis belicht, waarin Nederland belangrijke spelers was in de transatlantische slavenhandel en de slavenhandel in de Indische Oceaan. Nederlandse schepen vervoerden honderdduizenden slaven over de Middenpassage, eerst naar Brazilië en vervolgens naar de Caribische eilanden en Nederlands Guyana. De winsten uit de slavernij stimuleerden de Nederlandse economie en vormden in grote mate de kenmerken van de Nederlandse samenleving.

De Nederlandse regering is onlangs begonnen met het onder ogen zien van deze moeilijke geschiedenis. de Burgemeester van Amsterdam Het heeft een formele verontschuldiging aangeboden voor de verantwoordelijkheid van eerdere regeringen in de mondiale slavenhandel in 2021, gevolgd door de Nederlandse regering premier In 2022, en koning vorige zomer. Deze excuses houden in dat we erkennen dat er een andere kant aan de geschiedenis zit, en we erkennen dat wij als natie erdoor zijn gevormd. Dit is iets wat we in Amerika nog niet hebben gezien.

Maar woorden kunnen slechts zo ver gaan. Naast deze reeks publieke erkenningen heeft de regering een fonds van 200 miljoen euro toegewezen voor initiatieven om de slavernijgeschiedenis van het land te herdenken en te confronteren, en heeft ze een Nationaal Slavernijmuseum opgericht, dat naar verwachting in 2029 zal worden geopend.

Ik weet uit de eerste hand hoe lang en moeizaam het proces van het creëren van een museum kan zijn, en ik ben verheugd om enkele van de lessen die we van NMAAHC hebben geleerd met iedereen te delen, van universiteitsstudenten tot overheidsfunctionarissen in Amsterdam. Ze benadrukte dat het primaire doel van NMAAHC is om de natie te helpen zichzelf te begrijpen – een onmogelijke taak zonder volledige erkenning van de verschrikkingen van de slavernij. Ik heb er alle vertrouwen in dat het Nationaal Slavernijmuseum de Nederlanders ook kan helpen zichzelf beter te begrijpen. Het museum zal ruimte moeten maken voor de pijn, en weten dat er transformatie in het kielzog daarvan kan plaatsvinden.

Ze benadrukte ook dat het belangrijkste om te onthouden bij het herdenken van de slavernij het humaniseren ervan is. Het is misschien gemakkelijk om over grote aantallen te praten: 16 miljoen verzonden en verkocht, wat onvoorstelbaar is. Maar als je inzoomt op één schip, één verhaal, kun je het op menselijk niveau begrijpen. Ik had een overweldigend gevoel toen ik voor de naam van Anne Frank stond op het National Holocaust Names Memorial. Geschiedenis is in de kern een verzameling verhalen over mensen. Als we goed luisteren naar de lessen die ze ons geven, kunnen we deze momenten van diepgaand verlies echt begrijpen. Misschien wel het belangrijkste is dat we de diepte van onze gedeelde menselijkheid kunnen waarderen.