Singapore boven Jordanië?

Bij gebrek aan een vredesproces hebben Amerikaanse en Israëlische functionarissen vaak gesuggereerd dat economische zoetstoffen de voortzetting van de Israëlische heerschappij verteerbaarder zouden kunnen maken.

Termen als ‘Palestijns Singapore’ en ‘Dubai aan de Middellandse Zee’ zijn in het verleden gebruikt, alsof de grotendeels bezette plattelandseconomieën zouden kunnen worden omgevormd tot hightechwonderen. Helaas is de economie van de Westelijke Jordaanoever (Gaza wordt hier niet geschreven) zo nauw verbonden met politieke ontwikkelingen dat het bijna onmogelijk is om haar uit te breiden terwijl het politieke proces is bevroren. Vooral de particuliere sector.

Sam Bahour, een bekende Palestijns-Amerikaanse zakenman en technologie-ondernemer die heeft geprobeerd start-ups op de Westelijke Jordaanoever te ontwikkelen, gaf een voorbeeld dat samenvat waarom.

“De afgelopen drie of vier jaar heeft Israël Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever voorbereid met 4G-technologie”, vertelde hij me in zijn vrije kantoor in Ramallah. [mobile internet coverage]En we wachten nog steeds.”

De behoefte aan snellere internetdiensten is zo essentieel voor het aantrekken van investeerders dat president Joe Biden het tijdens zijn reis naar Jeruzalem in juli ter sprake bracht bij de Israëlische regering. Het is nog steeds niet gebeurd.

Men moet zich afvragen waarom Israël zich terugtrekt. Is het bureaucratie, overdreven bezorgdheid over de veiligheid, pure apathie, of erger nog, een onwil om de Palestijnse technologiesector te zien ontwikkelen – zelfs als de Amerikaanse president de moeite neemt om de kwestie aan de orde te stellen?

Wat de reden ook is, trage 3G-verbindingen op de Westelijke Jordaanoever stoten investeerders af.

Ondertussen, nu de realiteit van één staat het nieuwe normaal wordt, is de economie van de Westelijke Jordaanoever bijna volledig afhankelijk geworden van Israël, afgezien van buitenlandse hulp die aan de Palestijnse Autoriteit is gedoneerd voor salarissen en VN-fondsen voor vluchtelingenkampen.

Officieel ondergaan 150.000 Palestijnen per dag langdurige veiligheidscontroles om naar het werk op de boerderij of in de fabriek in Israël te pendelen. (En Israël houdt vaak het belastinggeld in dat het van Palestijnse arbeiders int.)

Israël besteedde hele industrieën, zoals de productie van plastic en verf, uit aan steden op de Westelijke Jordaanoever, samen met de assemblage in dozenfabrieken voor goederen die in Israël moesten worden afgewerkt, zodat ze het label “Made in Israel” konden krijgen. Zo populair Tora-wijn Het draagt ​​het merkteken “Made in Israel” om EU-sancties op producten van de Westelijke Jordaanoever te vermijden.

Palestijnse pogingen om lokale producten te produceren mislukken vaak onder het gewicht van Israëlische beperkingen. Voorbeeld: de succesvolle Amoro-paddenstoelenfabriek in Jericho, die moest sluiten toen Israël de import van kunstmest uit Nederland lange tijd blokkeerde, wat de productie schaadde.

Bahour legde uit dat “Israël niet wilde concurreren met de producten die het naar de Westelijke Jordaanoever exporteert.”

Decennia lang heb ik soortgelijke pogingen gezien om lokale producten op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza te ontwikkelen, mislukt vanwege Israëlische import- of exportverboden om veiligheidsredenen, of het onvermogen om goederen tijdig door Israëlische controleposten te vervoeren.

Onder de regering-Netanyahu ondermijnen landroof door kolonisten en vernietiging van Palestijnse gewassen – samen met Israëls volledige controle over de watervoorraden – de landbouw.

Het is onmogelijk te zeggen of de Palestijnse particuliere sector zal gedijen in een onafhankelijke staat en de harde en vaak corrupte heersende bureaucratie zal overwinnen. Maar één ding is zeker: de Westelijke Jordaanoever wordt onder de huidige omstandigheden geen Singapore aan de Jordaan. een punt.