Foto: Thomas Kelly // Unsplash
Nieuw onderzoek van de Oregon State University onderzocht de genetische impact van de commerciële walvisvangst in de 20e eeuw. nieuw papier, Gepubliceerd in het tijdschrift GeneticaHet beschrijft het verlies aan genetische diversiteit bij walvissen die vandaag de dag nog overleven, met name de moederlijn van blauwe vinvissen en bultruggen.
Onderzoekers vergeleken DNA van walvisbotten gevonden op stranden in de buurt van verlaten walvisstations met huidige walvissen. De botten werden voornamelijk gevonden op South Georgia, een eiland in de Zuid-Atlantische Oceaan, 1300 kilometer ten zuidoosten van de Falklandeilanden. De prevalentie van commerciële walvisvangst in het gebied, gecombineerd met de koude temperaturen die hielpen bij het behoud van exemplaren, resulteerde in een groot aantal weggegooide botten die beschikbaar waren voor analyse. De studie legde uit: “Het is bekend dat deze botten de eerste fase van de walvisjacht in de twintigste eeuw vertegenwoordigen, en dus de diversificatie van deze groepen vóór de walvisjacht.” “De diversiteit na de walvisvangst is beschreven in eerder gepubliceerde onderzoeken waarin melding wordt gemaakt van uitgebreide bemonsteringen van levende walvissen op het zuidelijk halfrond.”
Het resultaat was dat onderzoekers sterk bewijs vonden van verlies van maternale DNA-lijnen bij blauwe vinvissen en bultruggen. “De afstamming van de moeder is vaak gekoppeld aan de culturele herinneringen van een dier, zoals voedsel- en broedplaatsen die van generatie op generatie worden doorgegeven”, zegt Angela Sremba, hoofdauteur van het onderzoek. Dat vertelde hij aan de Oregon Newsroom. “Als de moederlijn verloren gaat, zal deze kennis waarschijnlijk ook verloren gaan.” Als gevolg hiervan zijn de lokale walvispopulaties grotendeels verdwenen uit Zuid-Georgië.
Sinds de commerciële walvisjacht is gestopt, keren walvissen echter terug naar het eiland. “Het aantal walvissen dat vandaag de dag naar dit gebied terugkeert, is nog steeds niet groot, maar er bestaat het gevoel dat ze dit leefgebied aan het herontdekken zijn”, zegt Scott Baker, Ph.D., adjunct-directeur van het Marine Mammal Institute van de Ohio State University. Srimba-adviseur. “Dit biedt de mogelijkheid om de natuurlijke reconstructie van deze voormalige voedselgebieden te documenteren, vergelijkbaar met wat is gedocumenteerd voor de zuidkaper rond Nieuw-Zeeland”, legde hetzelfde onderzoek uit.
Hoewel walvissen naar het gebied beginnen terug te keren, kunnen de gevolgen van de commerciële walvisvangst nog jaren voelbaar zijn. Aangezien sommige walvissoorten wel 100 jaar oud kunnen worden, is het waarschijnlijk dat een aantal walvissen die vandaag de dag leven, nog leefden tijdens het tijdperk van de walvisjacht. Als ze sterven, kan dit leiden tot het verlies van meer moederlijnen. “Het is belangrijk om deze populaties te blijven bemonsteren om het herstel te monitoren en te bepalen of de zich herstellende populaties overblijfselen zijn van de populaties van vóór de walvisvangst in Zuid-Georgië of de herontdekking en kolonisatie van dit productieve voedselhabitat vertegenwoordigen,” concludeerde de studie.
“Het is opmerkelijk dat deze soorten hebben overleefd. “Over nog eens honderd jaar weten we niet wat er veranderd zou kunnen zijn, en we kunnen nu geen enkele verandering meten als we geen goed begrip hebben van het verleden”, zegt Sremba. “Dit werk biedt de mogelijkheid om de geschiedenis van populaties te reconstrueren.” “Deze walvissen helpen ons te begrijpen wat we werkelijk hebben verloren als gevolg van de walvisvangst.”
