Van gelijke beloning tot het beëindigen van misbruik, de strijd voor gerechtigheid in het voetbal breidt zich uit

LONDEN – Er is altijd wel iets om mee te leven, zoals ’s werelds beste vrouwelijke voetballer weet. Tweede klas voorzieningen. Rijden mislukt. De constante strijd voor gelijke kansen. De ijzige strijd voor gelijk loon.

Vorige week nog liet een uitgebreid rapport over systemisch misbruik in het American football van vrouwen de spelers verbijsterd, maar niet verrast.

“Het is echt triest om te zeggen, maar in zekere zin denk ik dat we gewend zijn om met het een of ander om te gaan”, zei de Amerikaanse spits Megan Rapinoe over de bevindingen van het rapport voordat haar team vrijdag tegen Engeland speelde. “Het lijkt ons dichterbij te brengen.”

Het is dit gevoel van collectieve strijd dat het Amerikaanse vrouwenteam herhaaldelijk heeft gemotiveerd in zijn gevechten met American football. Het is ook wat hen tot leiders maakte tot collega’s en concurrenten over de hele wereld, spelers en teams met hun eigen worstelingen, hun eigen prioriteiten en hun eigen doelen op en naast het veld.

Engelse spelers zeiden deze week bijvoorbeeld dat ze hun komende wedstrijd zullen gebruiken om bekendheid te geven aan een campagne voor meisjes Gelijke toegang tot voetbal op school. In Spanje zal het team dat dinsdag het veld betreedt tegen de Verenigde Staten zonder 15 belangrijke spelers zitten die zijn verbannen omdat ze van hun federatie eisten dat ze de zorgen over de coach wegnemen.

En in Canada zette het damesteam – de grootste regionale rivaal van de VS en de belangrijkste kanshebber om het WK voor vrouwen volgende zomer te winnen – een streep door het zand met zijn federatie en zei dat het geen nieuw contract zou accepteren dat het niet zou accepteren. Zorgt voor gelijke beloning voor mannen en vrouwen.

“Veel ervan heeft te maken met respect, zichtbaarheid en waardering voor wat we onze competities geven”, zei de Amerikaanse kapitein Becky Sauerbrunn in een recent interview over de campagne voor gelijke beloning van haar team. “We doen hetzelfde werk als de jongens. We spelen in hetzelfde stadion. We reizen, trainen en spelen games, meestal net zoveel, zo niet meer. Waarom zouden zij meer betaald krijgen dan wij?”

Vorige maand in Washington zat Sauerbronn na een wedstrijd aan een tafel naast een aantal van zijn teamgenoten en tekende hij de overeenkomst voor gelijk loon. Voor haar was het een moment om van te genieten.

“Wat ons soms zo frustreert,” zei ze over dat moment van triomf en feest, “is dat we vinden dat dit al lang geleden had moeten gebeuren.”

Het is een probleem waar steeds meer federaties aan blijven werken, hetzij door preventieve overeenkomsten of onder druk van hun spelers. Sinds 2017, toen de Noorse voetbalbond als eerste een pact voor gelijke beloning tussen hun nationale teams aankondigde, hebben een handvol landen dit voorbeeld gevolgd, waaronder federaties in Nieuw-Zeeland, Brazilië, Australië, Engeland en Ierland, en pas deze zomer – Spanje en anderen. Holland.

Bijna al deze deals overschaduwen echter de definitie van gelijk loon door gelijke bonussen aan te bieden aan mannelijke en vrouwelijke spelers, maar alleen in gelijke verhoudingen van het enorm verschillende prijzengeld dat door de FIFA wordt aangeboden in competities zoals het WK. De prijzenpot voor het herentoernooi in Qatar volgende maand zal $ 440 miljoen bedragen – meer dan het dubbele van wat er bij het volgende toernooi voor de vrouwen beschikbaar zal zijn.

De nieuwe American football-deal is anders: Amerikaanse teams krijgen hetzelfde bedrag, dollar voor dollar, in ruil voor het strijden voor hun land omdat ze ermee instemden het prijzengeld van het WK te poolen. Gedurende de looptijd van de deal wordt verwacht dat miljoenen dollars die in voorgaande jaren naar de mannen zouden zijn gegaan, zullen worden overgedragen aan de leden van het damesteam.

Spelers in andere landen hebben nog veel te gaan. Maar ze maakten aantekeningen.

In juni kwamen Canadese vrouwen in opstand tegen hun vakbond – iets meer dan een jaar voor het komende WK – vanwege de kwestie van gelijke beloning. “Het nationale vrouwenelftal ziet de gelijke percentages van de FIFA tussen onze teams niet als gelijk loon”, zeiden hun spelers tegen open brief Het team gaf aan de ambitie te hebben om in de voetsporen te treden van het Amerikaanse damesteam.

De Canadese spelers zeiden dat het team “een overeenkomst die geen gelijke beloning garandeert” niet zal accepteren.

De geest van gelijke beloning en gelijke kansen verspreidt zich.

Arsenal en Holland-ster Vivien Miedema, die met haar federatie en samen met collega’s in Nederland heeft gewerkt om deze overeenkomst voor gelijke beloning te bereiken, zei.

“Het is niet alleen een geldkwestie”, voegde Miedema eraan toe. “Het is een beweging die is gecreëerd. Ik vind niet echt dat vrouwen en mannen anders moeten worden behandeld.”

In Spanje is een ruzie tussen een groep van 15 spelers in het nationale team gericht op meer alledaagse beslommeringen. Ze hebben geweigerd om voor hun land te spelen totdat hun federatie de tactiek en het management van hun coach, Jorge Vilda, aanraakt, die enkele leden van de ploeg willen verwijderen.

De Spaanse bond reageerde niet alleen door te weigeren de klachten in behandeling te nemen, maar ook door de 15 spelers die hun eisen hadden gesteld, te ontkennen. In plaats daarvan zal Al Ittihad een zwak team presenteren in de spraakmakende vriendschappelijke wedstrijd van dinsdag tegen de Verenigde Staten, een van de belangrijkste kansen van Spanje om zichzelf te testen tegen een WK-tegenstander voorafgaand aan het toernooi van volgende zomer.

Sauerbrunn schreef: “Als 15 van de beste spelers ter wereld feedback wilden delen, zou ik ze genoeg respecteren als mensen en spelers om hun zorgen serieus te nemen.” Twitter.

In navolging van dit gevoel van solidariteit zei Rapinoe: “Het is ongemakkelijk om het algemene niveau van gebrek aan respect voor vrouwenteams en spelers over de hele wereld te kennen.”

Daarom is vechten voor Miedema en andere topspelers niet alleen een kwestie van betalen. Middelen zijn net zo belangrijk, van veldteams tot gelijke toegang tot apparatuur en medisch personeel tot kwaliteitstraining.

“Een van de belangrijkste dingen waar we de afgelopen twee jaar voortdurend voor hebben gevochten, is dat we al van jongs af aan dezelfde faciliteiten hebben, dezelfde kansen hebben”, zegt Miedema. “Want zo gaat het niveau van het vrouwenvoetbal omhoog.”

Maar samen met de vooruitgang in het vrouwenspel… AanwezigheidsrecordEn de Ongekende kijkcijfersEn de Salarisregistratie En de Hoge transfersom – De grimmige verschillen waarmee spelers nog steeds worden geconfronteerd, worden onthuld. Het misbruikschandaal, dat vorige week in schokkend detail werd gedocumenteerd in een rapport van voormalig ambtenaar van het ministerie van Justitie, Sally Kew Yates, is het laatste voorbeeld.

Miedema suggereerde in een interview voorafgaand aan de publicatie van het rapport van Yates dat toezicht net zo belangrijk is als lonen en andere arbeidsvoorwaarden. Maar ze zei dat het probleem van het enorme gat in het prijzengeld te groot was om aan individuele verenigingen over te laten.

“Ik denk dat dit iets is dat de FIFA en de UEFA zouden moeten leiden”, zei ze, verwijzend naar het bestuursorgaan van het Europese voetbal.

Liz Clavens, voorzitter van de Noorse voetbalbond, heeft haar bond gecommitteerd aan dit soort gelijkheid van bovenaf. Maar zij deed het ook UEFA en FIFA dringen aan op om een ​​soortgelijke verbintenis aan te gaan.

“Voetbal is de grootste sport ter wereld en in Noorwegen”, zegt Clavens, een voormalig speler van het nationale team. “We zijn overal, op elk schoolplein, overal. Daarom is het erg belangrijk voor ons om onszelf te zien als iets dat geschikt is voor alle meisjes en jongens, en je zou dezelfde waarde moeten voelen.”

Het advies van Soerbronn aan andere teams, waaronder het Spaanse team dat zij en haar teamgenoten dinsdag zullen tegenkomen? Blijf vechten. Blijf vragen. Blijf proberen.

“Als je onderhandelt, moet je soms creatief zijn en moet je doorzetten omdat je het woord ‘nee’ veel zult horen”, zei ze. “We moesten langzaam doorgaan.

“Maar je komt nooit ergens als je het niet vraagt. En ik zou zeker zeggen dat de collectieve stem veel krachtiger is dan slechts een paar individuen.”