Een stukje koud oppervlaktewater van minder dan 2 mm diep helpt de oceanen kooldioxide te absorberen, na maanden van transatlantische reizen om het gasniveau en de temperatuur te meten.
Het subtiele temperatuurverschil tussen de ‘oceaankorst’ en de waterlaag eronder creëert een grensvlak dat aanleiding geeft tot meer koolstofdioxide2 Wetenschappers hebben gemerkt dat het wordt ingenomen.
Ze gebruikten zeer gevoelige apparatuur om de watertemperatuur te meten en kleine verschillen in de hoeveelheid kooldioxide te monitoren en vast te leggen2 In de lucht zweeft het naar het oceaanoppervlak en weer weg.
Dit werk wordt gezien als belangrijk bij het bevorderen van klimaatmodellering, omdat de oceanen ongeveer een kwart van de menselijke koolstofemissies absorberen.
Daniel Ford, een onderzoeker aan de Universiteit van Exeter, zei: “Met Agent29 Op de klimaatveranderingsconferentie van volgende maand benadrukt dit werk het belang van de oceanen, maar het zou ons ook moeten helpen de mondiale koolstofbeoordelingen te verbeteren die worden gebruikt om emissiereducties te sturen.
Ford was aan boord van het onderzoeksschip RRS Discovery, dat tussen Southampton en Punta Arenas in Chili voer. Hij zei: “De vlucht duurde zeven weken, waarbij alle verschillende apparaten moesten samenwerken om het brede scala aan metingen te verzamelen die in het onderzoek werden gebruikt.
“We hadden een aantal zeer ruwe zeeën in de Noord-Atlantische Oceaan en in de buurt van de Falklandeilanden, wat een uitdaging was, maar we kregen uitstel toen we de evenaar naderden met de glazen spiegeloceaan.”
Een stuk water met een diameter van 2 mm is iets koeler vanwege het ‘koude huideffect’, dat wordt veroorzaakt door warmte die het water verlaat tijdens direct contact met de atmosfeer.
De resultaten zijn gepubliceerd in Natuurlijke aardwetenschappen Het tijdschrift werd overgebracht naar Beoordeling van het mondiale koolstofbudgetover de hele wereld Unie van geleerden Het is ontworpen om een gemeenschappelijk begrip van de koolstofcyclus van de aarde tot stand te brengen.
Professor Jamie Schuettler, oceanograaf en atmosferische wetenschapper aan de Universiteit van Exeter, zei dat de ‘oceaanhuid’ iets koeler was dan de waterlaag eronder. Absorptie van kooldioxide2 Het wordt bepaald door het verschil in gasconcentratie tussen deze lagen.
De effecten werden voor het eerst gesuggereerd in het begin van de jaren negentig, zei Schoettler. ‘Maar het belangrijkste ontbrekende stuk – de veldgids – ontging ons’, zei hij.
Gavin Tilston van het Plymouth Marine Laboratory zei: “Deze ontdekking benadrukt de complexiteit van de structuur van de oceaanwaterkolom en hoe deze de koolstofdioxide kan beïnvloeden.”2 Wolken. Het begrijpen van deze precieze mechanismen is van cruciaal belang als we onze klimaatmodellen en -projecties blijven verbeteren. Het benadrukt de cruciale rol van de oceanen bij het reguleren van de koolstofcyclus en het klimaat van de planeet.
